Książka dla mnie trzyma poziom serii. Wreszcie dowiedziałem się, co się działo z Eisenteinem:) Dla mnie może motyw ucieczki momentami zbyt prosty i naiwny - uciec przed taką armadą spod nosa Horusa z zaledwie takimi "obrażeniami"? Wysłać tak bardzo pomyślną wiadomość ratunkową przez napędy osnowowe? Dodatkowo rosnący poziom uduchowienia wszystkich i fakt, że Astartes, którzy walczyli przez łohooo lat ze wszelką wiarą w jakiekolwiek bóstwa nagle słyszą głosy i tylko w sumie przez chwilkę się temu opierają i błyskawicznie zaczynają wierzyć w boskość imperatora, odnajdując niesamowite pokłady energii na hasło "imperator strzeże" (mowa tu o Garro w tym przypadku)? Średnio to jeszcze kupuję. No dobra, może w sumie gdybym zobaczył metamorfozę Grulgora, to najpierw bym puścił srogiego dumpa, a potem już chyba uwierzył w cokolwiek:) Swoją drogą, zawsze mam uśmiech na twarzy, gdy obserwuję sposoby, w jakie autorzy próbują opisać różne potworności, żeby pokazać, jak są niespotykane, złe, niewyobrażalne, bezprecedensowe:) Zaczyna mnie denerwować "święta" powoli:)

Książka dla mnie trzyma poziom serii. Wreszcie dowiedziałem się, co się działo z Eisenteinem:) Dla mnie może motyw ucieczki momentami zbyt prosty i naiwny - uciec przed taką armadą spod nosa Horusa z zaledwie takimi "obrażeniami"? Wysłać tak bardzo pomyślną wiadomość ratunkową przez napędy osnowowe? Dodatkowo rosnący poziom uduchowienia wszystkich i fakt, że Astartes,...