Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wszyscy jesteśmy głodni życia (…). Bo samo życie tego od nas wymaga. Kto nie jest głodny życia, nie zasługuje na to, by żyć.

Duma jest źródłem zniszczenia, duma pożera żywcem umysł, serce i duszę.

Czasem nie potrzeba zegara, by usłyszeć tykanie czasu.

Czy życie ma sens? Czy może wszystko to dym i lustra? Czy wszyscy jesteśmy zgubieni?

Czasem potrzeba zewnętrznej siły, by zmusić się do studiowania tego, co się ma pod nosem.

[Zło] To błędy, błędy popełniane przez ludzi. Czy mówimy o ataku na wioskę i wymordowaniu jej mieszkańców, czy o zabiciu dziecka w napadzie szału. To wszystko są ludzkie błędy, nic więcej.

Ten świat potrzebuje świadków. Zbyt wiele przepada.

Koty nigdy nie błagają o litość. Koty prychają i walczą do końca. I to sprawia, że smakują jeszcze lepiej.

Dobry Boże, pomóż mi. Nie zapomnij o mnie, dryfującym na tej bryłce żaru zagubionej w zapomnianej Galaktyce - o sercu nie większym niż pyłek, bijącym na przekór śmierci, na przekór pustce, na przekór winie, na przekór smutkowi

Mowa jest podejrzana.

-A jaka jest nasza definicja zła? -spytał poważnie Margon. -Czy wystarcza nam to, że nasi ludzie to ci, którzy są atakowani? Co jest dziś prawdziwym korzeniem zła, jeśli wolno spytać?
-Nie wiem, co jest jego korzeniem -odparł Felix -ale wiem, że zło przychodzi na ten świat za każdym razem, gdy rodzi się dziecko.

Architekci każdego społeczeństwa muszą polegać na kłamstwach.

Wstał, odsunął jej krzesło i podał kurtkę. Ujął ją tymi prostymi gestami.
-Kto cię nauczył manier Starego Świata? - spytała.

W głębi serca marzył o tym, by ci ludzie pozostali tu na zawsze.

Czy to mu wystarczało? Te cudowne noce w zaczarowanym lesie, którego był właścicielem? Puszcza wciąż była ledwie cieniem tej miejskiej dziczy leżącej na południu, wzywającej go obietnicą tysiąca zmieszanych głosów. Potrzebuje cię, Ogrodzie Bólu. Czym są pieśni bestii dla krzyków świadomych dusz? Ile jeszcze mógł wytrzymać?

-Dorodny z ciebie wilczek, przyznaję -rzekł Reuben.

-Kto śmie twierdzić, że nie mam daru, talentu, pasji...-wymamrotał. -Dlaczego ludzie wmawiają młodym takie rzeczy? To nie fair, prawda?
-Nie, mój drogi, to nie fair -odpowiedziała. -Ale prawdziwą zagadką jest to, dlaczego ich słuchasz.

-Ale dziś żyjemy w piękniejszym wszechświecie -dodał cicho i z podziwem Margon. -We wszechświecie, w którym trzeba szanować wszelkie formy energii i wszelkie procesy twórcze.

-Jesteście niezwykłymi dziećmi. Zazdroszczę wam tego nowego świata. Nie wiem, czy miałbym odwagę dalej żyć, gdyby nie było was przy mnie.

-Któregoś dnia zapukam do twoich drzwi - rzekł -z walizką pod pachą.
-Byłoby cudownie, tato -odparł Reuben. -Wiesz, tam na wzgórzu stoi domek z widokiem na ocean. Wymaga generalnego remontu, ale jakoś tak wyobrażam sobie ciebie, jak siedzisz tam i tłuczesz w tę swoją starą maszynę do pisania.
-Nie kuś mnie, synu, bo jeszcze przyjadę i już się mnie nie pozbędziesz.