..unikanie ludzi nie jest jednoznaczne z niechęcią do towarzystw. Świadczy jedynie o niezadowoleniu z tego, które jest nam dostępne. Cynicy to idealiści przyjmujący zbyt wysokie standardy. Jak to ujął Chamofort: „Mawiają niekiedy o człowieku, który żyje samotnie, że nie lubi towarzystwa. To tak jak powiedzieć o kimś, że nie lubi spacerów bo nie przepada za chodzeniem nocą po Foret de Bondy

..unikanie ludzi nie jest jednoznaczne z niechęcią do towarzystw. Świadczy jedynie o niezadowoleniu z tego, które jest nam dostępne. Cynicy ...

Ból, jakim napawa nas myśl, że być może poniesiemy porażkę, tłumaczy fakt, iż sukces stanowi jedyny pewny środek zaskarbienia sobie życzliwości świata. Więzy rodzinne czy przyjaźnie czy atrakcyjność seksualna uwalniają nas od czasu do czasu od konieczności stosowania zachęt materialnych, ale trzeba być niepoprawnym optymistą, by takiej walucie zawierzyć regularne zaspokojenie swoich potrzeb. Ludzie rzadko się uśmiechają, jeśli nie mają ku temu naprawdę ważnych powodów

Ból, jakim napawa nas myśl, że być może poniesiemy porażkę, tłumaczy fakt, iż sukces stanowi jedyny pewny środek zaskarbienia sobie życzliwo...

W jaki sposób oddziałuje na nas brak miłości? Dlaczego ignorowanie przez innych miałoby doprowadzić nas do " gniewu i bezsilnej rozpacz", wobec których nawet tortury wydają się ulgą? Uwaga bliźnich ma dla nas tak wielkie znaczenie, przede wszystkim dlatego iż cierpimy na wrodzoną niepewność naszej własnej wartości- wskutek czego to co myślą o nas inni, ma decydujący wpływ na to, jak sami siebie postrzegamy. Nasze poczucie tożsamości jest zakładnikiem opinii ludzi, wśród, których żyjemy. Jeśli śmieszą ich nasze żarty, nabieramy przekonania , że potrafimy rozśmiesza. Jeśli nas chwalą czujemy się pełni wszelkich cnót. Ale jeśli unikają naszego wzroku, kiedy wychodzimy, albo zaczynają się niecierpliwić, gdy ujawniamy im naszą profesję, opada na nas zwątpienie i poczucie bezwartościowości. W idealnym świecie bylibyśmy bardziej impregnowani. Nie poruszałoby nas okazywane nam lekceważenie ani zainteresowanie, pochwały ani szyderstwa. Nie dawalibyśmy się uwieść fałszywym komplementom Gdybyśmy dokonywali uczciwej samooceny i określili naszą wartość, nie raniłyby nas cudze uwagi o naszej nieadekwatności. Wiedzielibyśmy jak wiele jesteśmy warci. Zamiast tego zdajemy się mieć mnóstwo rozbieżnych przekonań na swój temat. Dysponujemy dowodami zarówno własnej mądrości, jak i głupoty, tego, że jesteśmy zabawni i nudni, ważni i niepotrzebni. W tych chwiejnych warunkach decydującą rolę w rozstrzygnięciu kwestii naszego znaczenia odgrywa zwykle postawa otoczenia. Lekceważenie ożywia utajone negatywne elementy samooceny, podczas gdy uśmiech lub komplement pozytywne. Wygląda na to, że dzięki ciepłym uczuciom innych jesteśmy w stanie znieść siebie samych

W jaki sposób oddziałuje na nas brak miłości? Dlaczego ignorowanie przez innych miałoby doprowadzić nas do " gniewu i bezsilnej rozpacz", wo...