Każde z dziewięciu opowiadań jest inne, ale równocześnie są do siebie zbliżone. Przede wszystkim poziomem oraz tym, że każde w jakiś sposób zaskakuje. Wyczyn godny uznania biorąc pod uwagę to, że zbiór obejmuje teksty z okresu 32 lat...
Co bardzo zwraca moją uwagę w pisarstwie DeLilla to jego nieoczywistość. Opowiada mniej o wydarzeniach, a bardziej o stanach psychicznych i przemyśleniach swoich bohaterów. Bohaterów będących uczestnikami zdarzeń znajdujących się poza ich kontrolą. Bohaterów będących więźniami swoich wewnętrznych przemyśleń i manii. Próbujących zrozumieć świat który wydaje się być pełen przypadku i zła. Bohaterów będących zawsze samotnymi. Tworzą oni często nie tylko własne wyjaśnienia świata, ale również ludzi wokół nich.
Fabuły często są kończone jakby nagle bądź wydają się, przy pierwszym przeczytaniu, bezcelowe. Lecz paradoksalnie to sprawia, że potrafią zaintrygować, sprawić, że przy odrobinie cierpliwości zaczną zmuszać do zadawania pytań i poszukiwania odpowiedzi. Do poszukiwania głębszego sensu.
Proza Dona DeLillo nie należy do najłatwiejszych. Ja sam powoli wchodzę w skomplikowany i trudny świat jego twórczości. Jednak coraz wyraźniej widzę, że ten świat zaczyna mnie wciągać i fascynować. A to dopiero początek przygody...

Każde z dziewięciu opowiadań jest inne, ale równocześnie są do siebie zbliżone. Przede wszystkim poziomem oraz tym, że każde w jakiś sposób zaskakuje. Wyczyn godny uznania biorąc pod uwagę to, że zbiór obejmuje teksty z okresu 32 lat...
Co bardzo zwraca moją uwagę w pisarstwie DeLilla to jego nieoczywistość. Opowiada mniej o wydarzeniach, a bardziej o stanach psychicznych...