W wierzeniach pradawnych nacji pojawia się człowiek wilk. Człowiek, który po ukąszeniu przez innego osobnika wilkołaczego gatunku, zamienia się w włochatą, rządną krwi bestię. Wilkołactwo jest częstym motywem pojawiającym się w literaturze. Są to historie, które w mniejszym lub większym stopniu bazują na mitologii, interpretując ją na własny użytek. Czy w tej materii można stworzyć jeszcze coś nowego? Coś zaskakującego i zapadającego w pamięć? Okazuje się, że tak! Tego zadania podjęła się Anne Rice, autorka bestsellerowego „Wywiadu z wampirem”, wynikiem czego jest jej najnowsza powieść zatytułowana „Dar wilka”. Autorce udało się stworzyć spójną i hipnotyzującą opowieść w charakterystycznym dla siebie stylu. Na „Dar wilka” składa się mocny trzon fabuły, sensowne rozwinięcie i trzymające w napięciu zakończenie. Czego chcieć więcej?

Aby tradycji stało się zadość powiem kilka słów o fabule. Głównym bohaterem powieści jest Reuben, nazywany przez najbliższych „cudownym chłopcem”. Trochę to deprymujące dla faceta, robiącego karierę dziennikarską i bądź, co bądź twardo stąpającego po ziemi. Reuben dostaje zlecenie, ma napisać artykuł o wyjątkowej posiadłości, leżącej na skraju puszczy sekwojowej. Będąc pod wrażeniem majestatu domostwa i uroczej właścicielki, rozkoszuje się pobytem w posiadłości. Beztroski weekend kończy się tragedią, a dokładnie krwawą masakrą z udziałem bohaterów. Reuben uchodzi z życiem, ale po ugryzieniu przez dzikie zwierze zaczyna dziać się z nim coś dziwnego. Co, możecie wywnioskować z tytułu książki i mojego wstępu. Ciekawi Was jak na Reubena wpłynie wilczy dar? Czy „nieproszony gość” w postaci drugiej osobowości odmieni jego los? Jaką tajemnicę kryje posiadłość?

Anne Rice panuje nad piórem, całość jest przemyślna i dopracowana pod względem językowym. Czytając odnosi się wrażenie, że „Dar wilka” jest wynikiem natchnienia, a nie ciężkiej pracy autorki. Paradoksalnie było zapewne inaczej, ale dzięki temu mogłam delektować się lekturą. Odnosząc się do wcześniejszych pozycji autorki mogę stwierdzić, że fabuła jest szybsza i bardziej wartka, niż w przypadku cyklu „Kroniki wampirów”, jednak autorka zachowała charakterystyczny styl, skupiający się na opisach scen, w najmniejszych detalach.

Ma pewne zastrzeżenia, co do samej kreacji człowieka wilka. Niektóre sceny trzeba taktować z przymrużeniem oka. Bohater książki potrafił tkwić w przemienionej formie, a przy tym leżeć na łóżku, prowadzić samochód czy korzystać z komputera. Trochę gryzie mi się to z wizją dzikiej osobowości wilkołaka. Z drugiej strony autorce udało się scharakteryzować dualistyczną osobowość człowieka wilka, który z jednej strony kierował się instynktem, a z drugiej działał w granicach moralności. Z resztą autorka pokusiła się o analizę osobowości i dogłębną charakterystykę niemal wszystkich postaci.

Interpretacja Anne Rice zasługuje na uwagę nawet najbardziej wybrednych miłośników gatunku. Polecam!

W wierzeniach pradawnych nacji pojawia się człowiek wilk. Człowiek, który po ukąszeniu przez innego osobnika wilkołaczego gatunku, zamienia się w włochatą, rządną krwi bestię. Wilkołactwo jest częstym motywem pojawiającym się w literaturze. Są to historie, które w mniejszym lub większym stopniu bazują na mitologii, interpretując ją na własny użytek. Czy w tej materii można...