Sewilla, rok 1248. Wojska chrześcijańskie wkraczają do obleganego od dwóch lat miasta. Przywódca Maurów Axataf i król Ferdynand III składają podpisy pod aktem kapitulacji. Axataf żąda, by pozwolono mu zniszczyć wieżę meczetu – jej widok w rękach chrześcijan byłby dla muzułmanów ogromnym upokorzeniem. Syn Ferdynanda, książę Alfons nie wyraża na to zgody; proponuje, by zagrać o nią w szachy. O losach minaretu zadecyduje ten, który pierwszy wygra trzy partie. W przypadku śmierci któregokolwiek z uczestników gra ma być kontynuowana przez spadkobiercę, depozytariusza figury szachowej słonia z kości słoniowej. Cztery partie rozegrane przez Alfonsa i Axatafa kończą się remisem. Honorowy zakład pozostaje nierozstrzygnięty. Trzy wieki później muzułmańska wieża (nazwana Giraldą) zostaje przekształcona w dzwonnicę Katedry Najświętszej Marii Panny, najpotężniejszej budowli gotyckiej świata, chluby Sewilli. Ale walka o Giraldę jeszcze się nie zakończyła...

Trzęsienie ziemi, które w 1755 roku nawiedza stolicę Andaluzji na zawsze naznaczy los do i Julii López de Haro, właścicielki największej drukarni w Sewilli. Wyszedłszy cało z kataklizmu, piękna wdowa idzie za głosem serca i oddaje rękę Leonowi de Montenegro, który przybył do miasta z tajemną misją: ma odnaleźć pergamin z warunkami kapitulacji i przyjętymi w XIII wieku regułami gry. Pewnych wskazówek może dostarczyć okrągły kamień z zagadkową rzeźbą przedstawiającą szachownicę, który podczas ruchów tektonicznych odrywa się od kopuły katedry. Trzy pokolenia rodziny de Montenegro – Julię i Leona, ich syna Abla oraz wnuczkę Guiomar – połączy niezwykłe dziedzictwo: uhonorowanie zawartego przed wiekami zakładu, na mocy którego należy doprowadzić do rozegrania piątej, decydującej partii szachów. Na przeszkodzie staną mroczne siły, które starając się nie dopuścić do ostatecznej rozgrywki, nie cofną się przed zdradą ani nawet morderstwem.