Margaret Dilloway

Podchodziłam do tej książki jak do przysłowiowego jeża.Bałam się,że będzie to o chorobie,szpitalach,beznadziejności i użalaniu się nad sobą. Mile się zdziwiłam. Główna bohaterka Gal fakt choruje przewlekle i nie zawsze zasługuje na medal za bycie najmilsza osoba na świecie ale to tylko jeden z wątków. Hobby Gal są róże.Sama uwielbiam te kwiaty i w moim ogrodzie zajmują na prawdę dużo miejsca ale chyba nie potrafiłabym z taka miłością i czułością o nich mówić i myśleć.Choć róże są jednym z głównych wątków tej książki to nie jest to poradnik ogrodnika (choć może ci którzy zajmują się krzyżówką róż mogą się z niej czegoś dowiedzieć) Tak naprawdę to książka o ludziach o przyjaźni o rodzinie i o nadziei. Chyba najbardziej właśnie o nadziei.Nie ważne,że chorujesz od lat,nieważne,że nie zawsze wygrywasz,nieważne,że za płotem masz marudną sąsiadkę ważne,że zawsze jest NADZIEJA i są blisko ciebie ludzie którzy razem z Tobą wierzą i mają NADZIEJĘ.