Chociaż nie wiem, jak bardzo starałabym się nie faworyzować Trudi Canavan, to jednak autorka wyczaruję wspaniały świat fantasty, od którego nie idzie się oderwać. Świat, którego nie jestem w stanie racjonalnie oraz obiektywnie ocenić. Rzecz biorąc w „Misji ambasadora” ponownie zmuszona jestem, z wielką przyjemnością, pokochać świat Sonei, chociaż straszy o dwadzieścia lat. Mimo upływu tego czasu akcja nadal ma swoje tempo, swój rozwój i własny wciągający świat. Nowa powieść, będąca zarazem początkiem nowej trylogii, iskrzy się od magii, jej historii, przygód i poszukiwań. Pani Canavan serwuje nam kolejną, wspaniale napisaną powieść, którą zdecydowanie się „połyka”, aniżeli czyta.
„Misja …” dzieje się w czasie bardzo odległym od wydarzeń w Czarnym magu, jednak nadal zawiera tych samych bohaterów, odrobinę starszych. Niestety trzeba wykluczyć tych, którzy w najeździe Ichanich zginęli broniąc Kyralii. I tego odrobinę obawiałam się, czy tak jak Rowling(która zakończyła Pottera dając epilog „20 lat później” uniemożliwiając sobie tym napisanie dalszych przygód) Canavan dała mocny wypad do przyszłości i spartaczyła całą trylogię, czy też może wykazała się kunsztem literacki i stworzyła nową trylogię, nową powieść, którą jesteśmy w stanie pokochać? Jednak to drugie. Moje obawy jak niespodziewanie przyszły, tak poszły w świat. Autorka bazując na starych wydarzeniach i postaciach, skupiła się na opowiadaniu zupełnie nowej, równie ciekawej historii, nie gubiąc przy tym swojego stylu. Utrzymała w zbliżonej konwencji jak w starszych dziejach nadając jej przy tym swój niepowtarzalny wyraz.
Powieść tą czyta się bardzo lekko, przyjemnie i szybko. Forma, styl czy wypowiedzi są na bardzo dobrym poziomie. Brak tu niepotrzebnych i zdecydowanie nudzących monologów, lecz nie braknie przemyśleń bohaterów. Nowością wprowadzoną przez autorkę jest zwiększenie myśli bohaterów oraz wprowadzenie możliwości poznania myśli bohaterów poprzez zwiększenie liczby narratorów. Tak jak w Czarnym magu, tak tu możemy poznać nie tylko myśli, ale też zamiary postaci pozostając nadal z dozą niepewności i nutą tajemnicy. Koniec może trochę rozczarować faktem konieczności czekania na wyjaśnienie wszystkich zagadnień. A rozczarowanie związane jest z nieznaną datą kolejnej części. To jedyny powód, który może zmartwić czy zasmucić czytelnika – data kolejnej części, którą po przeczytaniu Misji ambasadora, będzie się mocno wyczekiwać.

Chociaż nie wiem, jak bardzo starałabym się nie faworyzować Trudi Canavan, to jednak autorka wyczaruję wspaniały świat fantasty, od którego nie idzie się oderwać. Świat, którego nie jestem w stanie racjonalnie oraz obiektywnie ocenić. Rzecz biorąc w „Misji ambasadora” ponownie zmuszona jestem, z wielką przyjemnością, pokochać świat Sonei, chociaż straszy o dwadzieścia lat....