To już trzecie spotkanie z głęboko utalentowanym chłopcem, czyli Frederico (dla przyjaciół Rico) i jego przyjaciółmi. Tym razem będzie chciał odnaleźć skradziony z kolekcji sąsiada kamień. Nie będzie to łatwa sprawa, ponieważ zmusi młodych detektywów do wyruszenia w podróż. Wyprawa będzie emocjonująca i to nie tylko z tego względu, że chłopcy niekoniecznie posiadają wystarczającą ilość gotówki na takie eskapady. Okaże się, że również powody wyjazdu będą dla każdego z nich inne. Jak zakończy się poszukiwanie? Jesteście ciekawi? Poczytajcie. Warto. Autor ma talent do mówienia o rzeczach ważnych i trudnych w przystępny sposób, a jego niecodzienni bohaterowie stają się zwykłymi ludźmi, którzy jedynie ciut różnią się od większości. I okazuje się, że to nic złego. A jeśli zdajemy sobie sprawę z własnych ograniczeń, to możemy osiągnąć więcej. Polecam.

To już trzecie spotkanie z głęboko utalentowanym chłopcem, czyli Frederico (dla przyjaciół Rico) i jego przyjaciółmi. Tym razem będzie chciał odnaleźć skradziony z kolekcji sąsiada kamień. Nie będzie to łatwa sprawa, ponieważ zmusi młodych detektywów do wyruszenia w podróż. Wyprawa będzie emocjonująca i to nie tylko z tego względu, że chłopcy niekoniecznie posiadają...

Nie spodobało mi się, a same dobre recenzje. Więc to chyba moja wina, a nie książki, która wydała mi się nudna. Za dużo słów. I kim jest adresat? Fajne tylko są postaci dorosłych bohaterów, sąsiedzi: alkoholik, gej, facet z depresją, starsza pani oglądająca na ekranie telewizora płonący kominek. I ta sąsiedzka zażyłość.

Intryga mnie nie wciągnęła. Za rok o tej książce będę umiała powiedzieć tylko tyle, że czytałam i pamiętam okładkę. Nawet o kamieniu cielaczku prawdopodobnie zapomnę, chociaż jest najważniejszy.

Nie spodobało mi się, a same dobre recenzje. Więc to chyba moja wina, a nie książki, która wydała mi się nudna. Za dużo słów. I kim jest adresat? Fajne tylko są postaci dorosłych bohaterów, sąsiedzi: alkoholik, gej, facet z depresją, starsza pani oglądająca na ekranie telewizora płonący kominek. I ta sąsiedzka zażyłość.

Intryga mnie nie wciągnęła. Za rok o tej książce...

Skończyłam trzeci tom. Wszystkie mi się jednakowo, chociaż różnie podobały. To są książki dla czytelników w każdym wieku.

Dla młodszych: nauczą się od tego "głęboko utalentowanego" chłopca grzeczności, uczynności, lojalności i empatii. Wątek kryminalny zachęca do czytania albo słuchania. Interpretacja pana Artura Barcisia fantastyczna. Sądziłam, że nic nie przebije Paddingtona a tu niespodzianka!

Dla starszych to okazja do refleksji. Rico jest tak dojmująco dobry, po ludzku, zwyczajnie. Nie napiszę "poczciwy", to słowo się zdewaluowało, teraz znaczy mniej więcej tyle samo, co głupi. Taki klimat?
A więc Rico ma dobre serce a to często o wiele więcej, niż umysł-żyleta.
Wychowała go mama, którą ludzie określają jako "taką" i mówią to w obecności swoich dzieci. Mama, która nauczyła go, jak sobie radzić, dużo z nim rozmawia chociaż czasu i sił ma mało, która mądrze kocha.

Rico ma dobre serce. Zajrzałam w swoje i.... dobrze by było z Rica wziąć przykład. Nigdy nie jest za późno.

Skończyłam trzeci tom. Wszystkie mi się jednakowo, chociaż różnie podobały. To są książki dla czytelników w każdym wieku.

Dla młodszych: nauczą się od tego "głęboko utalentowanego" chłopca grzeczności, uczynności, lojalności i empatii. Wątek kryminalny zachęca do czytania albo słuchania. Interpretacja pana Artura Barcisia fantastyczna. Sądziłam, że nic nie przebije...

Trzecia część przygód "niezwykle utalentowanego chłopca".
Wszystkie trzy są równie udane, ciekawie napisane, zaskakujące i zabawne.
Andreas Steinhöfel urodził się w 1962 roku, jest scenarzystą, tłumaczem i krytykiem literackim, autorem wielu książek dla dzieci i młodzieży, niejednokrotnie docenianych i nagradzanych, co wcale mnie nie dziwi, bo pisze naprawdę interesujące i przemawiające do młodego czytelnika powieści, w sposób przystępny i zrozumiały dla każdego dziecka.
Rico jest chłopcem "głęboko utalentowanym", jak sam o sobie mówi. Od pierwszej części to on wprowadza nas w otaczający go świat, który wnikliwie obserwuje i inteligentnie opisuje. Mówi nam o dorosłych, wśród których żyje, opowiada o nich w sposób zabawny i pasjonujący, potrafi niebywale zainteresować czytelnika, zmusić do myślenia. Trzecia część jego losów to kolejna zagadka do rozwiązania. Rico i Oskar, jego najlepszy przyjaciel wyjeżdżają w daleką podróż, by odkryć, co stało się z tytułowym "skarbem" pana Fitzke. Co rusz natrafiają na znajome twarze w czasie tej niebezpiecznej wyprawy. Zanim uda im się poskładać w całość poszczególne fragmenty układanki muszą przeżyć wiele przygód.
We wszystkich trzech częściach bardzo podobają mi się poszczególni bohaterowie powieści, są prawdziwi, żywcem wyjęci z naszej rzeczywistości, żaden z nich nie jest idealny, każdy ma nie tylko zalety, ale i wady, a chłopiec opowiada o nich po prostu rewelacyjnie. Poczynając od mamy Rica, poprzez ojca Oskara, każdy z dorosłych jest troszeczkę zagubiony, samotny, ma prawdziwe problemy życia codziennego, nie jest doskonały i bez skazy i to wielki atut tych historii. Nie czujemy się, czytając je, jakbyśmy żyli w innym wymiarze, możemy się z nimi utożsamić, rozumiemy ich, choć nie zawsze postąpilibyśmy tak samo, jak oni.

Rico jest bardzo odważnym młodym człowiekiem, wrażliwym i inteligentnym, pomimo tego, że opóźnionym w rozwoju. Może ma problemy ze stronami świata, z kulami bingo obracającymi się w jego głowie, ale za to obserwuje innych ludzi i ocenia ich właściwie, dochodzi do pewnych wniosków i odkrywa tajemnice, idealnie nadaje się na detektywa. Sympatyczny, ciekawski, szczery i prawdomówny, nie owija w bawełnę, zawsze mówi to, co myśli.Uczy nas i objaśnia świat takim, jakim on go widzi. W sposób prosty, nieskomplikowany, doskonały dla dziecka, jak i dla rodzica, który to dziecko chce zrozumieć i spojrzeć z jego punktu widzenia na dany problem.
Moim zdaniem świetnym pomysłem jest forma pamiętnika, jaką zastosował autor. Dzięki niej zaczynamy rozumieć chłopca, takiego jak Rico. Pisarz uczy nas tolerancji, zrozumienia dla innych, bo inność nie oznacza, że ktoś jest gorszy i powinniśmy od dziecka oswajać się z tym, nie odrzucać osób, które różnią się od nas, czy to kolorem skóry, płcią, statusem społecznym, nie dyskryminujmy nikogo.
Zabawna, mądra opowieść zarówno dla młodszego, jak i starszego czytelnika. Każdy z nas miło spędzi z nią czas, otwiera ona nam oczy na tak wiele spraw, że naprawdę warto się z nią zapoznać. Polecam szczerze, nie przegapcie tej, jak i wcześniejszych części przygód Frederica i Oskara. To dwóch młodych detektywów, przed którymi świat staje otworem!
"Niektórzy ludzie po prostu są mili -odparłem.- Nie planują przez to skłonić innych do zrobienia lub pomyślenia sobie czegoś, na co tamci sami by nie wpadli lub nie zrobili z własnej woli."*

*cytat pochodzi z książki

Rico, Oskar i złodziejski kamień Andreas Steinhöfel, Wydawnictwo WAM, 2013

Trzecia część przygód "niezwykle utalentowanego chłopca".
Wszystkie trzy są równie udane, ciekawie napisane, zaskakujące i zabawne.
Andreas Steinhöfel urodził się w 1962 roku, jest scenarzystą, tłumaczem i krytykiem literackim, autorem wielu książek dla dzieci i młodzieży, niejednokrotnie docenianych i nagradzanych, co wcale mnie nie dziwi, bo pisze naprawdę interesujące i...

„Rico, Oskar i złodziejski kamień” autorstwa Andreasa Steinhöfela, niemieckiego pisarza, tłumacza i krytyka literackiego, to trzeci tom przygód młodych detektywów. Dla mnie było to pierwsze spotkanie z prozą Steinhöfela, jednak z przyjemnością nadrobię zaległości w jego twórczości.
Rico jest nastolatkiem. Sam nazywa się „niezwykle uzdolnionym”, jednak tak naprawdę chłopak jest lekko opóźniony w rozwoju. Ma problemy z orientacją w terenie, przez to łatwo się gubi, a w momentach stresu czuje jakby w jego głowie obracał się bęben z kulami bingo. A tak poza tym jest miłym dzieckiem, który od razu wzbudza szczerą sympatię otoczenia. Rico przyjaźni się z Oscarem – niezwykle inteligentnym ośmiolatkiem. Kamienica, w której mieszkają pełna jest arcyciekawych lokatorów. Pewnego dnia chłopcy znajdują na klatce schodowej zwłoki jednego w współmieszkańców. Pan Fitzke był prawdziwym utrapieniem dla sąsiadów, więc szczerze mówić tylko Rico jest smutny z powodu jego śmierci. Starszy pan i nastolatek mieli ze sobą dobry kontakt, a nawet darzyli się przyjaźnią, dlatego też Fitzke zostawił chłopcu w spadku kolekcje swoich kamieni. W trakcie rozwoju wydarzeń Rico i Oskar odkrywają, że z mieszkania Fitzke skradziony został kamień cielaczek. Chłopcy postanawiają rozpocząć prywatne śledztwo i odnaleźć przedmiot. Obaj staja na progu niebezpiecznej przygody, która zawiedzie ich nawet nad Bałtyk, a Oskarowi pomoże naprawić trudne stosunki z cierpiącym na depresję ojcem.
Powieść napisana została w formie pamiętnika. Pierwszoosobowym narratorem jest Rico, który patrzy na świat z szeroko otwartymi oczami. Nastolatek nie rozumie wielu spraw, które wyjaśnia mu Oskar. Rico kieruje się przede wszystkim sercem i empatią, dzięki temu w podstawowych kwestiach okazuje się być mądrzejszym niż wszystkowiedzący przyjaciel. Chłopcy zestawienie zostali na zasadzie przeciwieństw – duży głuptas i mały mądrala. Dzięki temu tworzą wybuchową mieszankę, a ich znajomość prowadzi do zabawnych sytuacji i nieporozumień. Zdecydowanie najlepszymi fragmentami powieści są ramki, w których Rico zapisuje definicje trudnych słów, których znaczenie najczęściej tłumaczy mu Oskar.
Fabuła została tak skonstruowana, że nawet czytelnicy nie znający poprzednich dwóch tomów z łatwością odnajdą się w świecie przedstawionym. Dodatkowym atutem jest zakończenie, które całkowicie mnie zaskoczyło i spowodowało głośny wybuch śmiechu. „Rico, Oskar i złodziejski kamień” jest jedną z najlepszych książek dla dzieci jaką czytałam. Wesoła i mądra opowieść gwarantuje doskonałą zabawę bez względu na wiek. Ale ponad warstwą rozrywkową w powieści znajduje się drugie dno. Opowieść Rico udowodni dzieciom, że bycie innym wcale nie jest czymś złym oraz uwrażliwi dorosłych na świat najmłodszych i ich problemy. Polecam wszystkim bez wyjątku.

„Rico, Oskar i złodziejski kamień” autorstwa Andreasa Steinhöfela, niemieckiego pisarza, tłumacza i krytyka literackiego, to trzeci tom przygód młodych detektywów. Dla mnie było to pierwsze spotkanie z prozą Steinhöfela, jednak z przyjemnością nadrobię zaległości w jego twórczości.
Rico jest nastolatkiem. Sam nazywa się „niezwykle uzdolnionym”, jednak tak naprawdę chłopak...

Andreas Steinhöfel to tłumacz, krytyk literacki, scenarzysta oraz autor licznych i wielokrotnie nagradzanych książek dla dzieci i młodzieży.

"Rico, Oskar i złodziejski kamień" to trzecia część serii o przygodach bardzo samodzielnych i ciekawskich chłopcach. Do tej pory nakładem wydawnictwa Wam ukazały się "Rico, Oskar i głębocienie" oraz "Rico, Oskar i złamane serca".

Bohaterami książek Andreasa Steinhöfela są dzieci z problemami, dzieci, które nie są takie jak wszyscy, dzieci wyróżniające się z tłumu. Rico jest chłopcem "głęboko utalentowanym", jak nazywa go wychowująca samotnie matka. Oskar z kolei jest nieśmiałym i wystraszonym geniuszem, który zna odpowiedzi na niemal każde pytanie. On również wychowuje się w niepełnej rodzinie, a jego ojciec co róż popada w depresję. Chłopcy zamieszkują pewne niemieckie blokowisko wśród nie zawsze przyjaźnie nastawionych sąsiadów. Rico i Oskar są przyjaciółmi i razem rozwiązują zagadki kryminalne, które rozgrywają się w ich otoczeniu.

Pewnego dnia chłopcy znajdują trupa na klatce schodowej. Zmarłym okazuje się ich sąsiad pan Fitzke. Niezwykłe jest to, że chłopców nie dziwi zjawisko śmierci, nie są ani zaniepokojeni ani przerażeni. Pan Fitzke pozostawił po sobie testament, w którym przekazuje swoją kolekcję kamieni małemu Rico. Chłopiec przyjmuje wiadomość ze spokojem i zaciekawieniem. Jednak przejęcie spadku nie obejdzie się bez zgrzytów. Ktoś włamuje się do mieszkania nieboszczyka i kradnie najcenniejszy okaz z kolekcji. Chłopcy postanawiają wytropić złodzieja.

Narratorem książki jest Rico a same wydarzenia są przedstawione w formie pamiętnika. Bardzo łatwo jest wejść w opisywaną historię oraz w w życie i problemy jej małych bohaterów. Książka jest skierowana przede wszystkim do młodego molika książkowego a więc język oraz szata graficzna jest skierowana pod wymagania tej grupy wiekowej. Bardzo fajnym pomysłem jest wyjaśnianie w ramkach co trudniejszych słów i zagadnień. Czyni to oczywiście sam narrator co bywa zaskakujące a czasem i zabawne.
Na uwagę zasługują także atrakcyjne ilustracje wykonane ręką Petera Schössow.

Samych bohaterów nie sposób nie polubić. Wzrusza ich los, ich problemy przystosowawcze a z drugiej strony bawi nas ich pęd ku odkrywaniu wszelkich tajemnic. Całość czyta się z przyjemnością i narastającym zaciekawieniem. Dla dzieci przeżycia Rica i Oskara będą wspaniałą przygodą, odkryją nieznane wyzwania i zauważą kolejne niebezpieczeństwa. Lektura książki jest idealną propozycją na wspólne czytanie, spędzenie czasu oraz porozmawianie i nauczenie naszych pociech tolerancji, zasad postępowania, bezpieczeństwa.

Autor w swoich książkach próbuje oswajać z rzeczywistością małych czytelników. Udaje mu się wyśmienicie. Pokazuje, że inność nie jest zła, że każde dziecko, niezaprzeczalnie, posiada inne zdolności, inne zalety, jest niepowtarzalne a przebywając w tak różnorodnym towarzystwie wiele mogą się nawzajem nauczyć.

Gorąco polecam książkę rodzicom i ich pociechom :)


http://aleksandrowemysli.blogspot.com/

Andreas Steinhöfel to tłumacz, krytyk literacki, scenarzysta oraz autor licznych i wielokrotnie nagradzanych książek dla dzieci i młodzieży.

"Rico, Oskar i złodziejski kamień" to trzecia część serii o przygodach bardzo samodzielnych i ciekawskich chłopcach. Do tej pory nakładem wydawnictwa Wam ukazały się "Rico, Oskar i głębocienie" oraz "Rico, Oskar i złamane...

Autor to tłumacz, krytyk literacki, scenarzysta oraz autor nagradzanych książek dla dzieci i młodzieży.
Fitzke, sąsiad chłopców, zmarł i obecnie odbywał się jego pogrzeb. Rico wraz z matką i jej partnerem postanowili udać się na pogrzeb, miał do nich dołączyć także Oskar z ojcem, jednak się nie pojawili. Po pochowaniu zmarłego opiekunowie chłopca mieli polecieć na tygodniowe wczasy, zostawiając go pod opieką ojca Oskara, Landa. Przy wyjściu ze cmentarza Rico zauważył pewną kobietę, która wydała mu się dziwnie znajoma, nie wiedział tylko, skąd ją znał…

Zanim jednak doszło do pogrzebu Rico wraz z Oskarem znaleźli sąsiada zmarłego przed jego mieszkaniem. Obok niego znajdował się jego pamiętnik i jeden z kamieni, które zbierał. Chciał je wszystkie przekazać chłopcu, bohater sam nie wiedział, co o tym myśleć. Jednak pewnego wieczoru, gdy młodzieńcy przebywali u sąsiadki ktoś wszedł do mieszkania Fitzke, choć pozornie nikt nie miał prawa się tam znaleźć…

Rico, jak zwykle wykazał się wielką odwagą, troszczył się o przyjaciela, nie chciał nikomu sprawiać przykrości, zachowywał się przykładnie. Nie chciał się kompromitować przed Oskarem, więc nie zadawał mu dziwnych i niedorzecznych pytań.

Oskar nie rozumiał postępowania swojego ojca, mężczyzna nie zwracał na niego wielkiej uwagi. Chłopiec nie czuł się z tym najlepiej.

Land chorował na depresję, jednak, gdy tylko przestawała się ona ujawniać zaprzestawał zażywania leków, co kończyło się ponownym nawrotem choroby…

Książka i tym razem okazała się dość wciągająca, przeczytałam ją z przyjemnością, choć główny bohater, Rico, czasami mnie irytował. Podobnie, jak w poprzedniej części, chłopcy mieli do rozwiązania zagadkę, której się podjęli. Czy udało im się dowiedzieć, dlaczego komuś tak zależało na kamieniach zmarłego?

Autor i tym razem posługiwał się językiem zrozumiałym dla nastolatków. Trudniejsze słowa zostały wyjaśnione. Rosyjski wyraz oznaczający ,,nic” moim zdaniem został używany w niezbyt trafionych kontekstach…

,,Rico, Oskar i złodziejski kamień” to kolejna część serii o Rico i Oskarze, którą polecam miłośnikom ich przygód.

Moja ocena : 5/6

Autor to tłumacz, krytyk literacki, scenarzysta oraz autor nagradzanych książek dla dzieci i młodzieży.
Fitzke, sąsiad chłopców, zmarł i obecnie odbywał się jego pogrzeb. Rico wraz z matką i jej partnerem postanowili udać się na pogrzeb, miał do nich dołączyć także Oskar z ojcem, jednak się nie pojawili. Po pochowaniu zmarłego opiekunowie chłopca mieli polecieć na...

Znam dobrze wszystkie 3 tomy; wspaniała sprawa. Dowcipna, błyskotliwa, empatyczna, zaskakująca lektura. Polecam przy okazji poruszający "Środek świata", wydany już jakiś czas temu.

Znam dobrze wszystkie 3 tomy; wspaniała sprawa. Dowcipna, błyskotliwa, empatyczna, zaskakująca lektura. Polecam przy okazji poruszający "Środek świata", wydany już jakiś czas temu.

Najgorsza z serii.

Najgorsza z serii.