Prawdziwy reportaż - Rosja widziana oczami angielskiego dziennikarza. Dosyć obiektywne (na ile da się obiektywnie pisać o Rosji) spojrzenie na kraj pod koniec pierwszej dekady rządów Putina. Na szczęście pozbawione tak częstej na zachodzie fascynacji mityczną, dziką Rosją daje prawdziwy obraz kraju i sytuacji. Autor przemierza 16'000 km od Murmańska, Petersburga, przez Moskwę , Kaukaz, Syberię aż do Władywostoku. Spotyka się z ludżmi, rozmawia, dziwi się i opisuje, całość urozmaica tłem historycznym i społecznym.
Dla zainteresowanych, ciekawym uzupełnieniem lektury jest 5 odcinkowy serial dokumentalny BBC (do znalezienia w internecie, BBC Channel, był też emitowany w TVP Historia) "Rosja. Podróże z Jonathanem Dimblebym".
Naprawdę polecam!

Prawdziwy reportaż - Rosja widziana oczami angielskiego dziennikarza. Dosyć obiektywne (na ile da się obiektywnie pisać o Rosji) spojrzenie na kraj pod koniec pierwszej dekady rządów Putina. Na szczęście pozbawione tak częstej na zachodzie fascynacji mityczną, dziką Rosją daje prawdziwy obraz kraju i sytuacji. Autor przemierza 16'000 km od Murmańska, Petersburga, przez...

Jak ja sie obraziłam, kiedy dostałam książkę Dimbleby w prezencie. Rusycystka, po 3 latach spędzonych w Moskwie w jednej z moskiewskich szkół. W domu zawsze była Rosja, czasem nawet bardziej niż Polska.. I nagle dostałam tę książkę i się obraziłam. "No bo co w końcu, kurcze blade" cytując Mikołajka. Ja? O Rosji? Przeczytałam ją jednym tchem, i poczułam znowu smak herbaty pitej w pociągach, poczułam tamte odległości, duchowość Rosjan, ich wrodzony smutek, poczułam się jak w domu. Jonathan Dimbleby przemierzył szesnaście tysięcy kilometrów. Czy poznał Rosję w czasie swojej podróży? Warto przeżyć z nim tę przygodę...

Jak ja sie obraziłam, kiedy dostałam książkę Dimbleby w prezencie. Rusycystka, po 3 latach spędzonych w Moskwie w jednej z moskiewskich szkół. W domu zawsze była Rosja, czasem nawet bardziej niż Polska.. I nagle dostałam tę książkę i się obraziłam. "No bo co w końcu, kurcze blade" cytując Mikołajka. Ja? O Rosji? Przeczytałam ją jednym tchem, i poczułam znowu smak herbaty...

Anglików z pewnością zaskakuje więcej we współczesnej Rosji niż Polaków... z tej perspektywy książkę można odebrać nawet jako zabawną, a nieporadnego pisarza -jako niewiele wiedzącego o innych narodach reportera.

Anglików z pewnością zaskakuje więcej we współczesnej Rosji niż Polaków... z tej perspektywy książkę można odebrać nawet jako zabawną, a nieporadnego pisarza -jako niewiele wiedzącego o innych narodach reportera.

19/2015 Odpowiednim komentarzem będzie: uffff, wreszcie skończyłam. Toczyłam zacięty bój z tą książką, wiele razy mnie przytłaczała swoim stylem, wielokrotnie kładła mnie do snu przekazywaną treścią. Niechętnie współpracowała i spowodowała, że jej lektura była przeplatana wieloma innymi książkami. Dla kurażu, dla mojej odbudowy psychicznej, że nie zawsze trzeba przechodzić takie męki. Ale udało się dobrnąć do końca. Czy coś mnie w treści szczególnie zaskoczyło? No... nic. Może dla angielskiego, przeciętnego czytelnika to jest wprowadzenie w nowy świat, ale z drugiej strony z osobistych doświadczeń wiem, że dla nich to Polska w sumie leży gdzieś w Rosji. Niektóre anegdoty świetnie, ale trzeba je łuskać. Ale zrozumcie mnie dobrze, nie uważam, żeby przeczytanie tej książki było stratą czasu. Tylko się cieszę, że nasz jednostronny romans właśnie się skończył.

19/2015 Odpowiednim komentarzem będzie: uffff, wreszcie skończyłam. Toczyłam zacięty bój z tą książką, wiele razy mnie przytłaczała swoim stylem, wielokrotnie kładła mnie do snu przekazywaną treścią. Niechętnie współpracowała i spowodowała, że jej lektura była przeplatana wieloma innymi książkami. Dla kurażu, dla mojej odbudowy psychicznej, że nie zawsze trzeba przechodzić...

Odkładałam przeczytanie tej książki na „za jakiś czas”.....Przed przeczytaniem „Rosji” Jonathana Dimbleby wydawało mi się, że nie można napisać dobrej pracy o Rosji nie dorastając w niej, albo przynajmniej w którymś kraju Europy Wschodniej. I tu chylę czoła przed autorem książki i zmieniam swoje zdanie - można to zrobić, nawet zrobić w sposób doskonały będąc Brytyjczykiem. To, co wydawało mi się niemożliwe do osiągnięcia przez dziennikarza zachodniego, w przypadku tej książki okazało się być wielką zaletą. Doskonale oddają to słowa Stanisława Cioska, polskiego ambasadora w Moskwie, którego cytuję: „(...)Czytając jednak jego obszerny reportaż o tym kraju, uzmysłowiłem sobie, że nie patrzyłem jak on. Umyka polskiemu oku wiele spraw, a nawet przez bliskość, obiektywizm spojrzenia. Dziwi Brytyjczyka to, co mnie nie dziwiło, ze zrozumieniem podchodzi do tego, co mnie drażniło(...)”.
„Rosja” Jonathana Dimbleby to ponad 500 stron fascynującej „podróży do serca kraju i narodu” - jak trafnie określa to podtytuł książki. Towarzyszenie autorowi w jego wędrówce to niezapomniane wrażenia z pobytu w wielu zakątkach Rosji. Ciekawi ludzie, niepowtarzalna przyroda, wyjątkowy klimat mijanych wiosek, architektura poznawanych miast..... To tylko częściowy opis tej bogatej zawartości całego reportażu. Reportażu bazującego na wszechstronnej wiedzy autora, jego doświadczeniu życiowym i tym, co nieczęsto zdarza się dziennikarzom wywodzącym się z jakiegokolwiek kraju leżącego na zachód od Rosji - pokory i szacunku dla innego narodu i odmiennej kultury.

Odkładałam przeczytanie tej książki na „za jakiś czas”.....Przed przeczytaniem „Rosji” Jonathana Dimbleby wydawało mi się, że nie można napisać dobrej pracy o Rosji nie dorastając w niej, albo przynajmniej w którymś kraju Europy Wschodniej. I tu chylę czoła przed autorem książki i zmieniam swoje zdanie - można to zrobić, nawet zrobić w sposób doskonały będąc Brytyjczykiem....

Jako, że owej książce poświęciłam dość sporo miejsca w jednym z rozdziałów pracy dyplomowej, pozwolę sobie na przytoczenie, czy też wręcz skopiowanie tego fragmentu :)

Rosja. Podróż do serca kraju i narodu - dziełom brytyjskiego dziennikarza Jonathana Dimbleby. Jest to zbiór felietonów poświęconych próbie zrozumienia kraju, w którym całe połacie pól leżą odłogiem, bo nie ma kto ich zagospodarować, gdzie wielu ludzi żyje na terenach skażonych i w skrajnej nędzy, podczas gdy garstka, którym „się udało” często trafia na listy najbogatszych tego świata.

Dziennikarz od samego początku nie kryje się ze swoim mrocznym pojmowaniem Rosji. Po lekturze można odnieść wrażenie, że wszyscy Rosjanie przeszli silne pranie mózgu przez Władimira Putina, i nie chcą demokracji. Krajobraz Rosji jest zbyt monotonny, miasta przygnębiające,
a mentalność mieszkańców bliższa krajom trzeciego świata niż Europie.

Za ogromną zaletę książki można uznać mnogośc miejsc i postaci występujących
w felietonach. Jonathan Dimbleby rozpoczął swoją podróż od północy: z Karelii w stronę Moskwy, Kaukazu i Wołgi, potem skręcił na Ural i dalej przez góry Ałtaj i jezioro Bajkał aż do Władywostoku. Dużo miejsca poświęca ludziom, poznaniem ich historii, rozterek, mentalności, a wszystko to przeplatane z dużą ilością faktów i danych historycznych, niewątpliwie wzbogacających relacje dziennikarza.

Autor przytacza wiele wydarzeń z przeszłości, kreśli sylwetki największych rosyjskich pisarzy i myślicieli. Brytyjski dziennikarz, mimo iż wydawać by się mogło, pozbawiony jest optymizmu, to jednak ukazuje niekiedy na wesoło, ze sporą dawką ironii i sarkazmu, kraj olbrzymich kontrastów.

Wiele miejsca stara się poświęcić polityce wewnętrznej i zewnętrznej Rosji. Jednak, dla polskiego czytelnika to, o czym mówi Dimbleby nie jest ani niczym nowym, ani tym bardziej zaskakującym. Kierunek jaki obrała władza w Rosji nazywa krypto faszystowskim: trzymanie społeczeństwa krótko za uzdę, ogrodzenie drutem kolczastym wszelkich obszarów wolności, tłumienie oporu jeszcze w zarodku.

Można przypuszczać, że ten przygnębiający i smutny obraz Rosji, jaki w swojej książce kreuje brytyjski dziennikarz jest wynikiem tego, że sam autor pojechał tam już z ugruntowaną opinią na temat tego kraju i jego mieszkańców, a przejechane tysiące kilometrów oraz setki odbytych rozmów niestety nie zmieniły jego zdania.




***
Anna Sobańda, http://kultura.dziennik.pl/rosja-podroz-do-serca-kraju-i-narodu-jonathana-dimbleby.html
Marek Oramus, http://www.galgut.eu/rosja-wraca-do-piekla/

Jako, że owej książce poświęciłam dość sporo miejsca w jednym z rozdziałów pracy dyplomowej, pozwolę sobie na przytoczenie, czy też wręcz skopiowanie tego fragmentu :)

Rosja. Podróż do serca kraju i narodu - dziełom brytyjskiego dziennikarza Jonathana Dimbleby. Jest to zbiór felietonów poświęconych próbie zrozumienia kraju, w którym całe połacie pól leżą odłogiem, bo nie...

rewelacyjna!!!

rewelacyjna!!!

Intrygujący zapis kilkutygodniowej podróży cenionego brytyjskiego dziennikarza po Rosji tuż po rozpadzie ZSRR i w latach późniejszych. prócz tego, że jest to dziennik podróży, spis impresji na temat kultury i literatury czy też mentalności rosyjskiej, autor przeprowadza wywiady z napotykanymi Rosjanami z różnych środowiska, o różnym wykształceniu i ambicjach o kondycji Rosji i jej ustroju.
ten rzutki 60-latek nie tylko odwiedza ośrodki o znaczeniu politycznym czy kulturalnym, ale i te części dawnego imperium, w których jest stosunkowo niebezpiecznie dla obcokrajowca. Imponuje mi jego erudycja i wiedza na temat historii Rosji. czytamy o budowie Petersburga, pierwszych gułagach, złowrogiej Sokółce, polityce Stalina wobec rosyjskich Żydów, gdzie fazy łaskawości przeplatały się z zajadłymi atakami i czystkami, wręcz pogromami.

Intrygujący zapis kilkutygodniowej podróży cenionego brytyjskiego dziennikarza po Rosji tuż po rozpadzie ZSRR i w latach późniejszych. prócz tego, że jest to dziennik podróży, spis impresji na temat kultury i literatury czy też mentalności rosyjskiej, autor przeprowadza wywiady z napotykanymi Rosjanami z różnych środowiska, o różnym wykształceniu i ambicjach o kondycji...

Trudno nie docenić podróży o takim rozmachu i pewnie jeśli chodzi o zbiór obrazków z Rosji - to dobra książka, interesująca. Zarazem, niestety, autor pojechał tam z gotowymi tezami politycznymi (antyputinizm w wersji naiwnej),które tylko sobie potwierdza w trakcie wędrówki. Nie jest przy tym myślicielem wysublimowanym. Przy okazji pobytu w kopalni złota raczy czytelnika tak niesamowicie dziecinnymi przemyśleniami nt. standardu złota ("po jego likwidacji jest super, żadnych kryzysów, a w ogóle to tylko taki fetysz to złoto - papier równie dobry"),że wystawia sobie bardzo złe świadectwo jako dziennikarzowi politycznemu. Podobnie dziecinne są zachwyty nad szamanizmem czy pogańską "religią natury" (modlitwa do kamienia itp.) - które mają być lepsze niż nasze "zepsute" chrześcijaństwo... Do tego trudno mi było współczuć staremu facetowi, który pochyla się wciąż nad swoją depresją, a jednocześnie kryzys wieku średniego rozwiązał stereotypowo, wiążąc się z młodszą i rzucając starszą żonę. Ach, jakiż on biedny i jak targają nim uczucia, gdy jedzie przez Sybir... nie, to mój typ reportażu.

Trudno nie docenić podróży o takim rozmachu i pewnie jeśli chodzi o zbiór obrazków z Rosji - to dobra książka, interesująca. Zarazem, niestety, autor pojechał tam z gotowymi tezami politycznymi (antyputinizm w wersji naiwnej),które tylko sobie potwierdza w trakcie wędrówki. Nie jest przy tym myślicielem wysublimowanym. Przy okazji pobytu w kopalni złota raczy czytelnika...

Autor stara się przedstawić Rosję z bardzo wielu perspektyw. Dużo uwagi poświęca polityce, jak łatwo zauważyć nie jest, i nawet nie próbuje być obiektywny. Podróż skłania autora do dygresji o kulturze, religii, historii itp., więc książka może być pouczająca. Do wyprawy raczej nie zachęca - z lektury wyłania się kraj pasjonujący, ale i pełen ciemnych aspektów.

Autor stara się przedstawić Rosję z bardzo wielu perspektyw. Dużo uwagi poświęca polityce, jak łatwo zauważyć nie jest, i nawet nie próbuje być obiektywny. Podróż skłania autora do dygresji o kulturze, religii, historii itp., więc książka może być pouczająca. Do wyprawy raczej nie zachęca - z lektury wyłania się kraj pasjonujący, ale i pełen ciemnych aspektów.