Rico, Oskar i ja spotykamy się po raz trzeci. I to spotkanie nieoczekiwanie pozwala mi podejrzeć, co mogło się dziać na tych niedostępnych mi jako dziecku nadmorskich niemieckich plażach nudystów. Wtedy wakacje spędzałam zwykle tuż przy niemieckiej granicy i trochę o nich słyszałam. A tu proszę, po tylu latach rozwiązanie dziecięcej sensacji!

Rico i Oskar, kilkunastoletni chłopcy (każdy charakteryzowany przez specyficzną ułomność),  podobnie jak w części pierwszej i drugiej, zmagają się z jakąś tajemnicą wywiedzioną z otaczającego ich świata. Na pogrzebie sąsiada, Fritzkego, ogarniętego dotąd idee fixe dotyczącą rozmnażania kamieni, Rico spostrzega tajemniczą parę: starszego mężczyznę i młodą kobietę, na widok której w jego głowie odzywa się sygnał alarmowy.  Będzie go to niepokoić i okaże się okazją do zafundowania sobie i przyjacielowi detektywistycznej przygody w poszukiwaniu kamienia-cielaczka. W kolekcji Fritzkego, którą w testamencie dostał Rico, miał to być kamień najcenniejszy, choć - jak się okaże - niektórzy dorośli mogą być innego zdania.

Aby odzyskać kamień Rico i Oskar wyruszą (w tajemnicy przed dorosłymi, a nawet im na przekór) aż nad Bałtyk. Na co dzień mieszkają jednak w Berlinie. Nad morzem spotkają nowego przyjaciela, niesłyszącego Svena i z nim razem oraz małym pieskiem pójdą ciemną nocą w „paszczę lwa”, a białym dniem na wspomnianą plażę nudystów.

Cechą charakterystyczną opowieści Andreasa Steinhöfela wydaje mi się niespieszna narracja, tak prowadzona, by Rico mógł nadziwić się światu.  Czas nie biegnie tam karkołomnie, a fabularne zdarzenia, oprócz oczywiście funkcji przygodowej, wydają się służyć tworzeniu galerii postaci dorosłych, z których żaden chyba nie wydaje się taki całkiem zwyczajny. A może inaczej, są zwyczajni, ale i przecież nie do końca „poprawni”: poczynając od matki Rico, przez ojca Oscara (wyjątkowo dużo uwagi poświęca się mu w tej części) po sąsiadów, wśród których i gej, i pijak, i pomniejszego kalibru zrzędliwa sąsiadka, a także starsza pani z ogromną potrzebą miłości. A wszyscy oni tak bardzo naturalni, tak rzeczywiście prawdziwie obecni w naszej rzeczywistości. To wydaje mi się w tej powieści dla dzieci cenne: świat bardzo prawdziwy, taki realny świat dorosłych.

W tej historii Rico wzdycha jakby nieco mniej:  „o ludzie, ludzie” (co było hasłem wywoławczym poprzednich). Czyżby robiło mu się w świecie coraz bezpieczniej? Sprawdźcie sami!

Justyna Radomińska