"Muminki" zaczęłam czytać jeszcze w tych szczęśliwych czasach, kiedy rodzice nie chronili dzieci przed wszystkim. Dziś mówią, że Tatuś Muminka i morze jest raczej książką dla dorosłych. Kiedyś dzieci po prostu do tego muminkowego morza wskakiwały, niektóre chlapały się przy brzegu, inne nurkowały aż do dna, większość prosiła o więcej. Może dlatego, że Tove Jansson oczekiwała, że dadzą sobie radę z każdym zaproponowanych przez nią tematem, nawet najtrudniejszym. 

Kiedy myślę o Tove Jansson, myślę o odwadze i wolności. I o tym, jak serio traktowała swoich małych czytelników. Co ma do zaproponowania tym starszym?

"Uczciwa oszustka", pobieżnie przejrzana, sprawia złudne wrażenie nieskomplikowanej książki na jeden wieczór. Prosty język, dużo przestrzeni na każdej stronie. Ale to nie jest miejsce na kawki-herbatki, sprawdzanie maili i inne niebieskie migdały, tylko na niewygodne pytania i wyobraźnię czytelnika. A dla tych, którzy lubią badać, jak książka jest zrobiona, zabawy w symbole i nagle zmiany narracji z trzecioosobowej na pierwszoosobową (dlaczego?)

Moi ulubieńcy, Jansson i Fitzgerald, napisali książki na podobny temat. Kiedy Fitzgerald pisze: (...)widać było, że wiją się w mękach czując bliskość dużych pieniędzy, przekonani, że mogliby je mieć za kilka trafnie dobranych słów.  spotyka Jansson. Ale ona idzie krok dalej, i podczas gdy w Wielkim Gatsbym  Tom i Daisy nie przejmowali się niczym, niszczyli rzeczy i ludzi, a potem wracali do stanu absolutnej beztroski Jansson nie pozwala sobie (a także bohaterom i czytelnikom) na takie efektowne i filmowe zakończenie.

Lubię kiedy pisarze dobrze o mnie myślą. I lubię, kiedy nie dają mi powodów do myślenia źle o nich. Lubię Tove Jansson. 

Porządek alfabetyczny