Książkę czyta się szybko i w sumie przyjemnie, jak felietony w nieco ambitniejszych pismach dla pań.
Ostatnie lata komuny przypadały na moje wczesne dzieciństwo, więc nie odbieram tej pozycji przez silnie emocjonalny pryzmat polityczno-historyczny; tym niemniej z treści przebija jakaś taka... infantylność.
Nie chodzi nawet o nastawienie autorki do generała - obiektywne to ono być nie może, w końcu to jej tata. Jednak z lektury wyłania się obraz kobiety, która buja w obłokach, wiedzie życie nie mierząc się z problemami, które muszą brać na barki zwykli śmiertelnicy. Autorka nie ma problemów finansowych, nie śpieszy się ze zdobyciem wykształcenia czy zawodu, wszystko przychodzi jej "samo z siebie" - od mieszkania po fenomenalne propozycje zawodowe.
O ile w oczach młodej osoby spotkani w takich a nie innych okolicznościach przywódcy totalitarni faktycznie mogli sprawiać "miłe" lub nawet imponujące wrażenie, tak zabrakło mi komentarza autorki do tego wątku z perspektywy osoby już dojrzałej.
Najbardziej uderzyło mnie jednak to, że autorka - mimo licznych kursów psychologii - jakby nadal nie może ogarnąć swojego żalu wobec matki.

Książkę czyta się szybko i w sumie przyjemnie, jak felietony w nieco ambitniejszych pismach dla pań.
Ostatnie lata komuny przypadały na moje wczesne dzieciństwo, więc nie odbieram tej pozycji przez silnie emocjonalny pryzmat polityczno-historyczny; tym niemniej z treści przebija jakaś taka... infantylność.
Nie chodzi nawet o nastawienie autorki do generała - obiektywne to...