Zbiór błyskotliwych felietonów, z których część ma już około ćwierć wieku. Mimo tego utwory te się nie starzeją, wciąż są aktualne i dają sporo do myślenia.

Większość tekstów dotyczy peerelowskiej rzeczywistości, za którą Pilchowi (tak jak mnie) wcale nie jest tęskno. Autor ironicznie zaznacza jednak, że nie każdy postrzegał komunę jako siermiężną epokę zniewolenia. Są tacy, którzy tęsknią za tym "idealnym" światem (wciąż są, nawet po tylu latach - stwierdzam ze zdziwieniem).

Pilch szydzi nie tylko z PRL-u. Dywagacje na ten temat stają się pretekstem do pisania o sztuce, zwłaszcza literaturze i filmie. Autor dzieli się wrażeniami z przeczytanych książek, nawiązuje do mniej i bardziej udanych produkcji filmowych, polemizuje z kolegami po piórze, zwłaszcza z innymi felietonistami (np. Passentem i Stommą).

Oczywiście, jak to w przypadku Picha bywa, nie mogło obejść się bez odniesień do autobiografii, piłki nożnej, alkoholu i luteranizmu (a więc, siłą rzeczy, także do katolicyzmu).

Całość napisana jest z polotem, chociaż niektóre teksty wydały mi się nieco mentorskie.
Królują tu: prześmiewczość, satyra, ironia, sarkazm, ale jest też miejsce na poważną, głęboką refleksję, która często kryje się pod maską szyderstwa.

Polecam nie tylko fanom Pilcha.

Zbiór błyskotliwych felietonów, z których część ma już około ćwierć wieku. Mimo tego utwory te się nie starzeją, wciąż są aktualne i dają sporo do myślenia.

Większość tekstów dotyczy peerelowskiej rzeczywistości, za którą Pilchowi (tak jak mnie) wcale nie jest tęskno. Autor ironicznie zaznacza jednak, że nie każdy postrzegał komunę jako siermiężną epokę zniewolenia. Są...