Polski wkład w literaturę sensacyjną i kryminalną, niestety nadal pozostaje bez większego uznania. Zabawiamy się tymi gatunkami na własnym podwórku, powstrzymywani przez barierę kulturową jak i językową. Trudno przecież trafić do czytelnika z zachodu historią, która w żaden sposób nie koreluje z jego własnym światem. Śląsk tylko Polakom może przypominać zawiłości społeczne i kulturowe cechujące ten obszar. Kryminał ma tutaj zatem bardzo ograniczone pole do działania. Pan Krzysztof Basiura, autor „Ucznia Carpzova” zastosował znane nam realia do stworzenia własnej opowieści. Co przeraża nas bardziej niż to czego nie znamy, jeśli nie świadomość, że kryje się na naszym własnym podwórku?
Fabuła książki „Uczeń Carpzova” oparła się na nie nowym schemacie seryjnego mordercy. Cały Śląsk drży przed tajemniczym mordercą, który wyprawia swoje ofiary na tamten świat, w krzykach agonii. Nie morduje ich, tak po prostu, ale pastwi się nad nimi. Robi to w bardzo wyrafinowany sposób, bo korzystając ze średniowiecznej księgi tortur spisanej przez niejakiego Carpzova – mistrza w swoim fachu. Każdy dzień przynosi dla niego kolejne trofea, a dla zwykłych ludzi niezmierzony strach. Spirala podejrzeń i strachu nakręca się szybciej niż by można to przewidzieć. Głos w sprawie zabiera sam Premier, który targany własnymi problemami poświęca całej sprawie za mało uwagi. Naprzeciw „Ucznia” stają policjanci ze Śląska z Marią Kozielską na czele. Kobieta w średnim wieku, która stara się złożyć do kupy własne życie po zdradzie męża, oraz jej nierozgarnięty partner upatrujący w batonikach rozwiązania wszystkich problemów. Kalejdoskop postaci przedstawionych w książce zdaje się być przypadkowy, ale tylko do pewnego momentu.

„Uczeń Carpzova” jest napisany w starym dobrym stylu polskiej literatury, który uwielbiam. Zamiast jednej linii zdarzeń, czytelnik zostaje postawiony przed kilkoma różnymi, nie mającymi pozornie nic ze sobą wspólnego. Każdy rozdział, akapit, wnosi coraz więcej do całości, klarując ostateczny zamysł autora. Trafiają się momenty słabsze, jednak całość utrzymuje bardzo równe tempo, które nie pozwala na odbiegnięcie myślami poza strony książki.
Pełna recenzja na:
http://moznaprzeczytac.pl/uczen-carpzova-bartlomiej-basiura/

Polski wkład w literaturę sensacyjną i kryminalną, niestety nadal pozostaje bez większego uznania. Zabawiamy się tymi gatunkami na własnym podwórku, powstrzymywani przez barierę kulturową jak i językową. Trudno przecież trafić do czytelnika z zachodu historią, która w żaden sposób nie koreluje z jego własnym światem. Śląsk tylko Polakom może przypominać zawiłości społeczne...