„Smutek głęboko przenikał mury, tak głęboko, że nie sposób było się go pozbyć. Wtopił się w otoczenie na stałe...”

Kryminały Agathy Christie zawsze wyróżnia specyficzna atmosfera – ale dotychczas nie czułam jeszcze aż takiego smutku. Smutku i stale narastającego niepokoju. Cała atmosfera, od samego początku, pełna była strasznego uczucia, że coś przeminęło, i nie wróci, i że nie można będzie tego łatwo naprawić.

Nawiązanie do Makbeta było po prostu genialne:)! Zagadka kryminalna - początkowo nieokreślona - stopniowo nabierała kształtów i okrucieństwa. Różne są rodzaje okrucieństwa, ale ukazane w tym kryminale, to jedno z najpotworniejszych.

Panna Marple jako Nemezis błyszczała na pierwszym planie. Ciekawe jest, że autorka rozumiała, że sprawiedliwość czasami powiązana jest z bezwzględnością. Nie każdy to rozumie. Nemezis to nie Temida – bogini sprawiedliwości. Nemezis zawsze jest bezwzględną mścicielką zbrodni i nigdy nie jest ślepa.

PS. Kryminał ten powinno się czytać po „Karaibskiej tajemnicy”. Są pewne nawiązania do przeszłości, ale nie spowodują spoilera.

„Smutek głęboko przenikał mury, tak głęboko, że nie sposób było się go pozbyć. Wtopił się w otoczenie na stałe...”

Kryminały Agathy Christie zawsze wyróżnia specyficzna atmosfera – ale dotychczas nie czułam jeszcze aż takiego smutku. Smutku i stale narastającego niepokoju. Cała atmosfera, od samego początku, pełna była strasznego uczucia, że coś przeminęło, i nie wróci, i...