To nie pierwsza książka,jaką przeczytałam, o przeżywaniu żałoby po śmierci ukochanej osoby. Pisarze mają taką literacką szansę autoterapii w leczeniu bólu i żalu po takiej stracie i często to robią. Mogą tym samym złożyć zmarłej osobie hołd i jakby na jakiś czas ocalić pamięć o niej. W tej książce pisarz,co mnie na początku trochę dziwiło, mało pisze o zmarłej żonie, chociażby o tym np. jaka ona była. Są tylko okruchy migawek ze wspólnych chwil. No, ale w miarę czytania zrozumiałam, że to nie wspomnienia o żonie, a bardzo osobista forma złożenia jej hołdu i literacka forma przeżywania żałoby. Nawet mój podziw do pisarza wzrósł,bo domyśliłam się, że kochał żonę i dlatego nie chciał wystawiać na sprzedaż szczegółów z ich wspólnego życia ,co niestety tak jest teraz powszechne a budzi niezdrową ciekawość i często jest żenujące. Ta książka to bardzo osobista, pozbawiona patosu,bezpretensjonalna, przepełniona rozpaczą pieśń żałobna Juliana Barnesa. Bardzo smutna.
Chciałam też napisać,że Barnes trochę mi w tej książce podpadł,bo uważam, że choć się jest w stanie takiego rozbicia psychicznego, to jednak nie przystoi takiemu intelektualiście szydzić z wiary,co pisarz popełnił na str.125-jak ktoś chce to może przeczytać.

To nie pierwsza książka,jaką przeczytałam, o przeżywaniu żałoby po śmierci ukochanej osoby. Pisarze mają taką literacką szansę autoterapii w leczeniu bólu i żalu po takiej stracie i często to robią. Mogą tym samym złożyć zmarłej osobie hołd i jakby na jakiś czas ocalić pamięć o niej. W tej książce pisarz,co mnie na początku trochę dziwiło, mało pisze o zmarłej żonie,...