Tę książkę kupiłam dwa lata przed tym, jak rzeczywiście zdecydowałam się po nią sięgnąć, w czasach, gdy moim największym konikiem była historia z rodziną Borgiów w czołówce. Gdybym przeczytała ją wtedy, najprawdopodobniej moje ocena byłaby wyższa, lecz przez te dwa lata nabrałam dystansu i bardziej krytycznego oka do tekstów, które wpadają w moje ręce (szczególnie tych, które bazują na prawdziwych osobach i wydarzeniach).
O "Pamiętnikach Lukrecji Borgii" mogę powiedzieć, że była lekka w czytaniu, napisana prostym językiem. Na tym pozytywy się kończą. To, co dość szybko rzuciło mi się w oczy i nie pozwoliło czerpać przyjemności z książki to niezgodności historyczna. Autor pozwolił sobie na manipulowanie wydarzeniami i postaciami jak mu się żywnie podobało, nie zachowując przy tym umiaru. Pierwsze wesele Lukrecji z Giovannim Sforzą w ogóle nie istnieje, tak samo jak jej młodszy brat Jofre.
O ile przy fikcji historycznej jestem w stanie przymknąć oko na małe naciąganie faktów, w tym wypadku moja granica tolerancji została znacznie przekroczona. Myślę, że większość istniejących książek na temat Lukrecji Borgii byłaby lepszą lekturą niż ta, która trafiła w moje ręce.

Tę książkę kupiłam dwa lata przed tym, jak rzeczywiście zdecydowałam się po nią sięgnąć, w czasach, gdy moim największym konikiem była historia z rodziną Borgiów w czołówce. Gdybym przeczytała ją wtedy, najprawdopodobniej moje ocena byłaby wyższa, lecz przez te dwa lata nabrałam dystansu i bardziej krytycznego oka do tekstów, które wpadają w moje ręce (szczególnie tych,...