Poznajcie Adę, czyli Adriannę Grabczyńską . Ta młoda kobieta jest posiadaczką płomiennorudej czupryny skręconych jak sprężynki loków oraz dość ciekawej rodzinki . Jak sama o sobie mówi, jest leniwa, nie chciało jej się iść na studia, osiadła więc na rodzimej legnickiej poczcie i robi za panienkę z okienka . Kiedy poznajemy Adę, jest właśnie 2 stycznia - piątek. Miasto skacowane odsypia sylwestrowe szaleństwa, jednak co niektórzy musieli pofatygować się do pracy, w tym Ada i Waldemar Brańczyk, młody biznesmen . Kupiłam tę książkę już jakiś czas temu z czystego wciąż obecnego we mnie, sentymentu do Poczty Polskiej. Jest to fajnie opowiedziana, ciepła historia z wojną w tle . Czyta się szybciutko, chociaż miejscami dialogi były lekko wymuszone, ale w granicach dopuszczalności i bez szarżowania nimi . Ada wielbicielka pleśniowych serów , posiadaczka prawdziwie niewyparzonej buzi, zaprawiona w walkach o swoje, nie daje sobie w przysłowiową kaszę dmuchać . Tempo akcji jest bardzo dobre, nie sposób się nudzić, ciągle coś się dzieje. Albo w domu Ady, albo w życiu dziewczyny, albo na poczcie . Przy czym realia pocztowe przedstawione REWELACYJNIE ! Wiem co mówię ! byłam tam, normalnie jakbym czytała o swojej rodzimej placówce. Nie ma tu żadnej przesady, idiotyczne nikomu niepotrzebne szkolenia, despotyczni kierownicy i petenci... o tych nawet nie chce mi się myśleć w tej chwili . Oczywiście nie wszyscy petenci, są z gatunku tych co to jak żona w domu nie pozwala, to przychodzi na pocztę się '' wywrzeszczeć '' i nie wszystkie urzędniczki są do bólu kompetentne jak Ada, nie czarujmy się :) Ale dość o tym . Wróćmy do Legnicy. Książka pani Janowskiej nie jest lekturą trudną, ani wymagającą super inteligencji, jednak w swoim gatunku jest całkiem przyzwoitą pozycją czytelniczą . Mimo swojej '' lekkości '' miejscami zahacza też o tematy bardzo poważne, takie jak : uzależnienia, alzheimer w rodzinie, czy wiecznie nieobecni rodzice . Ale mamy tu też babską przyjaźń, tę prawdziwą , chociaż, jak twierdzą niektórzy, niemożliwą . Oczywiście jest i romans z przygodami i kilka innych naprawdę zajmujących '' akcji '' . Jest w czym wybierać . Postacie też są ciekawie nakreślone . Mnie najbardziej do gustu przypadła Ulka, jedna z przyjaciółek Ady z siódemkowych spotkań, oraz Waldemar (czy imię przypadkowo zapożyczone od Mniszkówny?) .Jednak Waldemar, nie z powodu sławnego imienia, czy nordyckiej przystojności, tylko z powodu jego stoickiego spokoju, racjonalności i....puzzli :) które ja też układam pasjami i wprost uwielbiam to robić. Wprawdzie nie w takim celu jak rzeczony Waldemar, ale jednak : puzzloniści wszystkich krajów, łączcie się ?? . Jedno tylko w tej książce mi się nie podobało. Otóż autorka na stronie 260 opisuje trochę ironicznie podróż miejskimi środkami lokomocji. Cóż, pani pisarko,być może w Legnicy, to właśnie tak wygląda, w moim miejscu zamieszkania wygląda zupełnie inaczej, całkiem odwrotnie . Dodam jeszcze tylko, że wynika to z moim obserwacji nie z bycia stronniczą, gdyż nie należę do żadnej z tych grup o których pisze pani Monika . To chyba tyle jeśli chodzi o moją relację, książka jest naprawdę niezła i warta przeczytania, zwłaszcza że wieczory wciąż jeszcze są zimowo długie. A to jest jasna, ciepła i w ogólnym rozrachunku pozytywnie nastrajająca historia z babciną naleweczką specjalną, w tle :)

Poznajcie Adę, czyli Adriannę Grabczyńską . Ta młoda kobieta jest posiadaczką płomiennorudej czupryny skręconych jak sprężynki loków oraz dość ciekawej rodzinki . Jak sama o sobie mówi, jest leniwa, nie chciało jej się iść na studia, osiadła więc na rodzimej legnickiej poczcie i robi za panienkę z okienka . Kiedy poznajemy Adę, jest właśnie 2 stycznia - piątek. Miasto...