W zeszłym miesiącu ukazała się ostatnia, długo wyczekiwana część bestsellerowej trylogii „Delirium”. Druga część skończyła się co najmniej zaskakująco i byłam bardzo ciekawa, jak dalej potoczą się losy Leny. Obie poprzednie części szalenie mi się podobały i miałam nadzieję, że trzecia część będzie jeszcze lepsza.

Podczas czytania „Pandemonium” rozdziały podzielone były między kiedyś i teraz. W „Requiem” zaś podzielone są na wypowiedzi Leny i Hany. Można więc rzec, że na zmianę poznajemy realia życia w Głuszy i Portland. Jest to dobry zabieg, bo łatwo jest zorientować się w sytuacji po „obu stronach barykady”.

Wbrew trwającej walce przeciw reżimowi oraz problemom miłosnym Leny, bardziej interesowała mnie historia opowiadana przez Hanę. Wcześniej tylko pobieżnie opisywane było życie osoby po zabiegu, a teraz dowiadujemy się o nim prosto od osoby, którą to spotkało. Niby życie najlepszej przyjaciółki Leny miało być perfekcyjnie ułożone, spokojne, niezakłócone przez żadne gwałtowne emocje. Jednak okazuje się, że zabieg nie gwarantuje braku odczuwania wszelkich uczuć. Hanę przede wszystkim dręczą wyrzuty sumienia. A jej przyszły mąż nie ma zamiaru iść z nią na żaden kompromis.

Cieszę się, że mimo wszystko niepewne uczucia głównej bohaterki co do Juliana i Alexa nie stanowią głównego problemu tej książki. Przede wszystkim dowiadujemy się o postępach w działaniu ruchu oporu, czemu towarzyszą ogromne emocje. Nie ma ani chwili na nudę, książkę pochłania się w trybie natychmiastowym.

Parę rzeczy było naprawdę zaskakujących, jednak nie mogę powiedzieć, że zakończenie takie było. Od początku czułam, że tak to się skończy. Ale cieszę się, ponieważ wątpię, by inne zwieńczenie trylogii by mnie zadowoliło. Podobał mi się pełen refleksji epilog i po części otwarte zakończenie. Wiele kwestii pozostało niedopowiedziane, co według mnie jest bardzo dobrym posunięciem. Pozostawia to pole dla naszej wyobraźni, nie wszystko mamy podane na tacy.

Cała trylogia jest jedną z najlepszych, jakie zdarzyło mi się czytać. Wrócę do niej jeszcze nie raz. Cały pomysł jest oryginalny i świeży, dotyka kwestii dla nas oczywistych, bo czy ktoś normalnie zastanawia się, co by było, gdybyśmy nie mogli odczuwać żadnych silniejszych emocji? Czy to nie na ich podstawie budowane jest całe nasze życie?

W zeszłym miesiącu ukazała się ostatnia, długo wyczekiwana część bestsellerowej trylogii „Delirium”. Druga część skończyła się co najmniej zaskakująco i byłam bardzo ciekawa, jak dalej potoczą się losy Leny. Obie poprzednie części szalenie mi się podobały i miałam nadzieję, że trzecia część będzie jeszcze lepsza.

Podczas czytania „Pandemonium” rozdziały podzielone były...