ocena byłaby może i wyższa gdyby nie ten absolutnie mylący opis - z reportażem to nie ma, moim zdaniem, nic wspólnego. raczej zbiór opowiadań bazowanych luźno na faktach albo mocno podkoloryzowanych, zasłyszanych gdzieśtam przez autora historiach. język strasznie toporny i pretensjonalny, używanie "trudnych" słów automatycznie nie czyni z nikogo wielkiego autora. najbardziej podobały mi się rozdziały "erotyk", "koty" i "tadeusz opuszcza dom". zwłaszcza "tadeusz..." ma w sobie ciekawe spojrzenie na klasę tzw wyższą, ale przez tę konwencje nadmiernego wchodzenia do głowy bohaterom patrzę na to jako na opowiadanie/fikcję literacką, a nie reportaż. nie wiem, może nie jestem w targecie, ale moje oczekiwania były zupełne inne. takie to wszystko nieszczere i niesmaczne.

ocena byłaby może i wyższa gdyby nie ten absolutnie mylący opis - z reportażem to nie ma, moim zdaniem, nic wspólnego. raczej zbiór opowiadań bazowanych luźno na faktach albo mocno podkoloryzowanych, zasłyszanych gdzieśtam przez autora historiach. język strasznie toporny i pretensjonalny, używanie "trudnych" słów automatycznie nie czyni z nikogo wielkiego autora....

Nie zachwyciły mnie reportaże Kołodziejczyka, ale warto przeczytać, choćby ze względu na dość oryginalny styl. No i poznanie historii ludzi mieszkających w tzw. Polsce "B". Często są zdecydowanie ciekawsze i bardziej inspirujące niż droga w korku czy zatłoczonym autobusie wiodąca do miejskiego korpoświata.

Nie zachwyciły mnie reportaże Kołodziejczyka, ale warto przeczytać, choćby ze względu na dość oryginalny styl. No i poznanie historii ludzi mieszkających w tzw. Polsce "B". Często są zdecydowanie ciekawsze i bardziej inspirujące niż droga w korku czy zatłoczonym autobusie wiodąca do miejskiego korpoświata.

Jeden z najgorszych reportaży jaki czytałam, no może jeszcze gorsza była książka Szota, ale więcej przykładów chyba nie znajdę. W obu przypadkach jakiekolwiek pozytywne komentarze mogą być pisane chyba tylko po znajomości.

Jeden z najgorszych reportaży jaki czytałam, no może jeszcze gorsza była książka Szota, ale więcej przykładów chyba nie znajdę. W obu przypadkach jakiekolwiek pozytywne komentarze mogą być pisane chyba tylko po znajomości.

Kolejna książka autora, która mnie zafascynowała. Reportaże / opowiadania, które wciągnęły mnie tak, że przeczytałam je jednym tchem. Przedstawiają historie, które toczą się w zdawałoby się całkowicie zapomnianych zakątkach Polski, z dała od „prawdziwej i cywilizowanej” części kraju. Bohaterowie to bardzo ciekawe postaci, żyjące w swoich małych, rządzących się swoimi prawami światach. Swoje historie przedstawiają widziane swoimi oczami i opowiedziane swoim własnym językiem. Językiem prostym, często dosadnym, czasami wywołującym uśmiech. Literacki majstersztyk.
Lektura dająca do myślenia.

Kolejna książka autora, która mnie zafascynowała. Reportaże / opowiadania, które wciągnęły mnie tak, że przeczytałam je jednym tchem. Przedstawiają historie, które toczą się w zdawałoby się całkowicie zapomnianych zakątkach Polski, z dała od „prawdziwej i cywilizowanej” części kraju. Bohaterowie to bardzo ciekawe postaci, żyjące w swoich małych, rządzących się swoimi...

Marcin Kołodziejczak jest moim odkryciem dzięki "Polityce", w której publikowane są jego teksty od czasu do czasu, więc postanowiłam że chcę więcej. Dla mnie to jest pisarstwo tak wysokiej próby że jeszcze chyba do końca tego nie ogarniam. Zabiegi literackie autora, próba wejścia w skórę opisywanego bohatera i pisanie jego językiem z jednej strony mają lepiej oddać klimat reportażu, z drugiej powodują że dwa razy muszę wysilić mózgownicę żeby niektóre opowiadania zrozumieć. Nie ma łatwego zakończenia, nie ma komentarza autora! - to niełatwe zadania dla czytelnika. Każde opowiadanie jest dyskretnym wejściem jakby z kamerą w każdą z opisanych sytuacji. Podglądamy. I nikt nie komentuje i nie daje łatwej podpowiedzi co się właśnie zadziało i jaki wnioski wyciągnąć. "Tadeusz opuszcza dom" - jedno z najlepszych opowiadań. Zmieniłabym układ rozdziałów, te lepsze są na końcu co niecierpliwych może znużyć i nie doczytają. Bardziej w tej książce podobają mi się zabiegi językowe autora niż sama treść i jego umiejętność pisania z punktu widzenia, tak przecież różnych - bohaterów prowincji. Autor robi to bardzo umiejętnie i wiarygodnie. Żeby wejść w język autora, żeby się spodobało trzeba się... przyzwyczaić? Reportaże w "Polityce" są lepsze niż te lapidarne opowiadania. A może nie lepsze tylko inne- prostsze w odbiorze. Dlatego pewnie łatwiej jest, najpierw poznać tamte reportaże a potem sięgnąć po książkę.

Marcin Kołodziejczak jest moim odkryciem dzięki "Polityce", w której publikowane są jego teksty od czasu do czasu, więc postanowiłam że chcę więcej. Dla mnie to jest pisarstwo tak wysokiej próby że jeszcze chyba do końca tego nie ogarniam. Zabiegi literackie autora, próba wejścia w skórę opisywanego bohatera i pisanie jego językiem z jednej strony mają lepiej oddać klimat...

Bardzo lubię czytać reportaże i spodziewałam się ciekawej lektury. Niestety, zawiodłam się. Jak napisali już inni recenzenci, niektóre reportaże są niezrozumiałe (przerost formy nad treścią),co sprawia, że czyta się dość ciężko i do końca nie wie się o czym.

Bardzo lubię czytać reportaże i spodziewałam się ciekawej lektury. Niestety, zawiodłam się. Jak napisali już inni recenzenci, niektóre reportaże są niezrozumiałe (przerost formy nad treścią),co sprawia, że czyta się dość ciężko i do końca nie wie się o czym.

Nie przemówiły do mnie tak, jak "Dysforia" - być może dlatego, że jestem mieszczuchem? Mimo to przyjemnie po prostu poczytać, dla samego stylu pisania autora.

Nie przemówiły do mnie tak, jak "Dysforia" - być może dlatego, że jestem mieszczuchem? Mimo to przyjemnie po prostu poczytać, dla samego stylu pisania autora.

rozczarowanie

rozczarowanie

Reportaże o Polsce B., o prowincji z której chce się uciec, ale czasem nie ma jak. Bohaterowie prawdziwi, szczerzy - mnie nie porwali swoją historią, może nie o to chodziło. Liczyłam na więcej.

Reportaże o Polsce B., o prowincji z której chce się uciec, ale czasem nie ma jak. Bohaterowie prawdziwi, szczerzy - mnie nie porwali swoją historią, może nie o to chodziło. Liczyłam na więcej.

Ciekawe historie opowiedziane i spisane równie ciekawym językiem. Godna polecenia pozycja reporterska.

Ciekawe historie opowiedziane i spisane równie ciekawym językiem. Godna polecenia pozycja reporterska.