Ostatni tom trylogii Grisza jest w miarę satysfakcjonujący. Nie można być zawiedzionym sposobem, w jaki Leigh Bardugo poprowadziła historię. Do pewnego momentu.

Spotkał mnie zawód. Do pewnej strony akcja była bardzo dobra, lecz później Bardugo wybrała najgorszą ścieżkę z możliwych - ciąg zdarzeń, który był oczywisty. W pewnym momencie, podczas wydarzeń w Fałdzie, naszło mnie pytanie - jaką drogę wybierze autorka? Bolesną, lecz wyłamującą się z utartych szlaków charakterystycznych dla młodzieżowych powieści? Czy przewidywalną drogę, która jest bezpieczna i prawdopodobnie ucieszy zwolenników wszelkich szczęśliwych zakończeń dla tych nieśmiertelnych par, które od pierwszych stron pierwszych tomów są sobie przeznaczeni, aż do znudzenia?

Wybrała drugą. I to cios dla tej trylogii. Takie posunięcia sprawiają, że jest tylko kolejną trylogią. Niczym, co odciśnie się w pamięci. Nic, po czym mogłabym przez kilka dni tkwić w tym cudownym odrętwieniu, pewnym rodzaju rozpaczy oraz smutku. Nic, o czym myślałabym przez dłuższą chwilę. Piszę to świeżo po lekturze. Nic nie czuję. Praktycznie już o niej zapomniałam. To właśnie ten bodziec, który daje do myślenia.

Oczywiście autorka rozwiązała sprawę w sposób, jaki chciała. Jaki wydał jej się z jakiegoś powodu atrakcyjny i odpowiedni. Jednak nasuwa się pytanie - ile jeszcze takich utartych, niewzbudzających emocji rozwiązań będzie dane nam przeczytać?

Aż strach sięgać po następną sagę.

Ostatni tom trylogii Grisza jest w miarę satysfakcjonujący. Nie można być zawiedzionym sposobem, w jaki Leigh Bardugo poprowadziła historię. Do pewnego momentu.

Spotkał mnie zawód. Do pewnej strony akcja była bardzo dobra, lecz później Bardugo wybrała najgorszą ścieżkę z możliwych - ciąg zdarzeń, który był oczywisty. W pewnym momencie, podczas wydarzeń w Fałdzie, naszło...