Zbrodnia popełniona na dzieciach jest dla policji i społeczeństwa najbardziej okrutnym czynem, dlatego też ściganie mordercy dzieci wiąże się z akcją zakrojoną na wielką skalę. Na tym tez opiera się pomysł „Naśladowcy", sam w sobie mało oryginalny, bo seryjni mordercy powtarzają się często, ich naśladowcy po latach to też pomysł dość oklepany. Wiele zresztą pomysłów wykorzystanych w tej powieści należy do takich właśnie, a więc morderstwa, naśladowca, kontakt zbrodniarza z wybranym policjantem, nawet pomysł na miejsce i sposób wyszukiwania ofiar- kiedy przeczytałam o tym, zaczęłam zastanawiać się, czy już tej książki przypadkiem nie miałam w rękach, bo wydawało mi się tak znajome, ale było tylko oklepane. Pewne ślady autorka wskazuje wprost palcem (ja byłam ślepa bardzo długo, dopiero pod koniec otworzyłam oczy myśląc: przecież widać to było od dawna), jednak zakończenie jest zaskoczeniem, tutaj czytelnik nie ma żadnych danych, aby je odgadnąć.

„Naśladowcę" czyta się szybko, mnie jednak brakowało jakiegoś napięcia, może ostatnie rozdziały czytałam z większym przejęciem, resztę prawie beznamiętnie, chwilami bywało aż nudno, ot stereotypowa powieść kryminalna z większością oklepanych pomysłów.

Zbrodnia popełniona na dzieciach jest dla policji i społeczeństwa najbardziej okrutnym czynem, dlatego też ściganie mordercy dzieci wiąże się z akcją zakrojoną na wielką skalę. Na tym tez opiera się pomysł „Naśladowcy", sam w sobie mało oryginalny, bo seryjni mordercy powtarzają się często, ich naśladowcy po latach to też pomysł dość oklepany. Wiele zresztą pomysłów...