Hjorth i Rosenfeldt sprawili mi niezłą niespodziankę, poszerzając cykl o Sebastianie Bergmanie o kolejną książkę. Nie tylko przez fakt, że współpraca tych panów wydała kolejny owoc. Również dlatego, że ponownie jest to kryminał skandynawski wysokich lotów. Nadal nie ma co liczyć na wartką fabułę i częste zwroty akcji, a mimo to książka znowu wciąga maksymalnie na długie godziny. Takie książki nie zdarzają się często u jednego autora. U duetu wydaje się być to już swoisty rarytas.

Na „Uczniu” mogłaby się skończyć seria z policyjnych psychologiem. Po ciężkich przejściach z Edwardem Hinde w tamtym tomie, Sebastian Bergman mógłby wieść już spokojne życie. Mieszka z kobietą, która go kocha (chociaż on jej - nie), zbliżył się do swojej córki, a i w pewnym stopniu naprostował relacje z zespołem Torkela Hoglunda. Tyle, że życie nie chce się ułożyć po myśli Sebastiana. Zostaje wciągnięty w trudne śledztwo przypominające mu o traumatycznej przeszłości, a świeżo ‘odzyskana’ córka może wyjechać na kilka długich lat za ocean. Na dodatek, zmiany, które Sebastian wprowadza w swoim życiu, pociągają za sobą łańcuch zdarzeń, które niekoniecznie wyjdą mu na dobre.

Wszyscy, którzy sięgną po „Grób w górach” po przygodzie z dwoma poprzednimi powieściami dwójki scenarzystów, na pewno nie będą zawiedzeni. Poziom najnowszej produkcji jest ponownie bardzo dobry, w stylu, do którego zostaliśmy już przez Hjortha i Rosenfeldta przyzwyczajeni. Jedyną zmianą jest podniesienie wagi elementów obyczajowych, kosztem typowej powieści kryminalnej. Nie wszystkim może się to spodobać, ale raczej tym zakochanym w kryminałach amerykańskich niż powieściach skandynawskich. Osobiście jednak, traktuję to jako subtelne odświeżenie cyklu, a nie drastyczny zwrot. Cała powieść nadal jest świetnym połączeniem całej multum pozornie nieistotnych wątków pobocznych z dwoma głównymi. A zakończenie… Z niecierpliwością czekam na kolejny tom.

Książka jest wręcz idealna na nadchodzące jesienne wieczory. Wciąga na długie godziny, z silną tendencją do nieprzespanych nocy. Kolejna pozycja, dzięki której kryminał skandynawski kojarzy mi się z naprawdę dobrą literaturą.

Robert Fryga