Magiczna trójka

Nie wiem czy magiczna, ale spodobał mi się ten tytuł, więc jest. Tak na mnie spłynął nad ranem, bo ja recenzje z reguły rano w weekendy piszę. Pewnie Wam ta informacja do niczego nie jest potrzebna, ale i tak postanowiłem Was oświecić w tym zakresie. Poniżej wytłumaczę, że mam trzy (?!) powody, aby tak zatytułować tą recenzję. To powinno wystarczyć, czyż nie?

Krzysztof Piskorski to bardzo ciekawy gość. Urodzony w pamiętnym roku 1982. Jego narodziny zapowiadały wielkie zmiany na polskim rynku fantastyki. W tym mniej więcej czasie grupie zapaleńców udało się już dogadać z władzą i jesienią miał ukazać się pierwszy numer miesięcznika Fantastyka. Nie było w nim opowiadania Krzysztofa, ale przecież opowiadanie nie zając, nie ucieknie, zawsze można sobie na nie spokojnie poczekać. I poczekaliśmy, tak z 22 lata, do roku 2004. Nie wiadomo, co Krzysztof robił, jak żył, kroniki niewiele o tym piszą. Studiował archeologię (o jakże to częsta przypadłość u fantastów) i informatykę (też częsta, ale gdzie jej tam do archeologii; dlaczego fantaści nie studiują prawa, ekonomii czy marketingu i zarządzania?). W roku 2004 Krzysztof miał 22 lata. No tak, to dosyć oczywiste jest. Krzysztof debiutuje w Fantastyce, bo jakże by inaczej, nie miał innego wyjścia. Wprawdzie nie była to Fantastyka, tylko Nowa Fantastyka i nie właściwa Nowa Fantastyka, ale jej wydanie specjalne, ale zawsze. Debiutuje opowiadaniem „Na wczoraj”. W krótkim okresie czasu, w tym samym roku pańskim 2004, Jego opowiadania ukazują się w Science Fiction i w Magazynie Fantastycznym (pierwsza „trójka”, proszę szanownej publiczności). Potem jeszcze, chyba siłą rozpędu, publikuje kilka opowiadań. Jednak to nie krótka forma jest tym, co Krzysztof lubi pisać najbardziej. Od roku 2005 w wydawnictwie Runa ukazuje się jego trylogia (!? nieźle, jak na prawie debiutanta, co nie?) zatytułowana „Opowieść piasków”. Co roku pojawiają się na rynku kolejne tomy: „Wygnaniec’, „Najemnik” i „Prorok”. (muszę pisać, że to druga „trójka”?, nie, na pewno nie muszę). Piskorski zwiąże się z Runą właściwie do końca tego wydawnictwa, wydaje tam także dwutomową „Zadrę” 2009 i 2010) oraz „Krawędź czasu” (2011). Tylko w 2007 roku robi mały skok w bok, by w Fabryce Słów wydać „Poczet dziwów miejskich”.

Runa to było dosyć specyficzne wydawnictwo (piszę było, bo przypuszczam, że reaktywacja, czy odwieszenie już jednak nie nastąpi, ale, obym się mylił). Okładki takie sobie, naprawdę przedziwna czcionka, co się zmieniło pod sam koniec, dobrze i bardzo dobrze redakcyjnie, ale fatalnie, jak nie katastroficznie sprzedażowo i marketingowo. Podsumowując: wydawali dobre książki, ale nie umieli ich sprzedać. Niestety, przy obecnym rynku sprzedaje się to, co marketingowcy wcisną czytelnikom, to co ma większy budżet, a nie to, co jest dobre (z małymi wyjątkami). Na tym też poległa Runa, więc Piskorski, chcąc nie chcąc, napisawszy nową powieść, musiał poszukać innego wydawnictwa. Pomimo kryzysu znalazł dosyć szybko, nie dziwię się, bo pewnie prawie każde wydające obecnie wydawnictwo wzięłoby Go do swojej ekipy. Wybrał Wydawnictwo Literackie, zasłużone, które swego czasu stroniło od fantastyki, to znaczy wydawali ją sporadycznie, wydawali oczywiście Lema, ale do innych polskich autorów przekonali się dopiero, kiedy związał się z nimi Jacek Dukaj. Udeptaną przez niego ścieżką podążyli Łukasz Orbitowski, Szczepan Twardoch i Michał Protasiuk. Wydaje się, że dla Krzysztofa Piskorskiego był to dosyć naturalny wybór.

Tak oto dochodzimy do sedna, czyli do nowej powieści Krzysztofa Piskorskiego zatytułowanej „Cienioryt”. Książka ma się ukazać na rynku 10 października. Jak to zwykle u tego autora bywa, w kolejnej swojej powieści zabiera nas w całkowicie inne klimaty niż w poprzednich („Opowieść piasków” – oryginalny świat fantasy inspirowany kulturą arabską, „Zadra” – steampunkowa historia wojen napoleońskich, „Krawędź czasu” – polska rewolucja przemysłowa z kabałą i podróżami w czasie). Tym razem autor zabiera nas w bardzo, ale to bardzo oryginalny świat w konwencji opowieści spod znaku płaszcza i szpady. Piskorski umie pisać i jeżeli postanowi sobie, że napisze dobrą powieść łotrzykowską, awanturniczą, to taką napisze. Ale to dla Niego za mało, Jemu nie wystarczy powieść a’la Arturo Perez – Reverte. On musi więcej, On musi inaczej. Bo przecież nie byłby wtedy Piskorskim, ale klonem APR, a to jest Mu do niczego niepotrzebne.

ciąg dalszy na stronie:
http://szortal.com/node/3730

Magiczna trójka

Nie wiem czy magiczna, ale spodobał mi się ten tytuł, więc jest. Tak na mnie spłynął nad ranem, bo ja recenzje z reguły rano w weekendy piszę. Pewnie Wam ta informacja do niczego nie jest potrzebna, ale i tak postanowiłem Was oświecić w tym zakresie. Poniżej wytłumaczę, że mam trzy (?!) powody, aby tak zatytułować tą recenzję. To powinno wystarczyć, czyż...