Od dawna chciałam przeczytać kryminał, którego akcja rozgrywa się gdzieś u nas w Polsce, w lesie albo w górach. No i proszę, doczekałam się. Oto w Tatrzańskim Parku Narodowym, tuż koło strumienia zostają znalezione ludzkie zwłoki, już nadjedzone przez drapieżniki. Śledztwem zajmuje się lokalny gliniarz Chowaniec, którego wspiera dziecięca miłość rodem z Krakowa, pani doktor Serafin. Tę dwójkę uzupełnia ambitny dziennikarz śledczy, Strzygoń. Już samo miejsce akcji wystarczyło, by mnie z miejsca kupić - Zakopane nie kojarzy się bowiem z morderstwami, lecz z przyjemnymi wycieczkami po górach. I o to właśnie chodzi, samym konceptem umiejscowienia krwawej zbrodni w sielankowym, pięknym krajobrazie można zaintrygować czytelnika. Bohaterowie są skonstruowani sprawnie, ale można było to zrobić lepiej. Facet, który popisuje się modelową hipokryzją, gdyż nie widzi nic złego w zdradzaniu żony (bo ...utyła), ale "nie chce rozbijać rodziny" to przypadek bardzo klasyczny, można powiedzieć stereotypowy. Niech zresztą będzie, realizm to w powieści nic złego. Takich Chowańców są setki, tysiące. Pani doktor (antropologii?) z kolei jest dość słabo nakreślona. No owszem, wiemy, że jest wykształcona, inteligentna i lubi chodzić po górach. Tyle. Chyba najfajniej wypadł dziennikarz. Dla śledztwa zrobi wiele, jest lansiarzem i potrafi cwanie podejść rozmówcę, ale nie jest szują.
Podoba mi się konfrontacja głównej bohaterki z jej kuzynką z gór. Pani doktor Anna czuje się pozbawiona korzeni, smętnie wspomina życie na krakowskim blokowisku. Zazdrości kuzynce, rodowitej góralce, że ta ma swoje tradycje, poczucie "bycia skądś". Ale okazuje się, że takie dziedzictwo to miecz obosieczny. Owszem, jesteś "skądś", ale pożegnaj się z prywatnością i swobodą. Lokalne więzi często zamieniają się w lokalne bagienko zależności. Anna godzi się więc pod koniec ze swoim blokowiskiem, i to też jest fajne. :)
Jako że swego czasu interesowałam się tematem "co działo się w górach w czasie drugiej wojny światowej", na dużego plusa zaliczam wplecenie wątku Goralenvolk. Wątku, o którym - dokładnie jak w książce - mało kto wie, jest starannie przemilczany w naszym kraju, w którym przecież "wszyscy byli dobrzy i bohaterscy, ratowali Żydów, nikt nie kolaborował z wrogiem i pogromów żadnych też nie było". Polacy lubią wpatrywać się w taki swój nieskazitelny obrazek - cóż z tego, że nieprawdziwy. Dobrze więc, że delikatne pstryczki w ten wizerunek są wymierzane choćby w literaturze takiej jak ta - rozrywkowej. Nie bądźmy za bardzo z siebie zadowoleni.
A już bardzo ujął mnie cały klimat górsko-góralski. Widać, że autorzy solidnie przygotowali się do tematu. Nie znalazłam nic, do czego mogłabym się doczepić, a lubię to robić. ;) Opisy szlaków, przyrody tatrzańskiej, nawet marki sprzętu i ubrań - widać dbałość o szczegóły i staranność.
Jak na moje ceperskie ucho, to gwara góralska jest tu bardzo fajnie i naturalnie wpleciona w dialogi, świetnie brzmi. Nienachalnie i do tego ubarwia całość. Trafnie przedstawiona specyficzna mentalność (z jej plusami i minusami) autochtonów - kto często bywa w górach, na pewno wie, o czym piszę. ;)

Podsumowując:
+ fabuła w porządku, trupy są;)
+ górski klimat bije z każdej strony
+ górale i gwara
+ postacie trzecioplanowe
+ Goralenvolk

- postacie głównej Dwójcy nieco sztampowe i nieciekawe

Od dawna chciałam przeczytać kryminał, którego akcja rozgrywa się gdzieś u nas w Polsce, w lesie albo w górach. No i proszę, doczekałam się. Oto w Tatrzańskim Parku Narodowym, tuż koło strumienia zostają znalezione ludzkie zwłoki, już nadjedzone przez drapieżniki. Śledztwem zajmuje się lokalny gliniarz Chowaniec, którego wspiera dziecięca miłość rodem z Krakowa, pani doktor...