Zostałam wystrychnięta na dudka. Ups i znowu te nieprofesjonalne frazeologizmy. No, ale jak nazwać sytuację, w której pod przykrywką „powieści koncentrującej się na doznaniach i przeżyciach głównego bohatera” serwuje się czytelnikowi mentalne zdruzgotanie. Lekka i przyjemna fantastyka? Zły adres czytelniku. Wielki północny ocean. Morze to ambitna, poruszająca i złożona historia, na którą nikt nie zostanie obojętny. Czytając tę książkę, na usta cisnęły mi się słowa, czy fantastyka może być aż do bólu realna?

Głównym bohaterem debiutanckiej powieści Katarzyny Szelenbaum jest Rin. Chłopca poznajemy we wczesnych latach młodości, kiedy wychowywany przez ojca – grabarza, trwa w przekonaniu, że żyje tylko po to, aby mu służyć. Stłamszony i upokarzany na każdym kroku chłopiec dostaje „szansę”. Nauka w zamku Żmij daje Rinowi możliwość obcowania z książkami, które choć na chwilę pozwalają chłopcu wyrwać się z ogłuszającej ciszy i pustki, które dotkliwie mu doskwierają. Jest to jednak dopiero początek jego drogi, gdy trafia pod skrzydła mistrza fechtunku i tortur – Wolnego Kruka, jego życie ulega diametralnej zmianie. Chłopak „wkracza w świat, w którym tylko bezwzględne posłuszeństwo przynosi bladą obietnicę odnalezienia własnego miejsca w gorzkim morzu ludzkości.” Warto nadmienić, że akcja powieści rozgrywa się w fikcyjnym Królestwie Eskaflonu.

Jeżeli mogłabym do oceny książki użyć jednego słowa, było by to: czerń. Wszechogarniająca, skoncentrowana, pusta, kształtująca i przejmująca. Jakże trafna po przeczytaniu powieści wydaje się okładka. Książka kryje w sobie mrok, mocne słowa i złożoną konstrukcję. I choć, zdarzenia opisane w książkę koncentrują się na głównym bohaterze, że jego oczami obserwujemy złożoność tamtego świata. Chłopak wstępując w szeregi wojska, od swojego przełożonego usłyszał, że „trzy rzeczy nie istnieją na tym świecie– nienawiść, honor i prawość.” Jak żyć w świecie, który jest na skraju przepaści? Jak żyć w społeczeństwie, które podąża na złamanie karku?

Katarzyna Szelenbaum potrafi zgrabnie składać słowa w zdania, które tworzą bardzo sugestywny obraz. Często dosadny i bezpośredni, ale z całą pewnością, mocno odbijający swoje piętno na czytającym. Miłym zaskoczeniem było dla mnie bogate słownictwo. Nie jestem jednak pewna, czy miłośnicy fantastyki będą usatysfakcjonowani, książka jest dość statyczna i jak napisałam na wstępie, przeszywająco realistyczna. Jednocześnie książkę poleciłabym osobom, które cenią sobie opisy, monologi wewnętrzne i skrupulatne budowanie napięcia. O ile pierwsze strony szły mi dość opornie, to resztę książki pochłonęłam z zachłannością. Niewątpliwie trzeba się wczuć w historię, bowiem nie należy do najłatwiejszych. Lektura Wielkiego północnego oceanu Katarzyny Szelenbaum to była niezwykle satysfakcjonująca, acz wymagająca skupienia lektura.

Zostałam wystrychnięta na dudka. Ups i znowu te nieprofesjonalne frazeologizmy. No, ale jak nazwać sytuację, w której pod przykrywką „powieści koncentrującej się na doznaniach i przeżyciach głównego bohatera” serwuje się czytelnikowi mentalne zdruzgotanie. Lekka i przyjemna fantastyka? Zły adres czytelniku. Wielki północny ocean. Morze to ambitna, poruszająca i złożona...