W rytm rewolucyjnych kroków odmierzał odległość do wolności i sprawiedliwości. Jednak czy takich swobód i bezstronności pragnął? Przyglądając się upadkowi starego świata, gasił trawiący go pożar swoją pełną zaangażowania poezją. Ale czy nieświadomie nie dolewał tylko oliwy do ognia, głosząc wzniosłe ideały, tak łatwo potem zdeptane pod przykryciem czerwonego sztandaru? Aleksander Błok wykonywał misję poety z najwyższym poświęceniem. Jednak umarł zbyt wcześnie aby mógł ocenić, czy ziarno które zasiał, wydało dobry plon. Przeczucie nadchodzącej burzy nurtowało go od samej młodości a wraz z rozwojem jego poetyckiej świadomości, coraz śmielej sięgał po narzędzia za pomocą których chciał uśmierzyć ból tych, którzy cierpieli najbardziej. Mam nadzieję, że wysiłek, który włożył w napisanie swych wierszy nie zmarnował się.

W pyle dawnych dziejów, rosyjski symbolista skleja monarsze pomniki z zapowiedzią gwałtownych zmian. Chociaż w jego poezji nad zimnymi stepami hula porywisty wicher, to jednak gdzieś w oddali majaczy zaczarowana dal, której brzeg widać już z pozycji poezji Błoka. Tam tkwi skarb do którego klucz posiada poeta i jak sam wspomina: "in vino veritas". Nie tylko zapałem do walki człowiek żyje, czasem chciałby się też napić dobrego trunku. Jednak gdy już pokrzepi się trochę, to szybko wraca na ścieżki egzaltacji i płynie pod niebem na wzór lermontowskiego demona. Twórca symbolizmu tym samym udowadnia, że chętnie sięga do romantycznych wątków w poezji rosyjskiej.

Dla Aleksandra Błoka, Rosja to synonim wielkiej tajemnicy. Widzi ją przepastną w swym rozmiarze. Bagnistą w jej nie do końca pojętym skomplikowaniu. Bezdrożną z powodu braku dojścia do prostych zasad, kierujących zazwyczaj racjonalnym światem. W swych literackich metaforach dostrzegą ją ubraną w łachmany, nurzającą się pośród pól. Bardzo dobrze oddaje wizerunek tego wielkiego kraju poniższym fragmentem wiersza "Scytowie":

"Rosja - to Sfinks. Czy brocząc czarną krwią
czy chmurząc się, czy grzmiąc radością,
Wciąż patrzy, patrzy w ciebie, patrzy wciąż
I z nienawiścią, i z miłością!"

Popierając ideę dźwignięcia zgiętych grzbietów i hardego spojrzenia w oczy wyzyskiwaczy, Błok jednocześnie ukazuje jak ukochał swoją ojczyznę. Rosja z jej ołowianymi wodami jezior i przeglądającymi się w nich jarzębinami to lekki płomień świecy na który należy ostrożnie chuchać aby go nie zgasić. Rosyjski symbolista potrafi też bardzo krytycznie oceniać wszechwładzę carów Rosji i jednocześnie fascynować się konsekwencjami bitwy na Kulikowym Polu.

Przed Aleksandrem Błokiem leżało ciężkie zadanie. Stanął przed dylematem, jak połączyć umierający dawny świat z nową rewolucyjną rzeczywistością, która dopiero niewyraźnie się zarysowała na horyzoncie społecznych przemian. Moim zdaniem udało się to mu wyśmienicie. Swoim błędnym wzrokiem poety ogarnął odległe wieki i poruszył nici nowej świadomości. Nie utonął w chęci zaprowadzania awangardowych porządków i tym samym nie zapomniał o przeszłości.

W rytm rewolucyjnych kroków odmierzał odległość do wolności i sprawiedliwości. Jednak czy takich swobód i bezstronności pragnął? Przyglądając się upadkowi starego świata, gasił trawiący go pożar swoją pełną zaangażowania poezją. Ale czy nieświadomie nie dolewał tylko oliwy do ognia, głosząc wzniosłe ideały, tak łatwo potem zdeptane pod przykryciem czerwonego sztandaru?...