Świadomość tego, że przedstawione historie mijają się z faktami historycznymi, spowodowała u mnie znużenie książką. Poza tym topornie napisana.

Świadomość tego, że przedstawione historie mijają się z faktami historycznymi, spowodowała u mnie znużenie książką. Poza tym topornie napisana.

Jeśli ktoś chce się czegoś dowiedzieć o Borgiach to odradzam. Nie da się zliczyć ile jest tu przekłamań historycznych.

Szybko się czyta.
Napisana prostym językiem.

Jeśli ktoś chce się czegoś dowiedzieć o Borgiach to odradzam. Nie da się zliczyć ile jest tu przekłamań historycznych.

Szybko się czyta.
Napisana prostym językiem.

Tę książkę kupiłam dwa lata przed tym, jak rzeczywiście zdecydowałam się po nią sięgnąć, w czasach, gdy moim największym konikiem była historia z rodziną Borgiów w czołówce. Gdybym przeczytała ją wtedy, najprawdopodobniej moje ocena byłaby wyższa, lecz przez te dwa lata nabrałam dystansu i bardziej krytycznego oka do tekstów, które wpadają w moje ręce (szczególnie tych, które bazują na prawdziwych osobach i wydarzeniach).
O "Pamiętnikach Lukrecji Borgii" mogę powiedzieć, że była lekka w czytaniu, napisana prostym językiem. Na tym pozytywy się kończą. To, co dość szybko rzuciło mi się w oczy i nie pozwoliło czerpać przyjemności z książki to niezgodności historyczna. Autor pozwolił sobie na manipulowanie wydarzeniami i postaciami jak mu się żywnie podobało, nie zachowując przy tym umiaru. Pierwsze wesele Lukrecji z Giovannim Sforzą w ogóle nie istnieje, tak samo jak jej młodszy brat Jofre.
O ile przy fikcji historycznej jestem w stanie przymknąć oko na małe naciąganie faktów, w tym wypadku moja granica tolerancji została znacznie przekroczona. Myślę, że większość istniejących książek na temat Lukrecji Borgii byłaby lepszą lekturą niż ta, która trafiła w moje ręce.

Tę książkę kupiłam dwa lata przed tym, jak rzeczywiście zdecydowałam się po nią sięgnąć, w czasach, gdy moim największym konikiem była historia z rodziną Borgiów w czołówce. Gdybym przeczytała ją wtedy, najprawdopodobniej moje ocena byłaby wyższa, lecz przez te dwa lata nabrałam dystansu i bardziej krytycznego oka do tekstów, które wpadają w moje ręce (szczególnie tych,...

Nastoletnia Lukrecja Borgia i jej starszy brat Cesare w karnawałowym przebraniu wędrują po Rzymie...
Tak zaczyna się rewelacyjna powieść historyczna, zgodna z najlepszymi wzorami płaszcza i szpady, osnuta na tle losów papieskiej córki i jej brata. Wśród bohaterów papież, rodzina Borgiów, dynastia aragońska i Machiavelli. Atmosfera zagęszcza się, a z wód Tybru wydobywane są kolejne zwłoki. Bohaterowie równie dobrze posługują się sztyletem, jak trucizną. W końcu prawie wszyscy umierają w nagłych okolicznościach. Z życiem uchodzi Lukrecja i jej synek...

Książka bardzo ciekawa, obfituje w liczne fakty historyczne, fajnie i szybko się czyta.

Lukrecja Borgia ur. 18 kwietnia 1480 w Subiaco, zm. 24 czerwca 1519 w Ferrarze. Córka kardynała Rodrigo Borgii, późniejszego papieża Aleksandra VI, księżna Ferrary.
W 1493 została wydana za mąż za Giovanniego Sforzę, pana na Pesaro. Małżeństwo zostało unieważnione w 1497. W następnym roku poślubiła Alfonsa Aragońskiego, królewicza neapolitańskiego. Drugi mąż Lukrecji zginął zamordowany prawdopodobnie na polecenie jej brata, Cezara. W 1503 wyszła za mąż po raz trzeci, za Alfonsa I d’Este, księcia Ferrary. Pod nieobecność męża zajmowała się zarządem państwa. Znana była jako m.in. protektorka artystów.
Przez dłuższy czas była owiana złą sławą, przypisywano jej kazirodcze stosunki z ojcem i bratem Cezarem. W związku z tym stała się popularną bohaterką utworów literackich, a później także filmowych. W II połowie XIX w. jej postać została zrehabilitowana przez historiografię.

Nastoletnia Lukrecja Borgia i jej starszy brat Cesare w karnawałowym przebraniu wędrują po Rzymie...
Tak zaczyna się rewelacyjna powieść historyczna, zgodna z najlepszymi wzorami płaszcza i szpady, osnuta na tle losów papieskiej córki i jej brata. Wśród bohaterów papież, rodzina Borgiów, dynastia aragońska i Machiavelli. Atmosfera zagęszcza się, a z wód Tybru wydobywane są...

Co za bubel, dorwałam w biedrze na promocji, szkoda tych 10 zł 💔

Co za bubel, dorwałam w biedrze na promocji, szkoda tych 10 zł 💔

Książka stanowi dobry przykład zmarnowanego potencjału. Pomysł był nienajgorszy, ale wykonanie słabiutkie.

Rozumiem, że powieść historyczna rządzi się swoimi prawami i pisarze często gęsto naciągają rzeczywistość, żeby urozmaicić fabułę, jednak w tym konkretnym przypadku niektóre fakty zostały do tego stopnia zmienione (bądź pominięte),że nie mają za wiele wspólnego z losami postaci, które rzekomo opisują. I tak np. rodzina Borgiów została mocno okrojona, pierwsze małżeństwo Lukrecji zostało zignorowane, o trzecim też nie ma w powieści jednego słowa, a papież Aleksander VI został przedstawiony nie jako potężny władca, doskonały polityk i zręczny dyplomata, lecz jako zdemoralizowany starzec, który szafuje morderczymi rozkazami na prawo i lewo, nie licząc się z konsekwencjami.

Także sama główna bohaterka ukazana jest jako istota mocno irytująca. Mimo, że dziewczę wychowało się na papieskim dworze, gdzie spiski, intrygi i rozmaite knowania były na porządku dziennym, to nasza Lukrecja jest tak naiwna, nieświadoma otaczającej ją rzeczywistości, że aż infantylna. Do tego porusza się na tymże dworze z gracją, której nie powstydziłby się słoń w składzie porcelany. Nawet znajomość zasad moralnych (czy też ich braku) u własnego ojca, czy brata jest jej całkowicie obca. Słowem, przez większą część powieści Lukrecja sprawia wrażenie osoby, która w środku lata zerwała się z choinki.

Rozdarcie wewnętrzne pomiędzy lojalnością wobec rodziny, a mężem (które można było zrobić de facto szkieletem powieści) zostało potraktowane po łebkach i wypadło bardzo blado.

Krótko mówiąc, wykreowanym w powieści postaciom daleko do historycznych pierwowzorów.

O takich niedoróbkach jak oznaczanie czasu co do minuty, odwoływanie się do wirusów, czy odręczne wykonywanie notatek w jakimś kajecie pośrodku gwarnego miasta ze szczegółowym cytowaniem wypowiedzi śledzonych osób przy jednoczesnym braku pióra i atramentu (a wszystko to na przełomie XV i XVI wieku!) nawet nie chce mi się wspominać.

Generalnie więc nie pierwszy to raz, kiedy taka sobie historyjka została sprzedana pod chwytliwym tytułem, licząc na naiwne dusze (takie jak moja skromna osoba),które słynne nazwisko na okładce zachęci do zakupu….

Książka stanowi dobry przykład zmarnowanego potencjału. Pomysł był nienajgorszy, ale wykonanie słabiutkie.

Rozumiem, że powieść historyczna rządzi się swoimi prawami i pisarze często gęsto naciągają rzeczywistość, żeby urozmaicić fabułę, jednak w tym konkretnym przypadku niektóre fakty zostały do tego stopnia zmienione (bądź pominięte),że nie mają za wiele wspólnego z...

Dobra książka, lekka, ale niestety posiada jeden minusik, czyli niektóre fakty historyczne zostały albo pominięte albo zmienione.

Dobra książka, lekka, ale niestety posiada jeden minusik, czyli niektóre fakty historyczne zostały albo pominięte albo zmienione.

Książkę przyjemnie się czyta, aczkolwiek od powieści historycznej wymaga się trzymania się prawdy. Tu tego nie było.

Książkę przyjemnie się czyta, aczkolwiek od powieści historycznej wymaga się trzymania się prawdy. Tu tego nie było.

Osadzenie historii Borgiów w klimatach quasi-muszkieterskich było ciekawym zabiegiem. Książka godna polecenia jako przygodowa, jako źródło czerpania wiedzy historycznej - zdecydowanie nie sprawdza się.

Osadzenie historii Borgiów w klimatach quasi-muszkieterskich było ciekawym zabiegiem. Książka godna polecenia jako przygodowa, jako źródło czerpania wiedzy historycznej - zdecydowanie nie sprawdza się.

Bardzo dobra książka , trzyma w napięciu i musisz czytać dalej i dalej . Polecam

Bardzo dobra książka , trzyma w napięciu i musisz czytać dalej i dalej . Polecam