Ciekawe, dopieszczone dzieło, będące kopalnią wiedzy o czasach Cesarstwa Rzymskiego z połowy IV wieku.

Książka opowiada losy jednego z najbardziej ciekawych i zarazem zapomnianych cesarzy rzymskich - Juliana Apostaty. Postać to niebagatelna. Julian próbował wprowadzić coś niespotykanego jak na tamte czasy - tolerancję religijną, w czasach, gdy prym wiodło już chrześcijaństwo, a dawne kulty znajdowały się już daleko w odwrocie. W praktyce wiązało się to osłabianiem struktur chrześcijańskich i próbą przeciwstawienia im nowej hierarchii kapłanów pogańskich. Przy okazji pojawia się też nowy wątek - ochrona zabytków. Cesarz zakazał bowiem rozbiórek starych, pogańskich świątyń, co było wówczas dość powszechne. Co w tym wszystkim najistotniejsze - nowe pomysły władcy nie wiązały się z żadnymi prześladowaniami, tak jak to było np. za cesarza Dioklecjana.

Autor ciekawie opisuje ówczesne miasta cesarstwa, gdzie bywał Julian, np. Paryż, Konstantynopol, Antiochię. Dowiadujemy się np. że dzisiejsza stolica Francji znajdowała się wówczas tylko na wyspie. Jest mowa o walkach z różnymi poszczególnymi plemionami np: Sarmaci, Alemanowie, Frankowie. W centrum uwagi jest natomiast sam Julian, a także wcześniejszy cesarz Konstancjusz (przez jakiś bowiem czas Julian rządził z nim wspólnie).

Jest kilka rzeczy do których można się przyczepić, lecz w zasadzie stanowią one i wady i zalety zarazem. Przykładowo: książka podaje nam gigantyczną ilość wiedzy i faktów, w tym przeolbrzymią liczbę osób (bohaterów). Każdy z nich ma przeważnie długie imię, bądź nawet imiona, przez to nieuważny czytelnik może się, po jakimś czasie, już zgubić kto był kim. Nadto, w przypadku opierania się na źródłach historycznych, każdy autor staje przed problemem ich oceny. Krawczuk bazuje na samym Julianie oraz Libaniuszu i Ammianie, czyli pisarzach związanych z samym cesarzem. Autor w większości przypadków nie popadał w jakieś swoje analizy, że ,,Ammian twierdzi, że było tak, ale wydaje się to wątpliwe, bo to i tamto". Ma to swoje dobre strony - książka wydaje się bardziej płynna, ale i złe, bo trudno uwierzyć, by w jakiejś bitwie zginęło 70 Rzymian i 2500 Persów. Niemniej jednak należy oddać Krawczukowi, że, w mniejszym stopniu, ale jednak, nawiązuje też do wielu autorów tekstów, którzy byli krytyczni wobec cesarza (chrześcijanie).

Pozycja dla koneserów historii.

Ciekawe, dopieszczone dzieło, będące kopalnią wiedzy o czasach Cesarstwa Rzymskiego z połowy IV wieku.

Książka opowiada losy jednego z najbardziej ciekawych i zarazem zapomnianych cesarzy rzymskich - Juliana Apostaty. Postać to niebagatelna. Julian próbował wprowadzić coś niespotykanego jak na tamte czasy - tolerancję religijną, w czasach, gdy prym wiodło już...