Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zastanawialiście się, jak to jest z tą Babą Jagą, bliżej jej do wiedźmy, czy jednak do mądrej baby? I czy prawdziwa Baba musi mieć na imię Jaga? A co jeśli wołają na nią Pistacja? *** Jakie miejsce kryje się pod współrzędnymi 52°13′39″N szerokości i 16°21′55″E długości geograficznej? Mateusz Wieczorek ma dla Was podpowiedź — to mała miejscowość, która charakteryzuje się specyficznym poczuciem humoru, pełnym sarkazmu i ironii. Jeśli wpisaliście podane współrzędne do Googelmaps, to wiecie, a jeśli nie, to zdradzę Wam, że dziś, za sprawą komedii „Pistacja” zabieram Was do Grodziska Wielkopolskiego. Miasta, w którym zdarza się, że w trakcie spaceru można zderzyć się ze ślepym gołębiem, nad którym piecze sprawuje sam Maharadża. Maharadża na co dzień znany jako dziadek Ludwik, choć jest samozwańczym guru i zwykł robić jedynie to, na co ma ochotę i co sprawia mu przyjemność, to zdecydowanie woli unikać zatargów z żoną, która skutecznie potrafi sprowadzić swojego męża, jak i jego ego na ziemię. Możecie wierzyć mi na słowo, że Maharadża Maharadżą, a z babką Ulą, miejscową zielarką, nikt nie powinien zadzierać. Skoro mowa o zielarce to może się Wam zdawać, że Ludwik jest pod pantoflem grodziskiej wiedźmy. Nic bardziej mylnego. Choć mądrości i przebiegłości Uli nie można odmówić, to pamiętajcie, że wcześniej wspominałam o wiedźmie Pistacji, a ta z żoną Ludwika nie ma nic wspólnego. A może jednak ma?! Jeśli są dziadkowie, to musi być i wnuczek. Szymek Macharski to chłopiec inteligentny, z niewątpliwym darem do tworzenia historii równie wciągających co kontrowersyjnych. Darem, koło którego ani nauczyciele, ani dyrekcja szkoły nie może przejść obojętnie i dzięki któremu, jego rodzice, ku niezadowoleniu wszystkich zainteresowanych, znaleźli się na dywaniku w dyrektorskim gabinecie. Opisana tu m.in. więź między dziadkiem a wnukiem jest niepowtarzalna i czytelnikowi z pewnością dostarczy wielu wzruszeń, ale i powodów do refleksji i przemysłem. Można tylko życzyć wszystkich tak ciepłych, opartych na wzajemnym partnerstwie i szacunku relacji, jakie łączyły tę dwójkę. Autor również bardzo dobrze opisał tu niespieszność i kameralność życia w małych miasteczkach. Smaczku tej książce dodaje także wpleciona gwara wielkopolska. Teraz już wiem, że drzwi można zakluczyć, a dzwonek nadusić. Polecam! Bardzo! Moja ocena 8 na 10.