Nie rzuciło mnie na kolana. Owszem, czyta się szybko, bo powieść ma i dobre tempo, i łatwy w odbiorze język, ale brakowało mi tu czegoś, co mnie, czytelnika, zaangażowałoby emocjonalnie. Sama mam córkę, choć kilka lat młodszą od zaginionej bohaterki, i w trakcie lektury próbowałam wczuć się w to, co przeżywała jej matka. Nie udało mi się, przeciwnie, wszelkie reakcje i zachowanie matki zaginionej dziewczyny odbierałam jako niedojrzałe, histeryczne, budziły one we mnie niechęć miast współczucia.

Na okładce książki czytam: "Joanna Opiat-Bojarska w mistrzowski sposób pokazała emocje osoby, której bliski wychodzi z domu i znika bez wieści". Otóż nie zgadzam się z tą chwalbą, zachowanie matki zaginionej wyglądało mi raczej na chimery zepsutej dobrobytem panny, która nie zdołała kupić wymarzonej torebuni, niż na rozpacz i determinację dojrzałej, odpowiedzialnej rodzicielki. Zupełnie też nie rozumiałam jej chwilami wrogiego i aroganckiego nastawienia do policjantów, poszukujących jej córki, jak i tego, że często kręciła czy ukrywała coś przed nimi, a przyłapana na tym, reagowała agresją. Czy aby na pewno jest to typowa reakcja?

Ogólnie po zakończeniu tej książki czuję, że po prostu spłynęła ona po mnie obojętnie - czego nie lubię, bo cenię lekturę, która coś po sobie zostawia, choćby chwilę refleksji.

Nie rzuciło mnie na kolana. Owszem, czyta się szybko, bo powieść ma i dobre tempo, i łatwy w odbiorze język, ale brakowało mi tu czegoś, co mnie, czytelnika, zaangażowałoby emocjonalnie. Sama mam córkę, choć kilka lat młodszą od zaginionej bohaterki, i w trakcie lektury próbowałam wczuć się w to, co przeżywała jej matka. Nie udało mi się, przeciwnie, wszelkie reakcje i...