Książka podejmuje się opisu tego, o czym na co dzień nie chcemy myśleć: starych, niedołężnych, samotnych ludzi, cierpiących w domu opieki. Nic dziwnego, że nas odpychają; są zamknięci w swoich nieprawdziwych, niewyraźnie artykułowanych opowieściach lub w cierpieniu swoich ciał.
Papież, który sam pracował w domu opieki, stara się przywrócić tym, którzy są już nikomu niepotrzebni, prawo do głosu. Wsłuchuje się w ich nieprawdziwe historie i w ich prawdziwy ból ufa im i pozwala, by zabrzmiały tutaj ich przeżycia. Daje miejsce dla ich języka. To piękny i bardzo etyczny gest, którym Papież mnie ujął, kupił mnie zupełnie.
Druga sprawa to opis realiów opieki społecznej. Autor nie ocenia i nie lamentuje, podaje suche fakty: pracownik takiej placówki zarabia 954 złote i 96 groszy. Taką sumą wynagradza się tych, którzy jednocześnie muszą umyć bezwładne ciało, przysłuchiwać się pełnym wyrzutu opowieściom, karmić, zmagać się z histerią, strachem, cierpieniem. Ta kwota jest znacząca, choć Papież tego wprost nie mówi: opieka nad niepotrzebnymi nie jest dużo warta, bo przecież oni sami są niepotrzebni.
A wszystko to ujęte w surową, powściągliwą narrację: Papież pisze o faktach, nie przedstawia wprost swoich ocen - tę pracę zostawia nam, czytelnikom.
Ta książka otwiera nowy horyzont myślenia. Bardzo polecam.

Książka podejmuje się opisu tego, o czym na co dzień nie chcemy myśleć: starych, niedołężnych, samotnych ludzi, cierpiących w domu opieki. Nic dziwnego, że nas odpychają; są zamknięci w swoich nieprawdziwych, niewyraźnie artykułowanych opowieściach lub w cierpieniu swoich ciał.
Papież, który sam pracował w domu opieki, stara się przywrócić tym, którzy są już nikomu...