Palownik, to określenie niezaprzeczalnie kojarzy się z jedną z najbardziej znanych postaci w literaturze, ale także i na ekranie. Mowa oczywiście o Vladzie Tepesie znanym również jako wspominany wcześniej Palownik lub Dracula. To właśnie jego postać stała się pierwowzorem dla najstarszego i najsławniejszego wampira wszechczasów. Jednak tym razem jego historia odradza się w czasach teraźniejszych z równie krwawą sławą, która niejednemu zmrozi krew z żyła. Mowa tutaj o powieści Gregorego Funaro – „Palownik”. Książka nie dość, że jest drugim tomem z serii o śledztwach prowadzonych przez agenta FBI Sama Markhama, ale wchodzi także w zbiór jaki wydawnictwo Prószyński i S-ka zatytułowało „Zabójcza seria”.

On wrócił! Sam podkreśla ten fakt wycinając na ciałach swoich ofiar to jedno słowo „Wróciłem” w wielu językach, z których część uznaje się za dawno wymarłe. Kolejnym makabrycznym elementem jego chorej gry jest fakt, że każde znalezione ciało zostało wcześniej nabite na pal.

Agenta FBI – Sama Markhama, któremu przydzielono tę sprawę, czeka nie lada wyzwanie. Aby zrozumieć motywy sprawcy musi poznać i zrozumieć zawiłości historii, astronomii oraz starożytnych wierzeń, na których Palownik opiera swoje działania. Nic nie będzie bowiem takie na jakie wygląda. Wszystko ma swoje drugie dno, a Markham musi szybko je wyłapać, aby móc ująć fanatycznego szaleńca.

Lektura „Palownika” była moim pierwszym spotkaniem z twórczością Gregorego Funaro, który z zawodu jest profesorem School of Theatre & Dance na Uniwersytecie Wschodniej Karoliny. Książkę czytałam dość długi czas, ale wcale nie dlatego, że mi się nie podobała. Po prostu zdążyłam się odzwyczaić od lektury mocniejszych thrillerów, w których autorzy nie cackają się z czytelnikiem i ukazują mu wszystkie nawet najbardziej traumatyczne morderstwa z wręcz pedantycznym odwzorowaniem najdrobniejszych szczegółów. Swoją drogą, jaką to trzeba mieć wyobraźnie oraz mocną psychikę, aby tworzyć takie sceny. Wiem, że często tacy autorzy posiłkują się pomocą policyjnych akt, ale tam zawarte są jedynie suche fakt, które pisarz rozbudowuje o własne detale.

Wracając jednak do powieści, a właściwie jej fabuły. Z początku ciężko było mi się wciągnąć w nią (być może to było przyczyną, że kilka razy odkładałam „Palownika” z powrotem na półkę) z powodu mnogości wątków, jakimi autor zarzucił nas już na samym początku. Jednak wszystko w miarę szybko zostało naprostowane i można było się cieszyć (o ile w przypadku tego typu książki można mówić o radości) rozwijającą się fabułą. Jeżeli chodzi o akcję to jej tempo jest naprawdę dynamiczne i pełne niespodzianek. Właśnie z tego powodu, rozpoczynając lekturę należy nastawić się na to, że w „Palowniku” nie można być niczego pewnym. Trzeba także przyznać w tym miejscu, że Funaro doskonale potrafi budować napięcie. Ciarki dosłownie co chwila przechodziły mi po plecach.

To, co mnie najbardziej zachwyciło w tej powieści, to narracja, która ukazuje wszystkie wydarzenia z punktu widzenia różnych bohaterów, w tym także samego mordercy. Dzięki temu lepiej możemy poznać jego psychikę i sposób myślenia. Nie znaczy to jednak, że od razu mamy podane kim on jest. Na to trzeba trochę poczekać i solidnie pogłówkować.

Podsumowując. „Palownik” to niesamowicie trzymająca w napięciu książka, która lepiej jednak czytać przy świetle dnia (przynajmniej w moim przypadku). Gorąco polecam każdemu wielbicielowi mocnych thrillerów i nie tylko.

Natalia Zdziechowska