Często miewam złe przeczucia, gdy czytam debiutanta, który po wydaniu pierwszej książki zapowiada, że pracuje nad całym cyklem, trylogią, ewentualnie drugim tomem. Zazwyczaj kończy się na gadaniu, a zawartość lektury, za jaką się zabieram pozostawia wiele do życzenia. Czasami jednak, trafia się autor, który na taki słowa może się poważyć, który ma w sobie tę iskrę i potrafi wzniecić nie jeden pożar.

Dominik Sokołowski, dzięki uprzejmości Domu Wydawniczego Rebis, opublikował właśnie pierwszy tom Kronik Arkadyjskich i ponoć już tworzy dwa kolejne. Nie mam nic przeciwko. Kwiat paproci, bo taki tytuł nosi książka, może być nie lada gratką dla fanów fantastyki, historii alternatywnych oraz gry konwencją. Bo Pan Sokołowski nieźle w swej powieści namieszał i to na wielu płaszczyznach.

Mieszkający na co dzień w Gdańsku pisarz stworzył dziwny, ale smakowity i łatwo przyswajalny collage ze znanych nam postaci fikcyjnych, historycznych, wierzeń oraz jakkolwiek to zabrzmi – zwrotów akcji. Trzeba mieć na prawdę wielką wiedzę, by zlokalizować na kulturowej mapie świata elementy, jakie złożyły się na opowieść o Issakiosie, Iliasie, Łamignacie i innych, mniej lub bardziej ważnych bohaterach przewijających się pośród kart powieści.

Znajdziemy tu odwołania do religii chrześcijańskiej, skandynawskich legend, starych kultów oraz – tak podejrzewam – kilka autorskich pomysłów. Nie wiadomo przecież, co „zawodowemu” historykowi przyjdzie do głowy. Nie czuję się więc do końca kompetentny, by wyrażać swoją opinię. Z drugiej strony, to nie publikacja naukowa. Więc jakieś tam prawo do własnego zdania mam. Szczególnie jako czytelnik-klient.

Powieść zrobiła na mnie ogromne wrażenie. Przede wszystkim tym, że w miarę sprawnie, bez większych (no z jednym, ale to za chwilę) zgrzytów autor wprowadza do gry wszystkie elementy łamigłówki, jaką przyjdzie nam rozwiązywać. Nie mam tu na myśli tylko i wyłącznie kilku tajemniczych spraw, jakimi zajmiemy się towarzysząc bohaterom.

Oszałamia przede wszystkim natłok postaci, wymyślnych imion, nazw własnych, których mozolnie szuka się na załączonej do książki mapie. Wzbudza to zarówno podziw, bo to, że sam znam nazwy ponad 300 pokemonów i z 400 postaci z kreskówek to jedno… ale napisać powieść, w której podobna ilość się pojawia to już karkołomny wyczyn – jak i konsternację. Łatwo się zgubić w meandrach wymyślnych grecko-, łacińsko, nordycko, słowiańsko brzmiących słów. Ile autor sam opracował? Chyba tylko on sam na to pytanie odpowie.

Pojawiają się postaci powszechnie znane oraz – funkcje im przypisane. Będą wspomniane północne sagi, coś z Andersena, a nawet stop metalu przywodzący na myśl jedną z bardziej popularnych postaci amerykańskiej pop-kultury (plus takie samo imię, ale niepowiązane z tą substancją).

W pewnym momencie zacząłem wątpić, bo na scenę wkroczyła pchająca się wszędzie złośliwa postać. Lektura zaczęła mi ciążyć… Na szczęście szybko persona non grata zniknęła (choć wróci), a fabuła ruszyła z kopyta. Dosłownie.

Językowo Sokołowski daje radę. Potrafi wciągnąć czytelnika, bo, jak już kiedyś pisałem, nie temat jest ważny, ale sposób, w jaki się go przedstawia. Ma ewidentny talent do budowania pokrętnych, ale logicznie uporządkowanych fabuł (Z resztą, ze względu na wielość imion, nawet jak coś pomyli – nikt nie zauważy). Sprawnie buduje napięcie, unika zbędnych opisów, powtórzeń (co przy debiutantach jest kwestią niezwykle istotną) i stara się chyba trzymać patetyczne frazy na krótkiej smyczy. Forma nie przerasta treści.

To lektura dla czytelnika, którego nie drażni przymus powrotu do poszczególnych fragmentów treści, gdy w końcu zapomni, kto jest kim. Szperacze, kolekcjonerzy i fanatycy zapomnianych (lub zakazanych) wierzeń oraz teorii spiskowych też znajdą tu coś dla siebie. Tak jak historycy i przede wszystkim – fani porządnej fantastyki. Bo o ile w tej materii powiedziano już niemal wszystko – to autor Kwiatu paproci jakoś znalazł małe poletko na własne uprawy.

Zachęcam do lektury, zarówno tej uważnej jak i zwykłej, beztroskiej zabawy. I uwaga, jeśli ktoś wsiąknie – to na kilka godzin. A i innych może za sobą pociągnąć. Czego autorowi szczerze życzę.


http://www.kostnica.com.pl/kwiatpaproci.htm

Często miewam złe przeczucia, gdy czytam debiutanta, który po wydaniu pierwszej książki zapowiada, że pracuje nad całym cyklem, trylogią, ewentualnie drugim tomem. Zazwyczaj kończy się na gadaniu, a zawartość lektury, za jaką się zabieram pozostawia wiele do życzenia. Czasami jednak, trafia się autor, który na taki słowa może się poważyć, który ma w sobie tę iskrę i potrafi...