Wspaniały okres polskiego himalaizmu, okupiony jednak wieloma tragediami.
Książka w perfekcyjny sposób ukazuje każdą z osób, która w tamtym okresie była na szczycie - dosłownie i w przenośni. Kukuczka, Kurtyka, Rutkiewicz, Zawada, Wielicki.
Każdy z nich miał inny charakter, inne sposoby wspinaczki, inne podejście do życia, ale cel ten sam, zdobywanie szczytów, wytyczanie nowych szlaków. I właściwie wiele z tych marzeń udało im się spełnić i wznieść polski himalaizm na klasę światową.
Autorka stara się również zbadać przyczyny dlaczego akurat Polacy byli tak dobrymi wspinaczami, analizuje sytuację społeczną i polityczną w naszym kraju, polską mentalność, upór, spryt i pracowitość.
Szkoda tylko, że jak właściwie w każdym środowisku, rywalizacja spycha na dalszy plan przyjaźnie. Prawie każdy wspinacz pozostaje samotny, bo wielu jest w grupie budującej obozy, przygotowującej trasy i poręcze, ale tylko nielicznym udaje się wejść na szczyt i przejść do historii

Wspaniały okres polskiego himalaizmu, okupiony jednak wieloma tragediami.
Książka w perfekcyjny sposób ukazuje każdą z osób, która w tamtym okresie była na szczycie - dosłownie i w przenośni. Kukuczka, Kurtyka, Rutkiewicz, Zawada, Wielicki.
Każdy z nich miał inny charakter, inne sposoby wspinaczki, inne podejście do życia, ale cel ten sam, zdobywanie szczytów, wytyczanie...

Wyśmienite przedstawienie złotej ery polskiego himalaizmu. Fotografie załączone do książki jeszcze bardziej rozbudzają wyobraźnię podczas czytania.
Na początku książki brakuję trochę chronologii i ciężko się połapać co się dzieje, jednakże im dalej, tym wydarzenia są lepiej uporządkowane.
Moim zdaniem pozycja obowiązkowa dla każdego pasjonata gór.

Wyśmienite przedstawienie złotej ery polskiego himalaizmu. Fotografie załączone do książki jeszcze bardziej rozbudzają wyobraźnię podczas czytania.
Na początku książki brakuję trochę chronologii i ciężko się połapać co się dzieje, jednakże im dalej, tym wydarzenia są lepiej uporządkowane.
Moim zdaniem pozycja obowiązkowa dla każdego pasjonata gór.

Na początku trochę przypominała mi książkę "Polskie Himalaje". Czuć też było wielką fascynację autorki Wandą Rutkiewicz i to na niej opierał się cały ciężar narracji. Później McDonald zaczęła pisać bardziej hmm z sercem, zaangażowaniem. To już nie były same fakty i ogólne pochwały dla polskich wspinaczy, ale pojawili się żywi ludzie, ich emocje, obawy, rodziny czy relacje. Zakończenie tej książki było smutne, nie dlatego, że tak wielu wybitnych postaci zginęło, ale dlatego, że nie ma ich kto zastąpić i cały nasz dorobek, spuścizna wspaniałych wspinaczy zwyczajnie odchodzi w zapomnienie.

Na początku trochę przypominała mi książkę "Polskie Himalaje". Czuć też było wielką fascynację autorki Wandą Rutkiewicz i to na niej opierał się cały ciężar narracji. Później McDonald zaczęła pisać bardziej hmm z sercem, zaangażowaniem. To już nie były same fakty i ogólne pochwały dla polskich wspinaczy, ale pojawili się żywi ludzie, ich emocje, obawy, rodziny czy relacje. ...

Bardzo dobrze przetłumaczona książka. Czyta się świetnie. Pisana z perspektywy osoby spoza żelaznej kurtyny, zawiera przez to trochę wprowadzenia do polskiej sytuacji - ciekawe. Jednak nie powiedziałbym, że dowiedziałem się z niej czegoś nowego. Ot, kolejna dobrze napisana kompilacja znanych historii.
Niestety ebook wydany odrobinę niechlujnie, rozjechane przypisy, parę literówek. No i zdjęcia, których niestety na kindlu nie da się obejrzeć. Szkoda, że nie ma np. kodów QR które pozwalałyby obejrzeć zdjęcia na telefonie.

Bardzo dobrze przetłumaczona książka. Czyta się świetnie. Pisana z perspektywy osoby spoza żelaznej kurtyny, zawiera przez to trochę wprowadzenia do polskiej sytuacji - ciekawe. Jednak nie powiedziałbym, że dowiedziałem się z niej czegoś nowego. Ot, kolejna dobrze napisana kompilacja znanych historii.
Niestety ebook wydany odrobinę niechlujnie, rozjechane przypisy, parę...

Książkę dostałam w prezencie i była to moja pierwsza styczność z literaturą górską. Niestety bardzo nieudane. Niby pwinna być to dobra pozyja dla osób niezaznajomionych z tematem, a jednak tak nie jest. Bardzo przeszkadzał mi totalny brak chronologii opowieści. Autorka płynnie przechodzi miedzy wyprawami, przeplata i wtrąca wątki. Po 40 stronach nie wiedziałam, o czym dokładnie czytam. Na końcu książki nie pamiętałam kto gdzie zginął, a która wyprawa zakończyła się sukcesem. Jednak w przypadku opisów historii warto zachować porządek i kolejność zdarzeń. I właśnie przez ten bałagan oceniam tę książkę bardzo nisko.
Na plus lekkie pióro. Czyta się płynnie, ale nie jest to też jakoś porazający styl.

Książkę dostałam w prezencie i była to moja pierwsza styczność z literaturą górską. Niestety bardzo nieudane. Niby pwinna być to dobra pozyja dla osób niezaznajomionych z tematem, a jednak tak nie jest. Bardzo przeszkadzał mi totalny brak chronologii opowieści. Autorka płynnie przechodzi miedzy wyprawami, przeplata i wtrąca wątki. Po 40 stronach nie wiedziałam, o czym...

Książkę polecam osobom o małej wiedzy na temat himalaizmu i wspinaczki. Kto interesuje się tematyką górską, informacje tutaj nie będą żadnym odkryciem.

Książkę polecam osobom o małej wiedzy na temat himalaizmu i wspinaczki. Kto interesuje się tematyką górską, informacje tutaj nie będą żadnym odkryciem.

W głębokim PRL-u nie tylko Jan Paweł II był jednym z najsławniejszych Polaków. W latach 70, 80 i 90 - tych ubiegłego wieku Polska miała jedną z najbardziej rozpoznawalnych grup alpinistów na świecie (Rutkowska, Kukuczka, Zawada, Kurtyka, Wielcki, Hajzer, Cichy, Majer, Pawłowski, Lwow). Autorka podjęła się krótkiej charakterystyki wybitnych przedstawicieli polskiego alpinizmu. W większości książka poświęcona jest pierwszym pięciu nazwiskom. Pozostałe są bardziej jako dodatek do książki. McDonald w ciekawy i przystępny sposób przybliża poszczególne życiorysy często zaskakując czytelnika ciekawymi szczegółami i anegdotami z życia poszczególnych alpinistów. Pisze szczerze, nie ubarwia ani nie koloryzuje. To moja pierwsza książka, w której kompleksowo przytoczono sylwetki Wandy Rutkowskiej i Jerzego Kukuczki. Całość dopełnia sporo świetnych zdjęć. Polecam.

W głębokim PRL-u nie tylko Jan Paweł II był jednym z najsławniejszych Polaków. W latach 70, 80 i 90 - tych ubiegłego wieku Polska miała jedną z najbardziej rozpoznawalnych grup alpinistów na świecie (Rutkowska, Kukuczka, Zawada, Kurtyka, Wielcki, Hajzer, Cichy, Majer, Pawłowski, Lwow). Autorka podjęła się krótkiej charakterystyki wybitnych przedstawicieli polskiego...

W skrócie: dobry pomysł, słabe wykonanie.

Autorka miała świetny pomysł: zebrać historie polskich wspinaczy – lodowych wojowników (skupiając się na kilku osobach) i stworzyć chronologiczną opowieść o ich dokonaniach w Himalajach i Karakorum. Po części to się jej udało. Wykonała dużą pracę, zebrała informacje, przestudiowała tłumaczenia polskich publikacji, rozmawiała ze wspinaczami i ich rodzinami itp. Niestety końcowy efekt jest daleki od ideału, głównie ze względu na sposób, w jaki książka została napisana.

Pierwszy zarzut to dosyć chaotyczny sposób przedstawienia informacji: niektóre wydarzenia są opisane szczegółowo, inne wspomniane jednym zdaniem lub „po łebkach”. Bohaterami książki są cztery osoby, więc ich historie przeplatają się ze sobą, nie zawsze logicznie. Logicznego powiązania faktów brakuje też w obrębie samych paragrafów lub między nimi.

Dużym problemem jest lekko infantylno-naiwne przedstawienie tego, co działo się w Polsce przed erą lodowych wojowników i w jej trakcie. Książka jest ewidentnie napisana dla czytelnika spoza naszego kraju, więc zarysowanie kontekstu jest niezbędne, ale autorka sobie z tym nie poradziła. Krótki opis drugiej wojny światowej w Polsce brzmi jak kiepskie wypracowanie szkolne. Wzmianki o sytuacji podczas komuny są ogólnikowe i stereotypowe (Wałęsa, Solidarność, papież) i wygładzone. Rozumiem, że autorka chciała tylko zarysować sytuację, ale z jej opisów wynika, że była komuna, było ciężko, ludzie stali w kolejkach, ale „skromne polskie życie toczyło się dalej”. Autorka pokusiła się też kilkukrotnie o dosyć zaskakujące wnioski, np. że jak ludzie stali w tych kolejkach, to mogli ze sobą porozmawiać i w ten sposób „[i]m bliżsi się sobie stawali, tym bardziej rosła ich determinacja, żeby zmieniać kraj.”

Na osobny paragraf zasługuje próba znalezienia przez autorkę odpowiedzi na pytanie, jak to się stało, że Polacy tak świetnie sobie radzili w górach i osiągali takie sukcesy. Według autorki wynika to z tradycji rycerstwa zmieszanej z zaborami, Mickiewiczem i Chrystusem. Bez komentarza.

Kolejny zarzut to fabularyzowanie wydarzeń. Nie rozumiem celu opisywania sceny danego wydarzenia jak w powieści, np. że ktoś coś „wtrącił między wielkimi kęsami ciasta” lub „[c]ały drżał. Niespokojnie omiatał przestrzeń wzrokiem, jakby czegoś szukał”. Dodatkowo nie odpowiadało mi nadużywanie przymiotników opisujących różne osoby: jeden wpinacz był „żylasty” i często opalał swoje „piękne ciało”, inna wspinaczka była „piękną blondynką”, a jeszcze inny wspinacz myślał o swojej „ślicznej córce” lub „cieplutkich” [sic!] dzieciach. Autorka bazowała na różnych dokumentach źródłowych, ale nie wiadomo, co jest oparte np. na pamiętnikach czy wywiadach, a co jest jej wymysłem. Za niedopuszczalne uważam przypisywanie myśli i czynności osobom podczas opisywania sytuacji, w której ktoś był sam i niestety już nie zszedł z góry.

Trudno stwierdzić, czy winę za problemy językowe można zrzucić na tłumaczy (a zastanawiam się nad tym jako tłumacz, chociaż nie literacki). Tłumacz pracuje z takim tekstem źródłowym, jaki dostaje, więc raczej problem leży po stronie autorki. Może pomogłaby lepsza korekta (wkradło się kilka błędów, niektóre wyrażenia, np. „wił się jak piskorz” można by też zastąpić),ale nie zmieniłoby to języka oryginału jako tekstu źródłowego. Tłumaczy (było ich dwóch) zapytałabym jedynie, dlaczego przetłumaczyli nazwę whisky „Johnnie Walker” na polski.

Podsumowując, nie polecam tej książki zaprawionym miłośnikom literatury wspinaczkowej. Osoby, które chcą dopiero poznać świat wspinaczy, nie tylko polskich, być może znajdą tu ciekawą bazę do dalszych poszukiwań – ale lepiej sięgnąć po inne publikacje.

W skrócie: dobry pomysł, słabe wykonanie.

Autorka miała świetny pomysł: zebrać historie polskich wspinaczy – lodowych wojowników (skupiając się na kilku osobach) i stworzyć chronologiczną opowieść o ich dokonaniach w Himalajach i Karakorum. Po części to się jej udało. Wykonała dużą pracę, zebrała informacje, przestudiowała tłumaczenia polskich publikacji, rozmawiała ze...

Pierwsza połowa książki była rozczarowaniem. Było widać, że kanadyjska autorka pisze swoją książkę na zachodni rynek. Bardzo dużo miejsca poświęciła na przedstawienie tła historycznego w komunistycznej Polsce. Prawdopodobnie warto było uzmysłowić te realia zachodniemu czytelnikowi, ale Polakom raczej nie trzeba tłumaczyć czym był komunizm, kim był Wałęsa czy przypominać, że pod koniec lat 70. Polak został wybrany papieżem. Te fragmenty zajmowały miejsce informacjom, których oczekiwałam. A oczekiwałam wspinaczkowego "mięsa". Na szczęście dostałam to w drugiej połowie książki. Ostatecznie uważam, że jest to niezła pozycja, ale pozostaje słabe wrażenie z pierwszej połowy. Nie można jednak odmówić autorce przygotowania merytorycznego i świetnego researchu. O Polskim himalaizmie wie chyba wszystko. Ucieczka na szczyt to dobra lektura na pierwsze spotkanie z literaturą górską - przedstawia najważniejsze wyprawy złotej ery polskiego himalaizmu w pigułce.

Pierwsza połowa książki była rozczarowaniem. Było widać, że kanadyjska autorka pisze swoją książkę na zachodni rynek. Bardzo dużo miejsca poświęciła na przedstawienie tła historycznego w komunistycznej Polsce. Prawdopodobnie warto było uzmysłowić te realia zachodniemu czytelnikowi, ale Polakom raczej nie trzeba tłumaczyć czym był komunizm, kim był Wałęsa czy przypominać, że...

Dobre kompendium wiedzy dla początkujących, mniej interesująca dla znawców tematu

Dobre kompendium wiedzy dla początkujących, mniej interesująca dla znawców tematu