Zmagania ostatniego poganina ze światem, który poszedł do przodu ku chrześcijaństwu.

Zmagania ostatniego poganina ze światem, który poszedł do przodu ku chrześcijaństwu.

Przyjemnie było czytać o tak ciekawej postaci starożytnego Rzymu. Zgadzam się z wieloma postępowaniami i przemyśleniami cesarza Juliana, przydomek Apostata, powinien być obraźliwy i oczywiście w oczach kościoła jest, jak i cesarz, który nie był na rękę chrześcijanom, ale moim zdaniem bardziej zapada w pamięć. A mimo to, że rządził krótko, to były to chyba jedne z najbardziej sprawiedliwych rządów od innych o wiele dłuższych. Brakuje takich ludzi w polityce i też w tym zwykłym, prostym życiu. Książka bardzo dobra, szkoda tylko, że taka krótka.

Przyjemnie było czytać o tak ciekawej postaci starożytnego Rzymu. Zgadzam się z wieloma postępowaniami i przemyśleniami cesarza Juliana, przydomek Apostata, powinien być obraźliwy i oczywiście w oczach kościoła jest, jak i cesarz, który nie był na rękę chrześcijanom, ale moim zdaniem bardziej zapada w pamięć. A mimo to, że rządził krótko, to były to chyba jedne z...

Sporo wiadomości zarówno o Julianie jak i Konstancjuszu - ciekawa lektura dla osób szczególnie zainteresowanych i pragnących wyjść troszkę poza ramy "Pocztu cesarzy rzymskich" tego autora. Dla mnie trochę zbyt dużo tutaj opisów bitew, strategii i przemarszów, jednak ze względu na politykę, obyczaje, mechanizmy działania społeczeństwa w tamtym okresie, przeróżne konflikty wewnętrzne w państwie (w tym religijne) - nie odłożyłam książki. Przyjemnie również czyta się (w przeciwieństwie do tych różnych cesarskich zboczeńców, morderców i degeneratów) o władcy może nie idealnym, ale rozsądnym, mądrym, sprawiedliwym, tolerancyjnym, w miarę łagodnym i skromnym. W kontekście opisów przeprowadzanych reform - raczej przychylałabym się do teorii, że jego śmierć bynajmniej przypadkowa nie była i nie została zadana ręką wroga. Zbytnia uczciwość i prawość w polityce rzadko popłaca, a władcy którzy mądrymi i potrzebnymi reformami zrażają do siebie ogromne, uprzednio mocno uprzywilejowane grupy ludzi - zazwyczaj smutno kończą.
Ogromnym walorem książki są przytaczane obszerne fragmenty zachowanych pism z tamtego okresu - Ammiana Marcellusa oraz samego Juliana.

Sporo wiadomości zarówno o Julianie jak i Konstancjuszu - ciekawa lektura dla osób szczególnie zainteresowanych i pragnących wyjść troszkę poza ramy "Pocztu cesarzy rzymskich" tego autora. Dla mnie trochę zbyt dużo tutaj opisów bitew, strategii i przemarszów, jednak ze względu na politykę, obyczaje, mechanizmy działania społeczeństwa w tamtym okresie, przeróżne konflikty...

Autor, specjalista starożytności, przenosi nas w czasy na krótko przed upadkiem Starożytnego Rzymu, któremu zostało bez mała jeszcze sto lat istnienia, choć bohater cezar Julian sprawował władzę jedyny August tylko 1,5 roku zapisał się na wielkimi zgłoskami na kartach historii.

Autor, specjalista starożytności, przenosi nas w czasy na krótko przed upadkiem Starożytnego Rzymu, któremu zostało bez mała jeszcze sto lat istnienia, choć bohater cezar Julian sprawował władzę jedyny August tylko 1,5 roku zapisał się na wielkimi zgłoskami na kartach historii.

Ciekawa biografia, przedstawiona na tle bogatej panorama późnoantycznego (czyli schyłkowego)Rzymu i napisana piękną polszczyzną. Autor wyczuwalnie niechętny chrześcijaństwu i chrześcijanom, co koresponduje z sympatią dla bohatera. Biografia solidnie udokumentowana (fragmenty pism z epoki). Barwny fresk o schyłku starożytności.Ciekawe uwagi zarówno o chrześcijaństwie, jak i o pogaństwie.
Brakowało mi tylko ,,recepcji postaci'': to znaczy ewoluowaniu poglądów o cesarzu auguście Julianie i nade wszystko odpowiedzi na pytanie kiedy po raz pierwszy nazwano go apostatą; bo kto mógł nazwać wiemy niewątpliwie: św. Grzegorz z Nazjanzu.
Co ciekawe: o pozycji dowiedziałem się z (bardzo solidnego) opracowania ,,Złotej legendy'' J. de Voragine przez Mariana Plezię.

Ciekawa biografia, przedstawiona na tle bogatej panorama późnoantycznego (czyli schyłkowego)Rzymu i napisana piękną polszczyzną. Autor wyczuwalnie niechętny chrześcijaństwu i chrześcijanom, co koresponduje z sympatią dla bohatera. Biografia solidnie udokumentowana (fragmenty pism z epoki). Barwny fresk o schyłku starożytności.Ciekawe uwagi zarówno o chrześcijaństwie, jak i...

Zgodnie z autorem stwierdzam, iż Julian był i jest jednym z najwybitniejszych mężów historii. Warto się z nim zapoznać.

Zgodnie z autorem stwierdzam, iż Julian był i jest jednym z najwybitniejszych mężów historii. Warto się z nim zapoznać.

Ciekawe, dopieszczone dzieło, będące kopalnią wiedzy o czasach Cesarstwa Rzymskiego z połowy IV wieku.

Książka opowiada losy jednego z najbardziej ciekawych i zarazem zapomnianych cesarzy rzymskich - Juliana Apostaty. Postać to niebagatelna. Julian próbował wprowadzić coś niespotykanego jak na tamte czasy - tolerancję religijną, w czasach, gdy prym wiodło już chrześcijaństwo, a dawne kulty znajdowały się już daleko w odwrocie. W praktyce wiązało się to osłabianiem struktur chrześcijańskich i próbą przeciwstawienia im nowej hierarchii kapłanów pogańskich. Przy okazji pojawia się też nowy wątek - ochrona zabytków. Cesarz zakazał bowiem rozbiórek starych, pogańskich świątyń, co było wówczas dość powszechne. Co w tym wszystkim najistotniejsze - nowe pomysły władcy nie wiązały się z żadnymi prześladowaniami, tak jak to było np. za cesarza Dioklecjana.

Autor ciekawie opisuje ówczesne miasta cesarstwa, gdzie bywał Julian, np. Paryż, Konstantynopol, Antiochię. Dowiadujemy się np. że dzisiejsza stolica Francji znajdowała się wówczas tylko na wyspie. Jest mowa o walkach z różnymi poszczególnymi plemionami np: Sarmaci, Alemanowie, Frankowie. W centrum uwagi jest natomiast sam Julian, a także wcześniejszy cesarz Konstancjusz (przez jakiś bowiem czas Julian rządził z nim wspólnie).

Jest kilka rzeczy do których można się przyczepić, lecz w zasadzie stanowią one i wady i zalety zarazem. Przykładowo: książka podaje nam gigantyczną ilość wiedzy i faktów, w tym przeolbrzymią liczbę osób (bohaterów). Każdy z nich ma przeważnie długie imię, bądź nawet imiona, przez to nieuważny czytelnik może się, po jakimś czasie, już zgubić kto był kim. Nadto, w przypadku opierania się na źródłach historycznych, każdy autor staje przed problemem ich oceny. Krawczuk bazuje na samym Julianie oraz Libaniuszu i Ammianie, czyli pisarzach związanych z samym cesarzem. Autor w większości przypadków nie popadał w jakieś swoje analizy, że ,,Ammian twierdzi, że było tak, ale wydaje się to wątpliwe, bo to i tamto". Ma to swoje dobre strony - książka wydaje się bardziej płynna, ale i złe, bo trudno uwierzyć, by w jakiejś bitwie zginęło 70 Rzymian i 2500 Persów. Niemniej jednak należy oddać Krawczukowi, że, w mniejszym stopniu, ale jednak, nawiązuje też do wielu autorów tekstów, którzy byli krytyczni wobec cesarza (chrześcijanie).

Pozycja dla koneserów historii.

Ciekawe, dopieszczone dzieło, będące kopalnią wiedzy o czasach Cesarstwa Rzymskiego z połowy IV wieku.

Książka opowiada losy jednego z najbardziej ciekawych i zarazem zapomnianych cesarzy rzymskich - Juliana Apostaty. Postać to niebagatelna. Julian próbował wprowadzić coś niespotykanego jak na tamte czasy - tolerancję religijną, w czasach, gdy prym wiodło już...

Julian Apostata jest jednym z tych cesarzy, o których raczej rzadko się mówi na lekcjach historii. Zdecydowanie przytłoczony autorytetem Konstantyna Wielkiego, przypomina nieco "heretyckiego" faraona Echnatona, który próbował przeciwstawić się panującej religii i wprowadzić swoje reformy - zarzucone gdy tylko władca umarł... Jeśli już się o nim wspomina, to raczej jak o pewnej ciekawostce, próby powrotu do pogaństwa, epizodzie, który nie miał szans na dłuższe trwanie.

Opracowanie Krawczuka słusznie przywraca pamięć o tym władcy. Okazuje się bowiem, że był on jednym z mądrzejszych, prawych i, co tu dużo mówić, sympatyczniejszych ludzi wśród przedstawicieli arystokracji starożytnego Rzymu. Skromny, przedkładający służbę dla kraju nad własne korzyści, spędzający czas razem ze swoimi legionistami, zamiast na wystawnych ucztach, a do tego zagorzały miłośnik książek i filozofii, intelektualista i idealista. Świat jest okrutny dla takich ludzi - nawet jeśli pozwoli im objąć władzę, nigdy nie traktuje ich do końca serio. A gdy przychodzi upadek, zwykle jest bolesny...

Mądre pomysły na rządzenie skończyły się wraz ze śmiercią Juliana na polu bitwy (ciekawy jest zresztą ten wątek, czy zginął on z ręki perskiego wojownika, czy może jednak padł ofiarą zdrady). Kolejni władcy na nowo ustawili chrześcijaństwo na piedestale, jeszcze zaostrzając represje wobec innowierców. O tolerancji, propagowanej przez Juliana, można było już tylko pomarzyć. Wkrótce zresztą całe imperium rzymskie miało przestać istnieć...

Opracowanie, jak to zwykle u tego autora, napisane niemal jak powieść historyczna. Może momentami trochę przegadane, ale mimo wszystko całość czyta się dobrze. Warto poznać losy tego zwykle traktowanego po macoszemu cesarza.

Julian Apostata jest jednym z tych cesarzy, o których raczej rzadko się mówi na lekcjach historii. Zdecydowanie przytłoczony autorytetem Konstantyna Wielkiego, przypomina nieco "heretyckiego" faraona Echnatona, który próbował przeciwstawić się panującej religii i wprowadzić swoje reformy - zarzucone gdy tylko władca umarł... Jeśli już się o nim wspomina, to raczej jak o...

Znakomita książka przedstawiająca dzieje Juliana Apostaty, ostatniego cesarza Imperium Rzymskiego, który był wierny bogom. Filozof, pisarz, władca, poganin. I mój ulubiony cesarz Rzymu. Choć rządził krótko (jego niespełna dwuletnie rządy przerwała pechowa, przypadkowa śmierć na polu walki) zrobił wiele dla Imperium, zreformował gospodarkę, edukację i religię helleńską. Uważał – słusznie poniekąd – że chrześcijaństwo nie pasuje do cywilizacji greko – rzymskiej i jako takie jest kłamstwem i należy je osłabić co skutecznie czynił. Książkę naprawdę warto przeczytać, bo to nie tylko znakomite źródło wiedzy o tym wielkim władcy, ale też opis wydarzeń, które stanowiły tło w życiu cesarza (choćby konflikty społeczne, religijne czy konflikty zbrojne). Dla wszystkich miłośników antyku i religii greko-rzymskiej. Julian Apostata to człowiek, który do dziś budzi ogromny szacunek (lub nienawiść np. u duchownych i innych fanatyków z np. Frondy) i który do dziś może być wzorem do naśladowania.

Znakomita książka przedstawiająca dzieje Juliana Apostaty, ostatniego cesarza Imperium Rzymskiego, który był wierny bogom. Filozof, pisarz, władca, poganin. I mój ulubiony cesarz Rzymu. Choć rządził krótko (jego niespełna dwuletnie rządy przerwała pechowa, przypadkowa śmierć na polu walki) zrobił wiele dla Imperium, zreformował gospodarkę, edukację i religię helleńską....

Była to jedna z nielicznych książek A. Krawczuka, których dotąd nie przeczytałem. Dzisiaj uzupełniłem te braki w swej lekturze. Julian Apostata to z pewnością postać kontrowersyjna i budząca wiele emocji. Prof. Krawczuk wyraźnie należy do miłośników tego władcy. To jest właśnie główna wada tej bardzo ciekawej książki: Autor zbyt idealizuje osobę i działalność Juliana. Osobiście po lekturze tej książki nie mogę dopatrzeć się w tym władcy osoby w pełni oddanej antycznej kulturze. Czy miałby o niej świadczyć kult irańskiego Mitry czy odbudowywanie starych świątyń? W tych fragmentach książki, które dotyczą polityki religijnej Juliana i jego stosunku do chrześcijaństwa Autor jest nieco tendencyjny. Natomiast inne rozdziały, np. te poświęcone jego kampaniom wojennym już takie nie są. Z pewnością jest to bardzo dobra biografia ukazująca ciekawy i bardziej złożony niż się nam wydaje świat późnego antyku.

Tomasz Babnis

Była to jedna z nielicznych książek A. Krawczuka, których dotąd nie przeczytałem. Dzisiaj uzupełniłem te braki w swej lekturze. Julian Apostata to z pewnością postać kontrowersyjna i budząca wiele emocji. Prof. Krawczuk wyraźnie należy do miłośników tego władcy. To jest właśnie główna wada tej bardzo ciekawej książki: Autor zbyt idealizuje osobę i działalność Juliana....