Pozycja trafiła do mojej kolejki dosyć niespodziewanie. Normalnie raczej nie sięgnęłabym po Pilcha ale z racji przygotowań do pewnego tekstu uznałam to za dobry pomysł.

Chyba jeszcze nigdy nie przeczytałam takiej dawki felietonów w tak krótkim czasie. Tytułowa liczba się zgadza ale przymiotnik już nie do końca. Było trochę sarkazmu ale jadowitość rozumiem trochę inaczej.

Jest to zbiór felietonów Pilcha, pisanych głównie w latach 90’ ( zwłaszcza rok 1999, jeśli wierzyć datowaniu, był nad wymiar płodny). Zakres tematyczny jest niezwykle rozległy. Najwięcej jest tu chyba jednak felietonów literackich, których większość podobała mi się najmniej. Sprawiają wrażenie potyczek z kolegami po piórze. Wiele nazwisk jest mi obcych. W tych latach czytałam raczej lektury niż publicystykę. Warto jednak zwrócić uwagę na felietony o tematyce społecznej. Czegóż tu nie ma ! I Gołota i plagiat Nosowskiej ( o którym do tej pory nie słyszałam) i Marylin Monroe. Felieton o samotności to jeden z najlepszych tekstów. Mamy też kilka tekstów o Mao.

Dotychczas czytałam Pilcha tylko „ Pod mocnym aniołem”. Cieszę się, że poszerzyłam nieco znajomość jego twórczości. Raczej nie czuję potrzeby sięgania po więcej.

Pozycja trafiła do mojej kolejki dosyć niespodziewanie. Normalnie raczej nie sięgnęłabym po Pilcha ale z racji przygotowań do pewnego tekstu uznałam to za dobry pomysł.

Chyba jeszcze nigdy nie przeczytałam takiej dawki felietonów w tak krótkim czasie. Tytułowa liczba się zgadza ale przymiotnik już nie do końca. Było trochę sarkazmu ale jadowitość rozumiem trochę inaczej....

Ogromny zbiór, 60 felietonów! Te odnoszące się do ówczesnej polityki omijałem, a z pozostałych najciekawsze felietony to wg mnie:
1. Jak chodzić - o wszędobylskim poradnictwie.
2. Skarb ukryty w cichym kąciku - o zakopanym pomniku Stalina.
3. Czarny kapturek - o Marilyn Monroe (!!!).
4. Zrobiony na niebiesko - o filmach Kieślowskiego.
5. Polska Eliot - o piosence Kasi Nosowskiej (!!!).
6. Wszystko ulożone i skończone - o stosunku Tarkowskiego do filmów.
7. Jak powstaje krytyk literacki (!!!).
8. Włożyć gacie - co wolno artyście?
9. Uwagi o samotności.

Ogromny zbiór, 60 felietonów! Te odnoszące się do ówczesnej polityki omijałem, a z pozostałych najciekawsze felietony to wg mnie:
1. Jak chodzić - o wszędobylskim poradnictwie.
2. Skarb ukryty w cichym kąciku - o zakopanym pomniku Stalina.
3. Czarny kapturek - o Marilyn Monroe (!!!).
4. Zrobiony na niebiesko - o filmach Kieślowskiego.
5. Polska Eliot - o piosence Kasi...

Jak to zbiór felietonów - dość nierówny, ale uwielbiam taką formę i styl Pilcha, więc niewykluczone, że kiedyś ten zbiór kupię i ponowię lekturę.

Jak to zbiór felietonów - dość nierówny, ale uwielbiam taką formę i styl Pilcha, więc niewykluczone, że kiedyś ten zbiór kupię i ponowię lekturę.

Ciągle nie mogę pogodzić się z faktem, że Pan Jerzy nic już nie napisze. Jednak może Dobry Bóg zaoszczędził Wielkiemu Mistrzowi felietonu opisywania tej chorej rzeczywistości w której obecnie żyjemy.

Ciągle nie mogę pogodzić się z faktem, że Pan Jerzy nic już nie napisze. Jednak może Dobry Bóg zaoszczędził Wielkiemu Mistrzowi felietonu opisywania tej chorej rzeczywistości w której obecnie żyjemy.

Niestety akurat ta pozycja Pilcha do mnie nie trafia, ale to pewnie dlatego, że nie przepadam za politycznymi opowieściami.

Niestety akurat ta pozycja Pilcha do mnie nie trafia, ale to pewnie dlatego, że nie przepadam za politycznymi opowieściami.

Jak sam tytuł wskazuje jest to zbiór felietonów. Felietonów dość starych, bo z lat '90 i początku '00. To minus tej książki, bo trzeba dość dobrze znać historię wszelką Polski tego okresu, żeby wszystko zrozumieć. Z tego powodu to nie jest książka dla każdego. Po za tym, jest super lekturą. Pilch ma po prostu fajny styl pisania.

Jak sam tytuł wskazuje jest to zbiór felietonów. Felietonów dość starych, bo z lat '90 i początku '00. To minus tej książki, bo trzeba dość dobrze znać historię wszelką Polski tego okresu, żeby wszystko zrozumieć. Z tego powodu to nie jest książka dla każdego. Po za tym, jest super lekturą. Pilch ma po prostu fajny styl pisania.

Bardzo dobre felietony. Jak nietrudno się domyślić po tytule, zbiór o mocnycm zabarwieniu ironiczno - sakrkastyczno - humorystycznym (pierwsza rzecz Pilcha, którą czytałem więc nie wiem, czy to dla niego norma czy pojedynczy błysk zgryźliwości),w każdym razie Pilch wyciąga literacki ruszt i grilluje - kolgów po piórze, polityków, telewizję, radio, złe książki, słabych pisarzy, a że robi to wyjątkowo zgrabnie i elokwentnie, niekiedy jego ofiary (Passent) nawet się nie orientują. Czyta się Pilcha świetnie, chociaż wymaga lektura wymaga od czytelnika przynajmniej odrobiny skupienia i, w niektórych tekstach wiedzy o czasach i osobach dawno minionych - niektóre felietony dla Pilcha bieżące, były dla mnie średnio czytelne lub mniej interesujące. Teksty są ułożone chronologicznie i te późniejsze, trochę bardziej nostalgiczne, wspominkowe (jak o pakowaniu prezentów gwiazdkowych) podobały mi się najbardziej. Jesli macie ochotę przeczytać coś świetnie napisanego, śmieszno - gorzkiego to śmiało sięgajcie po pilchowe felietony najjadowitsze.

Bardzo dobre felietony. Jak nietrudno się domyślić po tytule, zbiór o mocnycm zabarwieniu ironiczno - sakrkastyczno - humorystycznym (pierwsza rzecz Pilcha, którą czytałem więc nie wiem, czy to dla niego norma czy pojedynczy błysk zgryźliwości),w każdym razie Pilch wyciąga literacki ruszt i grilluje - kolgów po piórze, polityków, telewizję, radio, złe książki, słabych...

Nie wszystkie felietony zostały trafnie dobrane. Niektóre nie maja nic wspólnego z tytułem książki. Za te najjadowitsze dałabym 10/10!

Nie wszystkie felietony zostały trafnie dobrane. Niektóre nie maja nic wspólnego z tytułem książki. Za te najjadowitsze dałabym 10/10!

Jak ktoś Pilcha lubi to nawet archiwalia, raz już czytane, dobrze się wspomina. Mam wątpliwości co do trafności wyboru felietonów ale w końcu miały być najjadowitsze a nie najlepsze.

Jak ktoś Pilcha lubi to nawet archiwalia, raz już czytane, dobrze się wspomina. Mam wątpliwości co do trafności wyboru felietonów ale w końcu miały być najjadowitsze a nie najlepsze.

Zbiór co bardziej złośliwych, ironicznych felietonów Jerzego Pilcha. Zbiór jak zbiór, jedne felietony lepsze inne gorsze, ale pewien poziom trzymają wszystkie.
Jednak jest jeden felieton, który się wybija szczególnie. Jest to recenzja tomiku wierszy Janusza Przymanowskiego 'Nieślubny bukiet'. Poziom grafomańskości Przymanowskiego jest tak potężny, że od kilku dni jedynym moim marzeniem jest posiadać to cudo na własnej półce i delektować się tymi wspaniałymi frontowymi erotykami. Więc jeśli ktoś z czytających jest w stanie udostępnić to polecam się życzliwej pamięci :).

Zbiór co bardziej złośliwych, ironicznych felietonów Jerzego Pilcha. Zbiór jak zbiór, jedne felietony lepsze inne gorsze, ale pewien poziom trzymają wszystkie.
Jednak jest jeden felieton, który się wybija szczególnie. Jest to recenzja tomiku wierszy Janusza Przymanowskiego 'Nieślubny bukiet'. Poziom grafomańskości Przymanowskiego jest tak potężny, że od kilku dni jedynym...