Anioł Esmeralda to 9 opowiadań Dona de Lillo ,napisany w różnym okresie czasowym ,ale podejmującym wiele tematów.Autor takich powieści jak "Podziemia","Americana","Libra","Nazwy" podejmuje tematy które odnoszą się do problemów jednostki ,jak i do problemów w większej skali.
Znajdujemy tu opowiadania które pokazują wydarzenia z perspektywy biegacza,spotykanie dwóch obcych osób w muzeum podczas oglądania obrazu.
Według mnie najlepszymi opowiadaniami Anioła Esmeraldy są : Stworzenie świata,Biegacz,Baader-Meeinhof oraz tytułowe Anioł Esmeralda.
Anioł Esmeralda to dobra okazja żeby zapoznać się z twórczością Dona De Lillo z perspektywy opowiadań.

Anioł Esmeralda to 9 opowiadań Dona de Lillo ,napisany w różnym okresie czasowym ,ale podejmującym wiele tematów.Autor takich powieści jak "Podziemia","Americana","Libra","Nazwy" podejmuje tematy które odnoszą się do problemów jednostki ,jak i do problemów w większej skali.
Znajdujemy tu opowiadania które pokazują wydarzenia z perspektywy biegacza,spotykanie dwóch obcych...

Każde z dziewięciu opowiadań jest inne, ale równocześnie są do siebie zbliżone. Przede wszystkim poziomem oraz tym, że każde w jakiś sposób zaskakuje. Wyczyn godny uznania biorąc pod uwagę to, że zbiór obejmuje teksty z okresu 32 lat...
Co bardzo zwraca moją uwagę w pisarstwie DeLilla to jego nieoczywistość. Opowiada mniej o wydarzeniach, a bardziej o stanach psychicznych i przemyśleniach swoich bohaterów. Bohaterów będących uczestnikami zdarzeń znajdujących się poza ich kontrolą. Bohaterów będących więźniami swoich wewnętrznych przemyśleń i manii. Próbujących zrozumieć świat który wydaje się być pełen przypadku i zła. Bohaterów będących zawsze samotnymi. Tworzą oni często nie tylko własne wyjaśnienia świata, ale również ludzi wokół nich.
Fabuły często są kończone jakby nagle bądź wydają się, przy pierwszym przeczytaniu, bezcelowe. Lecz paradoksalnie to sprawia, że potrafią zaintrygować, sprawić, że przy odrobinie cierpliwości zaczną zmuszać do zadawania pytań i poszukiwania odpowiedzi. Do poszukiwania głębszego sensu.
Proza Dona DeLillo nie należy do najłatwiejszych. Ja sam powoli wchodzę w skomplikowany i trudny świat jego twórczości. Jednak coraz wyraźniej widzę, że ten świat zaczyna mnie wciągać i fascynować. A to dopiero początek przygody...

Każde z dziewięciu opowiadań jest inne, ale równocześnie są do siebie zbliżone. Przede wszystkim poziomem oraz tym, że każde w jakiś sposób zaskakuje. Wyczyn godny uznania biorąc pod uwagę to, że zbiór obejmuje teksty z okresu 32 lat...
Co bardzo zwraca moją uwagę w pisarstwie DeLilla to jego nieoczywistość. Opowiada mniej o wydarzeniach, a bardziej o stanach psychicznych...

Cenię Dona DeLillo i lubię opowiadania publikowane przez pisarzy amerykańskich w pismach w stylu "New Yorkera". To właściwie osobny, specyficzny gatunek krótkiej prozy, w której DeLillo czuje się naprawdę nieźle.

Amerykanin jest pisarzem nierównym i obok wybitnej "Libry" opublikował choćby "Performerkę", która jest bodaj najgorszą książką, jaką czytałem w ostatnich latach. "Anioł Esmeralda" to bardzo dobry zbiór, od którego można zacząć przygodę z tym autorem. Opowiadania są realistyczne (może poza "Ludzkimi momentami w czasie trzeciej wojny światowej", które nie przystaje do reszty),pokazują ludzi w mniej lub bardziej kryzysowych sytuacjach życiowych. Według mnie najlepsze są: "Stworzenie świata", "Biegacz" i "Akrobatka z kości słoniowej". Bardzo wiarygodna jest warstwa psychologiczna. Emocje bohaterów są namacalne i prowadzą wręcz do dyskomfortu u czytającego (np. lęk przed trzęsieniem ziemi w "Akrobatce..."). Styl DeLillo jest charakterystyczny, a krótka forma mu służy, bo wymaga dyscypliny i nie ma wiele miejsca na odpływanie w postmodernistyczne niejasności.

To co jest charakterystyczne to fakt, że utwory z tego zbioru wychodziły premierowo nie tylko w czasopismach literackich, ale również w popularnych pismach społeczno-politycznych, czy wręcz w męskich magazynach lifestyle'owych. To znamionuje nieco inną pozycję literatury i rolę krótkiej prozy w Ameryce.

Mam nadzieję, że inne opowiadania DeLillo też zostaną opublikowane, bo autor ma ich w dorobku więcej, niż dziewięć.

Cenię Dona DeLillo i lubię opowiadania publikowane przez pisarzy amerykańskich w pismach w stylu "New Yorkera". To właściwie osobny, specyficzny gatunek krótkiej prozy, w której DeLillo czuje się naprawdę nieźle.

Amerykanin jest pisarzem nierównym i obok wybitnej "Libry" opublikował choćby "Performerkę", która jest bodaj najgorszą książką, jaką czytałem w ostatnich...

pochłonęłam jak pizzę w deszczowy dzień. szybko, przyjemnie, ale nie zawsze łatwo! polecam!

pochłonęłam jak pizzę w deszczowy dzień. szybko, przyjemnie, ale nie zawsze łatwo! polecam!

To. Jest. Albo. Najlepsza. Albo. Jedna. Z. Najlepszych. Rzeczy. Jak czytałem.

Poważnie. Brak mi słów. To jest potężne pisanie i trudne czytanie. Nie pamiętam nikogo kto z taką gracją balansował pomiędzy niezwykłą precyzją słowa a misterną liryką tekstu - Rushdie, Eco, Pynchon, Nabokow, wszyscy są gigantami pisania, ale żaden z nich nie zrobił na mnie takiego wrażenia. Do tego całe spektrum warstw tego tekstu... jestem oczarowany. Czekam na wypłatę, i zamawiam wszystkie książki Delillo jakie znajdę - przeczytałęm już Punkt Omega, Cosmopolis, Performerkę, chcę więcej. Z wszystkich znanych mi współczesnych pisarzy Delillo jest (dla mnie?) najważniejszy. Ciekawi mnie tylko dobór tytułu zbioru - wybrano opowiadanie które podeszło mi trochę mniej niż pozostałęm różniło się też trochę kompozycją i tematem - ciekaw jestem czy tytuł wybrał autor.

To. Jest. Albo. Najlepsza. Albo. Jedna. Z. Najlepszych. Rzeczy. Jak czytałem.

Poważnie. Brak mi słów. To jest potężne pisanie i trudne czytanie. Nie pamiętam nikogo kto z taką gracją balansował pomiędzy niezwykłą precyzją słowa a misterną liryką tekstu - Rushdie, Eco, Pynchon, Nabokow, wszyscy są gigantami pisania, ale żaden z nich nie zrobił na mnie takiego wrażenia. Do...

+ "Sierp i młot", "Zamorzona", "Baader-Meinhof"

+ "Sierp i młot", "Zamorzona", "Baader-Meinhof"

Zbiór opowieści o groźnym i nieprzyjaznym świecie, świecie na wzór wzburzonej rzeki, po której w łódeczkach z łupin orzecha dryfują bezbronni ludzie. Czasem zbliżają się do siebie, łupiny postukują jedna o drugą z nadzieją, i właśnie te krótkie chwile łączności, te „ludzkie momenty”, są tu najważniejsze.

Dotarcie do sedna nie jest proste, DeLillo skrzętnie obudowuje je zagadkami. Ich rozwiązywanie jest jednak sporą frajdą, a forma opowiadania tę frajdę jeszcze potęguje. Można bowiem szukać podobnych motywów między historiami, głowić się nad kluczem, porównywać sytuacje i sposoby w jakie poszczególni bohaterowie sobie z nimi radzą, a także śledzić jak zmieniał się sposób pisania i postrzegania rzeczywistości przez autora na przestrzeni lat. Mogę więc śmiało napisać, że moje pierwsze spotkanie z prozą Dona DeLillo było czystą przyjemnością.

[http://literackie-skarby.blogspot.com/2013/12/upina-orzecha-na-wzburzonej-rzece-anio.html]

Zbiór opowieści o groźnym i nieprzyjaznym świecie, świecie na wzór wzburzonej rzeki, po której w łódeczkach z łupin orzecha dryfują bezbronni ludzie. Czasem zbliżają się do siebie, łupiny postukują jedna o drugą z nadzieją, i właśnie te krótkie chwile łączności, te „ludzkie momenty”, są tu najważniejsze.

Dotarcie do sedna nie jest proste, DeLillo skrzętnie obudowuje je...