Trudno w tej powieści doszukiwać się wprost wątków autobiograficznych, ale nie sposób również całkowicie odciąć się od takiego wrażenia, że są momenty kiedy mamy do czynienia z opisem doświadczeń, które były udziałem Autora. Nasz bohater przychodzi na świat w warunkach specyficznych, to Polska w nowej rzeczywistości powojennej, gdzie siłą zostaje narzucony nowy system polityczny budowany na obecności radzieckich czołgów, które mają czuwać nad ładem i porządkiem opartym na cenzurze i terrorze, choć z pozorami demokratyzacji życia. Ta okoliczność ma istotne znaczenie zwłaszcza w kontekście osób, które przed wojną należały do klasy średniej i cieszyły się wszelkimi przywilejami, w tym przede wszystkim świętym prawem własności, na którym budowany był cały układ społeczny oraz wolnością słowa pozwalającą wyrażać najbardziej nawet niepopularne poglądy bez szwanku dla siebie. Wojna przyniosła zniszczenie, doprowadziła do zgliszcz, na których z wielkim trudem wysiłkiem całego narodu będzie się dokonywać odbudowa, ale już uwzględniając nowe realia, a w nich nie ma miejsca na prywatne kamienice, domy. To państwo jest właścicielem wszelakich dóbr, i to ono decyduje komu je powierza w opiekę, począwszy od mieszkań i osób, które w nich będą żyć, a skończywszy na każdej innej sferze życia podlegającej inwigilacji i nadzorowi. Mocno wyniszczona jest cała społeczność polskich Żydów, których dotknął masowy Holocaust na zawsze pozbawiając ich świat ludzi kultury, tworzonych dóbr i dzieł, i przez wiele lat budowanej tożsamości. To grupa dotknięta tragedią Auschwitz i komór gazowych budowanych w obozach koncentracyjnych z myślą o pozbyciu się ich jako gorszych, rasowo stojących niżej. To traumatyczne doświadczenie będzie przenoszone przez następne pokolenia i bedzie wpływało na postawy i zachowania tych, co przeżyli. Łatka bycia Żydem będzie powodem jeszcze wielu tragedii i konfliktów. Tylko ci, którzy w pełni się zasymilują bądź wylądują w organach władzy przetrwają, pozostali opuszczą Polskę na zawsze. Jeśli do tego dołożymy, że Jakub, nasz bohater Żyd, jest takim młodym człowiekiem mającym za sobą historię śmierci całego narodu, martyrologium, które i on chcąc nie chcąc niesie ze sobą jako bagaż przeszłości, a od którego nie ma szans się wyzwolić, który odkryje o sobie prawdę, że jest gejem i w dodatku takim, który ma w sobie potrzebę przebierania się i pozowania jako kobieta, to jarzmo, które dostaje jest rzeczywiście brzemieniem ponad siły. Żyjąc w przestrzeni lęku i strachu, jaki wszystkie te elementy ze sobą niosą, musi wkroczyć w dorosłe życie, poznawać ludzi, próbować się zakochać i spotkać kogoś, kto go zrozumie, choć cały czas ma w pamięci, że jest tak inny, i tak skalany, jak nikt kogo do tej pory spotkał. I że to piętno jest w nim wypalone, bo choć niewidoczne, jest w jego psychice nieustannie obecne. Czyż nie zna słów cytowanych przez współczesnych a wypowiadanych z pogardą i kpiną, że nie może być nic gorszego niż być Żydem, a jeśli do tego jest sie Żydem to jeszcze pedałem, a jeśli Żydem, pedałem to i transwestytą? Przecież w nim całym skupia się od razu całe odium nienawiści innych i swoich, a on chce po prostu żyć, kochać, być wolnym. I o tych dylematach, o trudnym dzieciństwie i dorastaniu a potem dorosłości, opowiada nam ta niezwykle inteligentna powieść napisana w czasach kiedy nikt jeszcze nie używał pojęcia powieść gejowska, a poruszane wątki były czymś naprawdę nowatorskim w konstruowaniu opisu prezentowanego świata. Ciekawa lektura.

Trudno w tej powieści doszukiwać się wprost wątków autobiograficznych, ale nie sposób również całkowicie odciąć się od takiego wrażenia, że są momenty kiedy mamy do czynienia z opisem doświadczeń, które były udziałem Autora. Nasz bohater przychodzi na świat w warunkach specyficznych, to Polska w nowej rzeczywistości powojennej, gdzie siłą zostaje narzucony nowy system...