Cytat dnia
Pozostający ciągle za cofającym się kolegą bandzior oblał się potem. Skamieniał. Przez jego głowę przetaczała się jedna myśl. Już po nas! Ki...
Najnowsze artykuły
ArtykułyReese Witherspoon i Harlan Coben piszą wspólną powieść. Premiera thrillera już w przyszłym roku
1
Artykuły„Smok Diplodok” już w kinach, czyli komiksowi bohaterowie na wielkich ekranach
1
ArtykułyAkcja recenzencka! Zgarnij egzemplarz powieści „W cieniu Annapurny” Michała Łuczyńskiego1
ArtykułyBaśnie grozy – rozmawiamy z Grahamem Mastertonem
1
Popularne wyszukiwania
Polecamy
Patronat LC
Patronat LC
Patronat LC
Patronat LC
Patronat LC
- Wszystkie
- Książki
- Czasopisma
2022
2018
2017
2015
Pistacja Mateusz Wieczorek 
"Pistacja" Mateusz Wieczorek
Przeczytałam tę książkę z dużą ciekawością, przyciągnięta obietnicą komedii z nutką fantastyki i nietuzinkowego humoru. I powiem, że było różnie, raz ciekawie a raz trochę absurdalnie. A że ja lubię też takie niezbyt logiczne i niecodzienne sytuacje, to były momenty, że trudno było mi od niej się oderwać.
Główna oś fabuły toczy się wokół pewnej rodziny, w której każda osoba ma w sobie coś wyjątkowego. Mamy tu trzy pokolenia: dziadek - samozwańczy Maharadża, babcia - zielarka, ich syn i synowa, no i wnuczek. Jednym z najciekawszych wątków była relacja między dziadkiem a wnuczkiem, który miał niesamowity talent do tworzenia niezwykłych historii wnoszących sporo świeżości do fabuły.
Dzięki temu pojawił się tu wątek fantastyczny opierający się o postać Pistacji, czarownicy z pradawnych czasów; i to mi bardzo przypasowało. Jej cięty język, złodziejski spryt i dobroć serca idealnie współgrały z głównym nurtem fabuły. Odyseja Pistacji i jej spotkania z przybyszami z przyszłości były dość zabawne, ale również wzruszały, gdy odkrywała prawdziwe cele swojej misji.
Co do języka jakiego użył autor to widziałam różne opinie. Na pewno jest barwny, pełen przewrotnych i oryginalnych zwrotów. Gwara wielkopolska, wpleciona w dialogi, z pewnością dodaje lokalnego kolorytu, ale... nie każdemu przypadnie do gustu. Podobnie jak i humor. Jednak kryje się tu też wiele życiowych prawd i mądrości.
Mimo kilku nieco zbyt absurdalnych lub przerysowanych momentów, całość oceniam pozytywnie. Książka czasem bawi, czasem wzrusza, a czasem zmusza do refleksji.
Polecam ją tym, którzy akurat w danej chwili potrzebują oderwania od codzienności i chcą spędzić czas w towarzystwie barwnych postaci. Nie do końca realnych.
Pistacja Mateusz Wieczorek
Zastanawialiście się, jak to jest z tą Babą Jagą, bliżej jej do wiedźmy, czy jednak do mądrej baby? I czy prawdziwa Baba musi mieć na imię Jaga? A co jeśli wołają na nią Pistacja?
***
Jakie miejsce kryje się pod współrzędnymi 52°13′39″N szerokości i 16°21′55″E długości geograficznej? Mateusz Wieczorek ma dla Was podpowiedź — to mała miejscowość, która charakteryzuje się specyficznym poczuciem humoru, pełnym sarkazmu i ironii. Jeśli wpisaliście podane współrzędne do Googelmaps, to wiecie, a jeśli nie, to zdradzę Wam, że dziś, za sprawą komedii „Pistacja” zabieram Was do Grodziska Wielkopolskiego. Miasta, w którym zdarza się, że w trakcie spaceru można zderzyć się ze ślepym gołębiem, nad którym piecze sprawuje sam Maharadża. Maharadża na co dzień znany jako dziadek Ludwik, choć jest samozwańczym guru i zwykł robić jedynie to, na co ma ochotę i co sprawia mu przyjemność, to zdecydowanie woli unikać zatargów z żoną, która skutecznie potrafi sprowadzić swojego męża, jak i jego ego na ziemię. Możecie wierzyć mi na słowo, że Maharadża Maharadżą, a z babką Ulą, miejscową zielarką, nikt nie powinien zadzierać. Skoro mowa o zielarce to może się Wam zdawać, że Ludwik jest pod pantoflem grodziskiej wiedźmy. Nic bardziej mylnego. Choć mądrości i przebiegłości Uli nie można odmówić, to pamiętajcie, że wcześniej wspominałam o wiedźmie Pistacji, a ta z żoną Ludwika nie ma nic wspólnego. A może jednak ma?!
Jeśli są dziadkowie, to musi być i wnuczek. Szymek Macharski to chłopiec inteligentny, z niewątpliwym darem do tworzenia historii równie wciągających co kontrowersyjnych. Darem, koło którego ani nauczyciele, ani dyrekcja szkoły nie może przejść obojętnie i dzięki któremu, jego rodzice, ku niezadowoleniu wszystkich zainteresowanych, znaleźli się na dywaniku w dyrektorskim gabinecie.
Opisana tu m.in. więź między dziadkiem a wnukiem jest niepowtarzalna i czytelnikowi z pewnością dostarczy wielu wzruszeń, ale i powodów do refleksji i przemysłem. Można tylko życzyć wszystkich tak ciepłych, opartych na wzajemnym partnerstwie i szacunku relacji, jakie łączyły tę dwójkę.
Autor również bardzo dobrze opisał tu niespieszność i kameralność życia w małych miasteczkach. Smaczku tej książce dodaje także wpleciona gwara wielkopolska. Teraz już wiem, że drzwi można zakluczyć, a dzwonek nadusić. Polecam! Bardzo!
Moja ocena 8 na 10.
