Ale... jak to się skończyła? Tak nagle i bez uprzedzenia! Przewracam tą 133 stronę i nie mogę uwierzyć, że już stronę dalej jest spis treści. Ponadto nigdy nie czytałam 5 zdań tak długo.

Czytając ją nie raz myślałam 'o, dobry tekst! Dam go na cytat na lc' jednak po tychże 125 stronach(przyjmijmy, że tyle było samego tekstu), stwierdziłam, że nie chce mi się przepisywać jej do pdf i udostępniać. Jednym zdaniem - całe Zeznania są jednym wielkim cytatem.

Jeżeli o mnie chodzi to jestem fanką Maćka, ale do tej książki podchodziłam ze straszną rozbieżnością uczuć: z jednej strony podniecenie - jej, mam jego książkę!; mogę patrzeć na tę gębę godzinami!; dowiem się czegoś nowego; to może być interesująca lektura - z drugiej zaś sceptycznie - co to za idiota?; kretyn, doprawdy, sławny się stał i już książkę wydaje!; popularny kanał na YT i własne ubrania mu nie wystarczą?; te opinie na lc są pewnie zawyżone... Teraz wiem, że Niekryty wykonał kawał dobrej roboty. Mam tylko jedno małe zastrzeżenie - dlaczego takie to króciutkie?!

Mogę z czystym sumieniem powiedzieć, że te opinie nie są wcale przesłodzone. Oczywiście nie dla tych, którzy Frączyka lubią.

10 minut po napisaniu tej opinii wzięłam Zeznania do ręki z myślą, że odłożę je na półkę. Po 20 sekundach wpatrywania się w tę twarz stwierdziłam, że muszę przeczytać ją jeszcze raz! Mniemam, że będę ją czytać dopóty, dopóki nie nauczę się jej na pamięć... Maciek, coś ty ze mną zrobił!?

Ale... jak to się skończyła? Tak nagle i bez uprzedzenia! Przewracam tą 133 stronę i nie mogę uwierzyć, że już stronę dalej jest spis treści. Ponadto nigdy nie czytałam 5 zdań tak długo.

Czytając ją nie raz myślałam 'o, dobry tekst! Dam go na cytat na lc' jednak po tychże 125 stronach(przyjmijmy, że tyle było samego tekstu), stwierdziłam, że nie chce mi się przepisywać jej...