12/180/2024
Ależ to zajmująca opowieść! Żadna sensacja, nie wierzcie okładce. Taka sensacja, jak nasze milicyjne kryminały z PRL. Grupka cwaniaczków robi przekręty gospodarcze. Ale takie przekręty na miarę tamtych przaśnych czasów - racjonalnie szyją garnitury (wbrew zasadom obowiązującym w szwalni, której taka racjonalizacja nie interesowała) i z zaoszczędzonego materiału na boku produkują kolejne (garnitury). Hoho, normalnie przekręt stulecia!
Opowieść zaczyna się od wypadku tramwajowego. Pani wpadła. ale chyba ją ktoś wepchnął. Śledztwo w tej sprawie toczy się trochę z boku, bo jednak przedsiębiorczy krawcy są na głównym planie. Boska opowieść o realiach lat powojennych (60-te? 70-te? Chyba nie da się wywnioskować...) w Łotewskiej Socjalistycznej Republice Radzieckiej.
"Minął nowy kościół św. Gertrudy, sklep "Zręczne ręce", w którym sprzedawano resztki i odpady z produkcji różnych zakładów przemysłowych i który właśnie oblegały kobiety z siatkami w rękach (...)." Sklep z resztkami i odpadami!
I jeszcze o rozbudowywanym latami domku: "W taki oto sposób - łata do łaty - dom rozrósł się do czterdziestu metrów kwadratowych."
A jeszcze w ramach podrywania kobiet brało się je nad morze do Palangi na Litwie! Ha! Byłam! Mam piękne czarno-białe zdjęcia w czapeczce z pluszowym kotkiem w rączce! Dwuipółletniej. Rączce. Samolotem leciałam z Wilna. To były czasy egzotyczne...

12/180/2024
Ależ to zajmująca opowieść! Żadna sensacja, nie wierzcie okładce. Taka sensacja, jak nasze milicyjne kryminały z PRL. Grupka cwaniaczków robi przekręty gospodarcze. Ale takie przekręty na miarę tamtych przaśnych czasów - racjonalnie szyją garnitury (wbrew zasadom obowiązującym w szwalni, której taka racjonalizacja nie interesowała) i z zaoszczędzonego materiału...

Nieżyjący już łotewski autor pozostawił po sobie bardzo dobrze napisaną książkę. Ponieważ, jak czytamy na okładce różnych zajęć się w życiu imał, realizm ryskiej rzeczywistości bije z każdej przeczytanej strony.
Autor zaczyna opowieść motywem kryminalnym, po czym rozwija, pozornie niemające z nim nic wspólnego, wątki kilku (kilkunastu) bohaterów rozpoczynających swoje tzw. kariery w myśl zasady "każdy orze, jak może".
W książce nie zabrakło również świetnej satyry, zarówno w opisach, jak i dialogach.
Trochę dziwnie czyta się dzisiaj książkę, w której występują obywatele i obywatelki oraz ekspedientki w fartuszkach.
Ale żeby nie było tak słodko. Bardzo szczegółowo autor przedstawił proces produkcji garniturów w jednym z ówczesnych ryskich zakładów odzieżowych. Rozumiem jednak, iż był to zabieg celowy, aby w sposób przenikliwy pokazać przestępczy proceder. Ale to tylko taka mała szpileczka z mojej strony.
Ogólnie dla mnie książka świetna.

Nieżyjący już łotewski autor pozostawił po sobie bardzo dobrze napisaną książkę. Ponieważ, jak czytamy na okładce różnych zajęć się w życiu imał, realizm ryskiej rzeczywistości bije z każdej przeczytanej strony.
Autor zaczyna opowieść motywem kryminalnym, po czym rozwija, pozornie niemające z nim nic wspólnego, wątki kilku (kilkunastu) bohaterów rozpoczynających swoje...

No cóż, tak naprawdę nie wiem, co napisać o tej książce.
Akcja rozgrywa się w latach siedemdziesiątych, kiedy to samochód był szczytem marzeń wielu, a rozmowy telefoniczne trzeba było zamawiać, bo na podłączenie telefonu czekało się nawet kilka lat. Dziś zastanawiamy się, jak można było tak żyć. Można było.

Wróćmy jednak do książki. To powieść sensacyjna. Przeplatają się dwa wątki - wyjaśnianie wypadku na jednej z ulic Rygi (Łotwa) i życie pozornie uczciwych obywateli łotewskich, a właściwie ich podwójne życie. Czytając tę książkę uświadamiamy sobie, że trzeba wiedzieć, kiedy powiedzieć STOP, gdy zabrnie się za daleko, niż powinno.

Moim zdaniem autor bardzo dobrze poradził sobie z opisem bohaterów, przedstawieniem ich psychiki, momentów zachwiania.

Brnąc z każdą przeczytaną stroną zastanawiamy się, dlaczego autor przeplata ze sobą dwa wydawało się nie związane ze sobą wątki.

Na zakończenie powiem, a właściwie napiszę tak - nigdy nie sięgnęłabym po ten tytuł, gdybym nie musiała szybko wziąć z półki jakiejś książki na daleką podróż. Książka stała na półce kilkanaście lat (nagroda szkolna). Nie żałuję tej decyzji i zachęcam do przeczytania "Człowieka, który przebiegał przez ulicę", bo moim zdaniem warto.

No cóż, tak naprawdę nie wiem, co napisać o tej książce.
Akcja rozgrywa się w latach siedemdziesiątych, kiedy to samochód był szczytem marzeń wielu, a rozmowy telefoniczne trzeba było zamawiać, bo na podłączenie telefonu czekało się nawet kilka lat. Dziś zastanawiamy się, jak można było tak żyć. Można było.

Wróćmy jednak do książki. To powieść sensacyjna. Przeplatają się...