"Moja matka umarła dwukrotnie. Obiecałam sobie, że nie pozwolę, aby historia jej życia została zapomniana..."

Są tacy autorzy, którzy przyciągają do siebie, choć czytelnik nigdy z ich twórczością nie miał do czynienie. Są takie książki, które bardzo chcę się mieć, a gdy już się jej posiada, to z obawy, że to już teraz i tu nie czyta ich się, by nie zepsuć sobie tego magicznego momentu oczekiwania.

Taką pisarką, oczarowuje, otumania magią słów jest Elif Shafak.
Elif Shafaj jest pseudonimem tureckiej, urodzonej we Francji znakomitej pisarki Elif Bilgin. Elif drugi człon swego pseudonimu przyjęła od imienia swojej matki.
Czytelnicy mogą znać twórczość autorki z takich pozycji jak: "Lustra miasta", "Pchli pałac", "Bękart ze Stambułu", "Czarne mleko", "Czterdzieści zasad miłości".
Pisarka piszę z języku tureckim, jak również angielskim. Została licznie nagrodzona za swoje dzieła i zaraz po Orhanie Pamuku jest uznawana jako literacka gwiazda znad Bosforu.

„- Och, to długa historia. - Moja siostra mówi, że nie ma długich historii, tylko krótkie, albo takie, których po prostu nie chcemy opowiadać.”

"Honor" jest długą, wielowątkową opowieścią. Fabuła zaczyna się w momencie, gdy Kurdyjka powija dwie córki. Naze nie jest z tego faktu zadowolona, gdyż Pembe i Jamila, są kolejnymi dziećmi płci damskiej, które ku niezrozumieniu przychodzą na świat. Kobieta mając już gromadkę córek pragnie dać mężowi męskiego potomka. Co jest zadziwiające, to to, że mąż Naze kocha wszystkie swoje córki i jest ich orędownikiem, w sytuacjach, gdy matka trzyma ich twardą ręką. Naze zachodzi po raz kolejny w ciąże i ku przestrodze położnej postanawia urodzić w domu. W wyniku komplikacji kobieta umiera, podobnie , jak jej dziecko- córka.

Od tej chwili Pembe i Jamila wychowują się pod czujnym okiem ojca. Na drodze Jamilii stanie Adem, który pokocha dziewczynę całym sercem, ale z uwagi na "skazę" Jamilii, Adem dostaje za żonę Pembe. Ma to swoje dramatyczne skutki.

Jamila zostaje położną, która posiada umiejętności stwarzania leczniczych, roślinnych specyfików. Mieszka i pracuje w Turcji. Natomiast Pembe, Adem emigrują do Wielkiej Brytanii. Tu rodzi im się troje dzieci. Jedno z nich, najstarszy syn w akcie honorowym zabija swoją matkę i trafia do więzienia.

I tu rozpoczyna się kolejny etap książki, w którym pisarka rozwija, niczym nić ze szpulki całą opowieść. Czytelnik poznaje kolejnych bohaterów, których charakterystykę, powiązania ze sobą, pragnienia, cele i tęsknoty opisywane są w kolejnych, krótkich rozdziałach. Bohaterów jest sporo i każdemu przypisany jest dany rozdział, w którym zapoznajemy się z ich perspektywą, refleksjami i motywami postępowania.

Poznajemy Iskendera Tobraka, którego przemyślenia płyną wprost z wiezienia. Jego przemiana i skrucha są widoczne. Tęsknota za matką, jej duchowa obecność także.

Głównym tematem książki jest honor. To wokół tego przymiotu kręci się życie bohaterów. Smutny jest fakt, że honorem mają się odznaczać kobiety. Kobiety, a szczególnie Pembe, która w pewnym momencie życia zostaje porzucona przez Adema, na rzecz rozwiązłej striptizerki.
Odkąd kobieta musi radzić sobie nie tylko z trudami utrzymania domu, wychowania dzieci w tradycji kurdyjskiej, ale i z barierą językową i kulturową Wielkiej Brytanii. Pewnego dnia poznaje Eliasa.....

„Nie ma mądrości bez głupoty. Ani dumy bez wstydu.”

Pembe mimo wieloletniej obecności w Anglii nie może nauczyć się płynnie języka. Jej dzieciom jest zdecydowanie lżej. Najstarszy Iskender nawet ma nadzieje, na wielką karierę sportową, a najmłodszy Yunus zaprzyjaźnia się z lokalną grupą popkultury, która odrzuca materializm i obecny system kapitalizmu.

Autorka sporo uwagi poświęca najmłodszemu synowi Pembe- Yunusowi.
Z początku nie rozumiałam, jaki cel ma szczegółowe opisywanie relacji chłopaka z gromadą "wykolejeńców", by później dodać dwóch do dwóch, i wszystko stało się jasne.

"Honor" jest wielopłaszczyznową powieścią. Jej przekaz jest piękne ujęty w sugestywne słowa. Jest to lektura, którą czyta się dłużej, dawkuje i rozkoszuje się nią powoli.

„Słowa nie mają stałego adresu. Podróżują daleko jak koczownicze plemiona. Podróżują daleko, rozpraszając się po całej ziemi.”
Talent i pasja Elif Shafak sprawia, że "Honor" aż kipi od emocji. Emocje buzują od pierwszej , aż do ostatniej strony. Boli fakt, że honorowe zabójstwa są tak częstym zjawiskiem, a ich motywy są wyniesione z kultury, która jest sprzymierzeńcem mężczyzn, ale i zażartym wrogiem kobiet.

"Honor" jest powieścią życiową, współczesną i realną. Napisana z rozmachem. Skutecznie rozbudza ciekawość czytelnika i choć wiemy od pierwszych stron kto dokonał honorowego zabójstwa, to zakończenie zaskoczy każdego.

Śmierć Pembe może być faktem mydlącym oczy. Niemniej śmierć jest pełna dramatyzmu oraz niezrozumienia dla Europejczyka.

Książka pełna kontrowersji, którą polecam każdemu. Fabuła przerażająca, ale i piękna, nostalgiczna, prawdziwa. Elif Shafak stała się jedną z moich ukochanych pisarek. "Honor" zajmuje specjalne miejsce w mojej biblioteczce, ale i w moim sercu. Nie raz do niej wrócę, by czytając ponownie być szczęśliwą Polką, Europejką.

"Moja matka umarła dwukrotnie. Obiecałam sobie, że nie pozwolę, aby historia jej życia została zapomniana..."

Są tacy autorzy, którzy przyciągają do siebie, choć czytelnik nigdy z ich twórczością nie miał do czynienie. Są takie książki, które bardzo chcę się mieć, a gdy już się jej posiada, to z obawy, że to już teraz i tu nie czyta ich się, by nie zepsuć sobie tego...