Zapowiadała się naprawdę dobrze. Pierwsze strony wciągały, naprawdę można było zobaczyć w całej tej dość krótkiej historii podobieństwo do powieści Christie. Smaku dodawał fakt, że bohaterowie powieści podczas mroźnej zimy utknęli na wyspie, linie telefoniczne zostały zerwane, a komórki przestały działać. Teraz, gdy się nad tym zastanawiam, można by powiedzieć, że jest to nawiązanie do "I nie było już nikogo".
Trup pada zadziwiająco szybko. Potem mamy sporo rozmów pokazujących psychikę bohaterów oraz ich wzajemne relacje, choć wydaje się, że niektórzy z nich są wyeksponowani w znacznym stopniu, inni zaś odsunięci na dalszy plan. Pomimo faktu, iż właściwie każdego można podejrzewać, jedna postać stawiana jest w tej powieści na pierwszym planie. Ostatecznie jednak czytelnik może zacząć przynajmniej domyślać się, kto naprawdę mógł popełnić tę - i następną - zbrodnię.
W tym miejscu muszę powiedzieć jedno - końcówka rozczarowuje. Czytając ostatnie strony cały czas miałam nadzieję, że rozwiązanie jest inne, że to tylko takie małe oszustwo ze strony autorki. Ale niestety nie, to co zaczyna się klarować pod koniec "Zamieci śnieżnej i woni migdałów" okazuje się być prawdą. Brak zaskoczenia, ale również brak satysfakcji z powodu wykrycia sprawcy.
Podsumowując - książka przyjemna na jeden chłodny wieczór, kiedy ma się ochotę na prosty kryminał. Czyta się naprawdę szybko, przynosi pewną dozę przyjemności, ale z całą pewnością fanów kryminałów Christie, bądź innych mistrzów tegoż gatunku, ostatecznie rozczaruje.

Zapowiadała się naprawdę dobrze. Pierwsze strony wciągały, naprawdę można było zobaczyć w całej tej dość krótkiej historii podobieństwo do powieści Christie. Smaku dodawał fakt, że bohaterowie powieści podczas mroźnej zimy utknęli na wyspie, linie telefoniczne zostały zerwane, a komórki przestały działać. Teraz, gdy się nad tym zastanawiam, można by powiedzieć, że jest to...