Ocenić "Intrygantki" jako całość - to jest dopiero zagwostka. Mamy bowiem w tym przypadku wyraźne potwierdzenie, by nie wydawać opinii na temat książki po okładce. Sięgając po tę pozycję nie można się spodziewać, że będzie to epicka powieść o miłości, namiętności i zdradzie, jakby można pomyśleć w pierwszej chwili. Są to bowiem cztery sztuki teatralne, które Schmitt napisał na przestrzeni lat. Przy czym ta tytułowa – "Noc w Valognes" zajmuje połowę druku. I jest identycznie jak z tytułowym opowiadaniem w innej pozycji tego autora ("Odette"). Sztuka ta bowiem – rozciągnięta, niemiłosiernie się dłużąca - po pewnym czasie zaczyna po prostu nużyć.
Na szczęście wszystko zostaje zrekompensowane dramatem "Gość" (krótko mówiąc: schmittowski majstersztyk) oraz króciutką "Szatańską filozofią".

Koniecznie jednak muszę Schmittowi przyznać, że niesamowicie potrafi zwrócić naszą uwagę na filozofię i badania naukowe, które podane są w przystępny sposób. Niekiedy nieco bardziej ironicznie, niekiedy po prostu zabawnie. Ale na pewno nie nachalnie. Poza tym – co niezwykle ciekawe – mamy tutaj znane nam skądinąd postaci, jak Freud, Don Juan, Charon. Nieodrodnie do swojego stylu – pisze o dobru i złu, wrzucając na szalę w tym przypadku i Boga, i Szatana wraz z jego sługami. Jak w innym jego pozycjach wszystko przekazuje w sposób niebanalny, prosty i nie narzucający swojego punktu widzenia.

W gruncie rzeczy – warto. Zwłaszcza, jeśli przepada się za stylem autora.

Ocenić "Intrygantki" jako całość - to jest dopiero zagwostka. Mamy bowiem w tym przypadku wyraźne potwierdzenie, by nie wydawać opinii na temat książki po okładce. Sięgając po tę pozycję nie można się spodziewać, że będzie to epicka powieść o miłości, namiętności i zdradzie, jakby można pomyśleć w pierwszej chwili. Są to bowiem cztery sztuki teatralne, które Schmitt napisał...