Dziwne zakończenie, dużo (według mnie) błędów logicznych. Lecz czytało się w miarę szybko.

Dziwne zakończenie, dużo (według mnie) błędów logicznych. Lecz czytało się w miarę szybko.

Zaskakujący zwrot akcji już od pierwszej strony oraz wyraźny skręt całej opowieści w stronę horroru. Jak na 13 książkę głównej serii, autor potrafi jeszcze zaskoczyć.
Ta część podobała mi się trochę bardziej od poprzedniej, głównie przez to, że niemal całość poza nielicznymi rozdziałami to historia głównego bohatera + nowej bohaterki. Dopiero po ponad połowie pojawia się najbardziej irytująca kobieca postać, jednak tylko epizodycznie, a reszta znanych bohaterów dopiero bliżej końca.
Historia jest ciekawa i czyta się to dobrze, ścisła końcówka jest trochę za szybka i pojawiają się "teleporty" bohaterów, ale poza tym jest całkiem dobrze. A i oczywiście autor nie byłby sobą, gdyby nie obył się w książce bez kolejnych porwań...

Zaskakujący zwrot akcji już od pierwszej strony oraz wyraźny skręt całej opowieści w stronę horroru. Jak na 13 książkę głównej serii, autor potrafi jeszcze zaskoczyć.
Ta część podobała mi się trochę bardziej od poprzedniej, głównie przez to, że niemal całość poza nielicznymi rozdziałami to historia głównego bohatera + nowej bohaterki. Dopiero po ponad połowie pojawia się...

Podobało mi się znacznie bardziej niż mógłbym przypuszczać. To wciąż drewniany Goodkind ale wartki i świeży. Kto by przypuszczał, że będę coś takiego pisał przy tomie 15 z 17.

We Wróżebnej Machinie podobała mi się końcówka, znienacka w formie bardziej okultystycznego horroru. W kolejnej, Pierwszej Spowiedniczce dostaliśmy prequelową podbudowę pod dalszy horror i teraz autor pojechał już z nim w pełni. Mamy tu Świt Żywych Trupów w świecie Miecza Prawdy na pełnych obrotach. I to z dominującym motywem całych hord wściekłych truposzy i opętanych nekromanckim głodem kanibali budzących skojarzenia z World War Z. Groźba „zalania” przez taką krwiożerczą hordę jest tutaj naprawdę przyjemnie rozpisana. Zdecydowanie w takiej konwencji, dotychczas fetyszyzowane przez autora opisy krwawej przemocy są bardziej adekwatne i poprawiają odbiór historii, a nie zakłócają i irytują jak we wcześniejszych tomach. Ale groza działa tu też na poziomie ogólnego nastroju, pełnego czarnej magii i krwawych rytuałów. Sama ponura kraina Mrocznych Ziem, wyludnionych, dzikich, niebezpiecznych i tajemniczych także dokłada się do przyjemniejszego odbioru całości . A, i kolejny raz (chyba drugi raz w serii) dostaliśmy całą historię bez ani jednej natarczywej sekwencji przemocy seksualnej. Wow, no nie poznaję autora.

Nie poznaję autora także jeszcze z jednego powodu. Przeciwnicy. Tutejsi przeciwnicy wydają się no, całkiem fajni. Są kompetentni. Zwłaszcza pewien wskrzeszony, doświadczony villan tłumaczący drugiemu, żeby zabił Richarda jak najszybciej i nie bawił się w durne zemsty. Innymi słowy klaruje mu aby nie popełniał najgłupszych klisz złoczyńców jakimi ta seria do tej pory stała. Brawo! Umarlak słusznie gada, polać mu. A ten drugi jeszcze do tego go słucha! Kompetentnych złoczyńców to ja już się w tej serii nie spodziewałem. Nawet jeżeli to tylko wypadek na poczet tylko tego jednego tomu to i tak była to miła odmiana. Do tego są oni naprawdę klimatycznie zarysowani. Tak, że Imperator Jagang to przy nich śmiech na sali (chociaż on nie potrzebował nawet kontekstu aby przez zdecydowaną większość czasu budzić jedynie zażenowanie).

Jeszcze jedno zaskoczenie. Mamy jakieś zmiany w dotychczasowym status quo panującym wśród bohaterów. Coś się przydarza. Jest jakiś dramat oraz jego konsekwencje. Kto by pomyślał.

To dalej średnio jakościowa proza. Tu nie ma wątpliwości. Ale jako szybkie, campowe fantasy w otoczce makabry i krwawej eksploatacji naprawdę daje radę. Nie wiem czy to moja ulubiona część ale przynajmniej jest to najbardziej kompetentna pozycja w cyklu, jak dotąd.

Jednak żeby nie było za różowo. Od czwartego tomu wydawało się, że Goodkind zaprzestał kradzieży pomysłów. Wszyscy znamy tą dramę w kontekście Koła Czasu. Tak, tom drugi i znaczny kawał historii trzeciego to bezwstydna zrzynka z Jordana. Od Świątyni Wichrów jednak, jaki by Goodkind nie był, to szedł już na swoje. Byłem z niego niemal dumny ;) Ale teraz…. Na dalekiej, nieprzyjaznej północy…. istnieje magicznie stworzony, olbrzymi mur…. za którym jest odcięta kraina, gdzie wędrują uwięzieni nieumarli oraz rodzą się ludzie bez dusz… którzy zgodnie z proroctwem, kiedyś mogą się z niej wydostać i pogrzebać świat żywych…. ale byli też ludzie, którzy mieli obserwować mur i ostrzegać o niebezpieczeństwie… ale przez wieki zapomnieli już o faktycznej naturze tego zagrożenia. Noż Panie! Przez przyzwoitość trzeba było dać ten mur bodaj na wschodzie czy na południu…..

Podobało mi się znacznie bardziej niż mógłbym przypuszczać. To wciąż drewniany Goodkind ale wartki i świeży. Kto by przypuszczał, że będę coś takiego pisał przy tomie 15 z 17.

We Wróżebnej Machinie podobała mi się końcówka, znienacka w formie bardziej okultystycznego horroru. W kolejnej, Pierwszej Spowiedniczce dostaliśmy prequelową podbudowę pod dalszy horror i teraz...

Po przeczytaniu głównej serii (Pierwsze Prawo Magii - Spowiedniczka) przeczytanie tej części praktycznie wcale nie zadowala, główna seria jest o niebo lepsza.
Uwaga, ewentualne spojlery!
Denerwowało mnie zachowanie Richarda, który zazwyczaj w inteligenty sposób rozwiązuje zagadki, a tutaj z najprostszymi problemami nie potrafi sobie poradzić oraz podejmuje wg mnie decyzje (np. dotyczącą zabrania ze sobą Samanthy) których wg mnie nie podjąłby w poprzednich częściach, albo przynajmniej miałby jakiś konkretny powód aby ją wziąć, a nie dlatego, że się po prostu uparła.
Dodatkowo na większość książki składa się tak naprawdę rozczytywanie wiadomości od Naji Moon dla mieszkańców Stroyzy oraz walka z półludźmi - nie ma zwrotów akcji, ani puenty jak w poprzednich częściach - po prostu Richard na czas odnajduje Kahlan (jak zawsze) i zabija po drodze jednego z antagonistów.
Ewidentnie zawiodłam się na tej części...

Po przeczytaniu głównej serii (Pierwsze Prawo Magii - Spowiedniczka) przeczytanie tej części praktycznie wcale nie zadowala, główna seria jest o niebo lepsza.
Uwaga, ewentualne spojlery!
Denerwowało mnie zachowanie Richarda, który zazwyczaj w inteligenty sposób rozwiązuje zagadki, a tutaj z najprostszymi problemami nie potrafi sobie poradzić oraz podejmuje wg mnie decyzje...

Kontynuacja "Wróżebnej Machiny" jest bezpośrednim dalszym ciągiem historii z poprzedniego tomu. Historia jest ciekawa a od pewnego momentu bardzo wciąga. Na gorszą ocenę książki wpływa fakt, że przez 100 stron (tak mi się wydaje, nie sprawdziłem) "akcją" jest dialog dwóch osób, co w pewnym momencie zaczęło mnie irytować. Na szczęście był to początek książki a druga jej część sporo wynagradza, więc chętnie sięgnę po kolejny tom.

Kontynuacja "Wróżebnej Machiny" jest bezpośrednim dalszym ciągiem historii z poprzedniego tomu. Historia jest ciekawa a od pewnego momentu bardzo wciąga. Na gorszą ocenę książki wpływa fakt, że przez 100 stron (tak mi się wydaje, nie sprawdziłem) "akcją" jest dialog dwóch osób, co w pewnym momencie zaczęło mnie irytować. Na szczęście był to początek książki a druga jej...

Jest na świecie tyle cudownych książek a ja znowu czytam Goodkinda. To już chyba z rozpędu, zostały przecież tylko trzy tomy do końca cyklu.
Dużym plusem jest to, że książka liczy sobie tylko 420 stron. Dzięki temu tylko nieco ponad dwieście było kiepskich.
A wszystko przez dialogi. Są przemądrzałe, cukierkowe i infantylne. W pewnym momencie czułam, że za chwilę mnie przerośnie "buzia Samanthy".
A przecież potencjał tego cyklu jest ogromny. Cudownie skonstruowany świat, świetnie przemyślane postaci, przygoda, magia, walka i miłość. Czary na ogromną skalę, bitwy, zagrywki polityczne i najróżniejsze intrygi.
Wszystko to psują powtórzenia i kiepskie dialogi. Gdyby cały cykl był o 1/3 krótszy byłby dużo lepszy.

Jest na świecie tyle cudownych książek a ja znowu czytam Goodkinda. To już chyba z rozpędu, zostały przecież tylko trzy tomy do końca cyklu.
Dużym plusem jest to, że książka liczy sobie tylko 420 stron. Dzięki temu tylko nieco ponad dwieście było kiepskich.
A wszystko przez dialogi. Są przemądrzałe, cukierkowe i infantylne. W pewnym momencie czułam, że za chwilę mnie...

Bardzo dobra kontynuacja serii Miecz Prawdy. W porównaniu z poprzedniczką, autor miał zdecydowanie lepsze pomysły, dzięki czemu książka nie nudziła, a wciągała coraz bardziej z każdą kolejną stroną. Dla mnie osobiście cykl zakończył się na "Spowiedniczce" i po bardzo trudnej lekturze "Wróżebnej machiny" myślałem, że już do tego nie wrócę. Ta książka jednak na nowo mnie zachęciła. Poziomem nie sięga do "właściwego" cyklu, ale przyjemnie się ją czyta i potrafi zaciekawić.

Bardzo dobra kontynuacja serii Miecz Prawdy. W porównaniu z poprzedniczką, autor miał zdecydowanie lepsze pomysły, dzięki czemu książka nie nudziła, a wciągała coraz bardziej z każdą kolejną stroną. Dla mnie osobiście cykl zakończył się na "Spowiedniczce" i po bardzo trudnej lekturze "Wróżebnej machiny" myślałem, że już do tego nie wrócę. Ta książka jednak na nowo mnie...

Kahlan została porwana. Taaak, znowu. Powróciły opisy wymyślnych tortur, a tak mi się podobało, że było ich (jak na Goodkinda) niewiele w poprzednim tomie. Nadal drażniły mnie streszczenia poprzednich wydarzeń i kiepski styl i tłumaczenie. Monologi zostały skrócone, ale zastąpiły je długie i powtarzające się opisy otoczenia i wyglądu postaci. Motywem żywych trupów za północnym murem autor niebezpiecznie balansował między inspiracją i plagiatem.

Ale coś za coś. Tom jest (jak na Goodkinda) krótki a fabuła prosta i kompaktowa, co należy mu zaliczyć na plus. Większą część książki Richard szedł przez lasy, a właściwie przedzierał się przez lasy zainfekowane przez zombiaki. Czytało się to z zapartym tchem, zwłaszcza, że towarzysząca mu nowa postać, nastoletnia czarodziejka Samanta, była (jak na Goodkinda) wyjątkowo dobrze napisana. Pod sam koniec pojawił się nawet antagonista, który daje nadzieję na powiew świeżości w szeregach tych złych, opanowanych do tej pory przez zboczeńców, ambitnych przywódców religijnych, miłośników tortur oraz klientów salonów tatuaży i piercingu. Słowem, jest to książka może nie dobra, ale przyjemna i dająca nadzieję, że kolejne tomy zachowają przyzwoity poziom.

Kahlan została porwana. Taaak, znowu. Powróciły opisy wymyślnych tortur, a tak mi się podobało, że było ich (jak na Goodkinda) niewiele w poprzednim tomie. Nadal drażniły mnie streszczenia poprzednich wydarzeń i kiepski styl i tłumaczenie. Monologi zostały skrócone, ale zastąpiły je długie i powtarzające się opisy otoczenia i wyglądu postaci. Motywem żywych trupów za...

Piętnasty tom "Miecza Prawdy" to powieść wielowątkowa i niezwykle wciągająca. Wielopłaszczyznowość historii wyczuć można już praktycznie od pierwszych stron powieści, zaś odczucie to nasila się w momentach, gdy wspominane są wydarzenia z poprzednich tomów, takie jak straszliwa i wyniszczająca wojna między Starym a Nowym Światem, która okazuje się mieć w "Trzecim Królestwie" niezwykle istotne znaczenie.

Całość na: http://wiedzma-czyta.blogspot.com/2014/02/terry-goodkind-trzecie-krolestwo.html

Piętnasty tom "Miecza Prawdy" to powieść wielowątkowa i niezwykle wciągająca. Wielopłaszczyznowość historii wyczuć można już praktycznie od pierwszych stron powieści, zaś odczucie to nasila się w momentach, gdy wspominane są wydarzenia z poprzednich tomów, takie jak straszliwa i wyniszczająca wojna między Starym a Nowym Światem, która okazuje się mieć w "Trzecim...

Dobra, niestety tylko dobra. Wydaje mi się, że autor już się wypalił dla tej serii. Co za dużo to nie zdrowo.
Polecam dla fanów.

Dobra, niestety tylko dobra. Wydaje mi się, że autor już się wypalił dla tej serii. Co za dużo to nie zdrowo.
Polecam dla fanów.