Przygody komisarza Erlendura już dłuższego czasu weszły do kanonu moich ulubionych książek. Po znakomitym "Jeziorze" z niecierpliwością oczekiwałem wydania "Zimnego wiatru". W końcu nadszedł dzień wydania i tego samego dnia nabyłem książkę. Wrażenia? Zarówno zachwyt jak i lekkie rozczarowanie.

Znakiem firmowym Indridasona jest poruszanie w kolejnych książkach coraz to innych ważnych problemów islandzkiego (i nie tylko) społeczeństwa. Po badaniach genetycznych, przemocy rodzinnej, wykorzystywania seksualnego nieletnich i rozliczeń z pozostałościami po zimnej wojnie, przyszła pora na kolejny ważki problem - stosunku Islandczyków do imigrantów.

Książka zaczyna się niby banalnie - na podwórku policja znajduje zwłoki zamordowanego chłopca, z pochodzenia Tajlandczyka. Z braku innych oczywistych motywów od razu podejrzenie pada na morderstwo na tle rasowym, a sprawców wszyscy doszukują się wśród tych nauczycieli i kolegów zamordowanego, którzy są znani z nietolerancji i ksenofobii.
Na marginesie prowadzonego śledztwa, w czasie którego poznajemy całą plejadę różnych, dobrze wykreowanych postaci, toczą się wątki poboczne. Wątki te dotyczą, tradycyjnie już, prywatnych losów Erlendura i jego zmagań z traumą z dzieciństwa. To właśnie ta ostatnia kwestia z punktu widzenia całej serii staje się coraz bardziej intrygująca. O ile każda z kolejnych książek Indridasona traktuje o zupełnie nie powiązanych ze sobą sprawach, o tyle kolejne narracje, na marginesie głównych wydarzeń, coraz bardziej zmierzają do rozwiązania (?) zagadki zaginionego w dzieciństwie brata Erlendura. Osobiście cała sprawa coraz bardziej mnie intryguje. Jest jak powolna podróż w najmroczniejsze sekrety wielkiej traumy człowieka, który przez dekady nie może się z niej wydostać.

Na wstępie napisałem o zachwycie i rozczarowaniu. No właśnie... coś w "Zimnym wietrze" mnie rozczarowało. Nie był to ani mroczny klimat powieści (za to Indridasona cenię), ani intryga (której rozwiązanie jest... a nie powiem, bo coś jeszcze zdradzę!). Absolutnie również nie miałem wrażenia "odgrzewania kotleta" i powielania schematów - Indridason od tego stroni. Po prostu w "Zimnym wietrze" czegoś brakowało, może odrobiny wiary w ludzką naturę? Ale czy można winić islandzkiego mistrza kryminałów za przedstawienie świata takiego jakim czasami się wydaje każdemu z nas? Dla Indridasona świat, a przynajmniej Islandia, jest sceną, na której odgrywana jest jedynie tragedia bez szans na dobre zakończenie, której bohaterowie podejmują tylko złe, lub jeszcze gorsze decyzje, a pomoc zawsze przybywa o te kilka sekund zbyt póżno...

Ocena? Tak jak pisałem książka zachwyca, ale chyba czegoś w niej brakuje. Po prostu oceniam "Zimny wiatr" przez pryzmat pozostałych powieści o Erlendurze. Wszystkie znakomite, ale czy najnowsza wydana w naszym kraju jest najlepsza? Każdy ma prawo do własnych ocen, ja daję książce mocną siódemkę i czekam na przekład kolejnych przygód Erlendura.

Przygody komisarza Erlendura już dłuższego czasu weszły do kanonu moich ulubionych książek. Po znakomitym "Jeziorze" z niecierpliwością oczekiwałem wydania "Zimnego wiatru". W końcu nadszedł dzień wydania i tego samego dnia nabyłem książkę. Wrażenia? Zarówno zachwyt jak i lekkie rozczarowanie.

Znakiem firmowym Indridasona jest poruszanie w kolejnych książkach coraz to...