„Łódź przeznaczenia” to zgrabnie napisana powieść historyczna na tle starożytnego Rzymu.

Mamy tu ukazany proces dojrzewania młodego bohatera, który w dramatycznych okolicznościach zmuszony jest opuścić rodzinę i na własną rękę radzić sobie w życiu, kształtując swój charakter, nabierając męstwa głównie przez pełnienie wojskowych funkcji.

Oprócz relacji wojskowych oraz politycznych w powieści nie brakuje wątków obyczajowych (intrygi miłosne). I choć ta tematyka raczej nie stanowi głównego trzonu powieści, to jednak właśnie stąd najbardziej zaintrygował mnie fragment książki, będący egzystencjalną a jednocześnie dosadną i pozbawioną romantycznych złudzeń definicją miłości, którą jest: „miotanie się po omacku w ciemnościach niecierpliwe, pospieszne łączenie się ciał. A potem... potem po prostu nic. Pustka, nicość. I nadal przed nami życie, które trzeba przeżyć”.

Generalnie, z punktu widzenia całości lektury trzeba przyznać, że „Łódź przeznaczenia” Keith’a Roberts’a to przede wszystkim sugestywna wizja upadku Imperium Rzymskiego pod naporem barbarzyńców, własnych słabości oraz chrześcijaństwa, wypierającego dawne wierzenia.

„Łódź przeznaczenia” to zgrabnie napisana powieść historyczna na tle starożytnego Rzymu.

Mamy tu ukazany proces dojrzewania młodego bohatera, który w dramatycznych okolicznościach zmuszony jest opuścić rodzinę i na własną rękę radzić sobie w życiu, kształtując swój charakter, nabierając męstwa głównie przez pełnienie wojskowych funkcji.

Oprócz relacji wojskowych oraz...

Kiedy czytałem książkę miałem wrażenie, że autorowi coraz mniej się chce ją pisać. Sama młodość Sergiusza, głównego bohatera, zajmuje sporą część książki, potem przez kilkanaście stron mija następne dobrych parę lat i druga połowa książki jest o dorosłym oficerze. Początek książki wg mnie był najciekawszy. Sielskie życie bohatera, którego największym problemem były pierwsze miłości. Czytało się to z dużą przyjemnością i gdyby tak zostało do końca dałbym 7 gwiazdek. Ale potem skok. I mamy oficera(prefekta dokładnie rzecz ujmując). Jeździ on po całym świecie i tak naprawdę nic nie robi. Jego "dobre" czyny są opisane jakby autorowi się już nie chciało. Bardziej skupiona jest uwaga na tym, jakim to Sergiusz jest nieudacznikiem i pomimo dorosłego wieku, jego zachowanie wobec kobiet nie zmieniła się od młodości. W ogóle jakby mentalność została na poziomie 10-latka.
Uwaga, tutaj będą lekkie spoilery!
Pożegnanie z ojcem i Markiem to jakiś żart :D Powiedziałbym, że Marek był najlepszym przyjacielem Sergiusza, a ten na wieść o jego śmierci nawet się nie wzruszył. 1 zdanie. To wszystko.

Kiedy czytałem książkę miałem wrażenie, że autorowi coraz mniej się chce ją pisać. Sama młodość Sergiusza, głównego bohatera, zajmuje sporą część książki, potem przez kilkanaście stron mija następne dobrych parę lat i druga połowa książki jest o dorosłym oficerze. Początek książki wg mnie był najciekawszy. Sielskie życie bohatera, którego największym problemem były pierwsze...

Książka obyczajowo-historyczna opisująca czasy tworzenia się Cesarstwa Rzymskiego, gdy chrześcijaństwo miesza się z wierzeniami Wandalów, Galów i Celtów. Akcja wartka, pokazująca dzieje losu głównego bohatera na tle wojen o supremację. Warto przeczytać, aby wczuć się w specyfikę tamtych czasów.

Książka obyczajowo-historyczna opisująca czasy tworzenia się Cesarstwa Rzymskiego, gdy chrześcijaństwo miesza się z wierzeniami Wandalów, Galów i Celtów. Akcja wartka, pokazująca dzieje losu głównego bohatera na tle wojen o supremację. Warto przeczytać, aby wczuć się w specyfikę tamtych czasów.