Czasem trzeba przeczytać coś naprawdę lekkiego, nawet w środku fascynującej serii fantasy... Komediowa historyjka jest do tego najlepsza – przynajmniej z założenia.
„Ekologiczna zemsta” na pewno jest komedią, nie romantyczną i na całe szczęście nie pomyłek. Oj, a był taki moment... (Uwaga, spoiler! Jest moment, że należy komuś wlać do gęby rycynę. Z opisu chwilę wcześniej wiemy, że owa rycyna spoczywa w buteleczce po rumie w wewnętrznej kieszeni bohaterki, obok... innej buteleczki, z naleweczką na rozgrzewkę... Obawiałam się, że nastąpi fatalne w skutkach pomylenie butelek – na całe szczęście nie i bardzo dobrze, bo historyjka wtedy byłaby zbyt banalna.)
Czy się śmiałam? Jakoś nie bardzo. Ale może to moja wina, nie książki. Zabawnie na pewno jest, choć język może irytować. Jest dość specyficzny, taki trochę „pod Szwaję” i może odrobinę „pod Musierowicz” z najlepszych lat. Na pewno trochę irytujące są zdrobnienia: Piotrula (Piotr), Karunia (Karolina). Bohaterka w osobie Malwiny Pędziwiatr jest natomiast spoko.
Podsumowując, przeczytać można, ale pod warunkiem, że nie oczekuje się zbyt wiele i ma się ochotę pośmiać. Ot, zamiast odcinka komediowego serialu. I najlepiej w sprzyjających okolicznościach przyrody, jak na przykład plaża (i wakacje).

(Tę i inne opinie znajdziesz na moim blogu: gabithczyta.blogspot.com)

Czasem trzeba przeczytać coś naprawdę lekkiego, nawet w środku fascynującej serii fantasy... Komediowa historyjka jest do tego najlepsza – przynajmniej z założenia.
„Ekologiczna zemsta” na pewno jest komedią, nie romantyczną i na całe szczęście nie pomyłek. Oj, a był taki moment... (Uwaga, spoiler! Jest moment, że należy komuś wlać do gęby rycynę. Z opisu chwilę wcześniej...