Nie wymagam, żeby w reportażu wszystko było stuprocentowo autentyczne, jestem zresztą zdania, że to arcydzieła beletrystyki, jako żywo "fiction", mówią najwięcej. Reportażysta może wiele, aby oddać koloryt, od tego bierze tiki mięśniowe, od tamtej językowe - i wszystko gra. Do pewnego momentu. Kiedy takie miksy produkuje Wojciech Jagielski, zazwyczaj nie mam obiekcji, natomiast co do wersji Kołodziejczyka... Hm, to chyba kwestia zaufania do autora i wiary w to, że jest to zabieg uzasadniony. Po tym, czego dowiedziałam się o "Cesarzu" Kapuścińskiego, zaczęłam być bardziej podejrzliwa (zapytajcie o tę książkę jakiegoś etiopistę, gwarantuję mnóstwo uciechy).

To był prawdziwy rajd przez Kołodziejczyka, zaczęłam od "Dysforii", przeszłam przez "B.", aż do najnowszej książki i mam dość. Pod względem stylu to rodzeństwo jednojajowe, wszystkie trzy zbiory wchodzą bezproblemowo, jak to rzeczy sprawnie napisane mają w zwyczaju, i wszystkie trzy zostawiają we mnie dziwne poczucie naskórkowości, chociaż ta chyba najmniejsze. Tak, to jest Pan X., Pan X. jest alkoholikiem, bije żonę, prawdopodobnie miał agresywnego tatusia, a mama nic nie robiła. A to jest, wiesz, bezrobotny Ziętek że wsi pod Skierniewicami, sens jego życia wyznaczają: tył używanego bitego Golfa, dno butelki oraz to 30 sekund nadziei pomiędzy "Cześć" a chwilą, kiedy kolejna panna go odpali. A to dziunia z mięsnego, jeździ do Reichu na Niemców. Czytaliście to już gdzieś, prawda? Ja też.

A, jedna dodatkowa gwiazdka za "Tadeusz opuszcza dom". Patologia zamożnych ludzi jest szczególnie interesująca i zimna jak lód. I jeszcze ten kobieton z kompleksem hrabiny - doskonały.

Nie wymagam, żeby w reportażu wszystko było stuprocentowo autentyczne, jestem zresztą zdania, że to arcydzieła beletrystyki, jako żywo "fiction", mówią najwięcej. Reportażysta może wiele, aby oddać koloryt, od tego bierze tiki mięśniowe, od tamtej językowe - i wszystko gra. Do pewnego momentu. Kiedy takie miksy produkuje Wojciech Jagielski, zazwyczaj nie mam obiekcji,...